Genre:
mens&maatschappij
Uitgever: Scriptum
ISBN: 9789463191340
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina's: 144
Uitgave: oktober 2018
Uitgever: Scriptum
ISBN: 9789463191340
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina's: 144
Uitgave: oktober 2018
Met dank aan uitgeverij Scriptum voor
het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
Een
boek over crisisopvang van (op een uitzondering na) tieners, dat sprak mij
meteen aan. Het is een kwetsbare groep en wordt door de buitenwereld vaak
gezien als een moeilijke groep. Er wordt nog weleens vergeten dat er ook een
uniek persoon zit achter het label dat iemand krijgt.
Kim
en René hebben ruim tien jaar lang crisisopvang geboden aan verschillende
jongeren, met ontzettend veel vertrouwen naar zowel de jongeren als de
organisatie die de jongeren bij hen plaatste, dat zal ongetwijfeld een deel van
hun succes zijn. Ik noem dit succes omdat in het boek duidelijk wordt dat veel
van deze jongeren in het boek aangeven dat ze het prettig vonden bij Kim en
René en nog altijd (af en toe) contact met hen hebben. Al moet ik over René helaas
zeggen hadden. Meteen aan het begin van het boek wordt duidelijk dat René op 29
juli 2018 omgekomen is bij een aanslag in Tadzjikistan. Dat
maakte meteen indruk. Tijdens het lezen spat de passie, nuchterheid en de
goedheid van de bladzijdes terwijl je als lezer weet dat René inmiddels niet
meer leeft. Daarnaast wil ik dan ook genoemd hebben dat ik het knap vind van
Kim dat dit boek er toch is gekomen en haar hier tegelijk voor bedanken. Het is
echt een mooi en oprecht document geworden van Kim, René en de jongeren samen.
Omdat
ik uit nieuwsgierigheid ben begonnen met wat door het boek heen te bladeren,
zag ik achterin het boek al een tijdlijn staan. Niet de verhalen van alle
kinderen konden een plekje krijgen in het boek, maar ze zijn allemaal belangrijk
en moesten wel genoemd worden. Voor de lezer is dit ontzettend fijn om zo het
verhaal beter te kunnen volgen. De verhalen die wel in het boek staan, zijn
namelijk niet op chronologische volgorde verteld. Ik weet niet of andere lezers
deze tijdlijn ook snel zullen ontdekken dus wat dat betreft was het misschien
handiger geweest om dit voorin het boek te plaatsen.
Op
zich snap ik de keuze om de verhalen niet chronologisch te vertellen, maar ik
had wel even tijd nodig om hieraan te wennen. Het gaf een rommelig gevoel en ik
heb vaak gebruik gemaakt van de tijdlijn.
Het
boek leest ontzettend vlot en ik vond het heel warm en knap hoe eerlijk zowel
Kim en René, als de kinderen, (inmiddels vaak wel een stuk ouder) die aan het
woord komen, zijn. De boel wordt niet opgepoetst en je voelt ook het respect
naar elkaar toe. Dingen mogen gezegd worden. Dat lijkt ook juist de manier te
zijn waarop Kim en René deze opvang aangepakt hebben. Ze waren duidelijk en
natuurlijk waren er regels, maar tegelijk was er ook respect en vertrouwen.
Iets dat vaak nieuw was voor de jongere die bij hen kwam. Ze waren geen
nummertje, bij Kim en René mochten ze er zijn inclusief fouten die gemaakt
werden.
Het
is een echte toevoeging dat de jongeren zelf ook aan het woord komen om zo hun
verhaal te horen. Niet elk verhaal eindigt op een manier die je vooraf hoopt,
maar ook dat is het echte leven. Daarnaast is crisisopvang zeker iets moois om
te kunnen verzorgen, maar tegelijk is het ook vaak zwaar en van te voren weet
je niet met wie je in een huis komt te zitten (of woonboot in dit geval…). Je
moet hiermee kunnen omgaan, wil je crisisopvang bieden.
Ik
werd erg geraakt door dit boek en raad het zeker aan! 4,5 ster is zeker op zijn
plaats.
Annelien
Kruithof – recensent De Perfecte Buren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten