‘Laat maar komen!’ – Kim Postma en René Wokke

 

Genre: mens&maatschappij
Uitgever: Scriptum
ISBN: 9789463191340
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina's: 144
Uitgave: oktober 2018

Met dank aan uitgeverij Scriptum voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.

Een boek over crisisopvang van (op een uitzondering na) tieners, dat sprak mij meteen aan. Het is een kwetsbare groep en wordt door de buitenwereld vaak gezien als een moeilijke groep. Er wordt nog weleens vergeten dat er ook een uniek persoon zit achter het label dat iemand krijgt.

Kim en René hebben ruim tien jaar lang crisisopvang geboden aan verschillende jongeren, met ontzettend veel vertrouwen naar zowel de jongeren als de organisatie die de jongeren bij hen plaatste, dat zal ongetwijfeld een deel van hun succes zijn. Ik noem dit succes omdat in het boek duidelijk wordt dat veel van deze jongeren in het boek aangeven dat ze het prettig vonden bij Kim en René en nog altijd (af en toe) contact met hen hebben. Al moet ik over René helaas zeggen hadden. Meteen aan het begin van het boek wordt duidelijk dat René op 29 juli 2018 omgekomen is bij een aanslag in Tadzjikistan. Dat maakte meteen indruk. Tijdens het lezen spat de passie, nuchterheid en de goedheid van de bladzijdes terwijl je als lezer weet dat René inmiddels niet meer leeft. Daarnaast wil ik dan ook genoemd hebben dat ik het knap vind van Kim dat dit boek er toch is gekomen en haar hier tegelijk voor bedanken. Het is echt een mooi en oprecht document geworden van Kim, René en de jongeren samen.

Omdat ik uit nieuwsgierigheid ben begonnen met wat door het boek heen te bladeren, zag ik achterin het boek al een tijdlijn staan. Niet de verhalen van alle kinderen konden een plekje krijgen in het boek, maar ze zijn allemaal belangrijk en moesten wel genoemd worden. Voor de lezer is dit ontzettend fijn om zo het verhaal beter te kunnen volgen. De verhalen die wel in het boek staan, zijn namelijk niet op chronologische volgorde verteld. Ik weet niet of andere lezers deze tijdlijn ook snel zullen ontdekken dus wat dat betreft was het misschien handiger geweest om dit voorin het boek te plaatsen.

Op zich snap ik de keuze om de verhalen niet chronologisch te vertellen, maar ik had wel even tijd nodig om hieraan te wennen. Het gaf een rommelig gevoel en ik heb vaak gebruik gemaakt van de tijdlijn.

Het boek leest ontzettend vlot en ik vond het heel warm en knap hoe eerlijk zowel Kim en René, als de kinderen, (inmiddels vaak wel een stuk ouder) die aan het woord komen, zijn. De boel wordt niet opgepoetst en je voelt ook het respect naar elkaar toe. Dingen mogen gezegd worden. Dat lijkt ook juist de manier te zijn waarop Kim en René deze opvang aangepakt hebben. Ze waren duidelijk en natuurlijk waren er regels, maar tegelijk was er ook respect en vertrouwen. Iets dat vaak nieuw was voor de jongere die bij hen kwam. Ze waren geen nummertje, bij Kim en René mochten ze er zijn inclusief fouten die gemaakt werden.

Het is een echte toevoeging dat de jongeren zelf ook aan het woord komen om zo hun verhaal te horen. Niet elk verhaal eindigt op een manier die je vooraf hoopt, maar ook dat is het echte leven. Daarnaast is crisisopvang zeker iets moois om te kunnen verzorgen, maar tegelijk is het ook vaak zwaar en van te voren weet je niet met wie je in een huis komt te zitten (of woonboot in dit geval…). Je moet hiermee kunnen omgaan, wil je crisisopvang bieden.

Ik werd erg geraakt door dit boek en raad het zeker aan! 4,5 ster is zeker op zijn plaats.

Annelien Kruithof – recensent De Perfecte Buren