Genre: thriller
Uitgever:
Kramat
ISBN:
9789462421189
Uitvoering:
paperback
Aantal pagina’s:
285
Uitgave:
mei 2020
Met dank aan Uitgeverij Kramat voor
dit recensie-exemplaar.
Johnny
Bollé is een Vlaamse auteur die we kennen van Egyptisch Blauw en Bloedmaan. Hij
noemde me Duivelskind is zijn derde thriller en ons Boek van de Maand
in mei. Na Bloedmaan te
hebben gelezen, waren mijn verwachtingen hoog. Ik was benieuwd!
Seth
Lejeune is een knappe jongeman die zijn onzekerheid verstopt achter zijn
uiterlijk. Hij ziet er tiptop uit en werkt als Head Booker Women’s Devision bij
Rochelle Models. In The Stage – een discotheek - noemen ze hem Adonis. Daar
fladdert hij van de ene man naar de andere. Op jacht! Tot hij Simon leert
kennen. Simon die fotograaf is en vele jaren ouder dan Seth.
Wat bijna
niemand weet, is dat Seth een verschrikkelijke jeugd achter de rug heeft met
een aan alcohol verslaafde vader en een moeder die haar kinderen opsloot in een
donkere kelder. Zijn steun en toeverlaat is nog altijd zijn grote broer Ramses.
Het was hij die Seth en hun jongere zusje Isis beschermde tegen hun moeder.
Gisterenavond
werd de vijfentwintigjarige man die in verband wordt gebracht met de zogenaamde
‘Sleutelmoorden’ opnieuw vrijgelaten. Het onderzoek zit muurvast.
Antwerpen
is in de ban van de sleutelmoordenaar die jonge vrouwen vermoordt en achterlaat
met een sleutel in de keel. Als op een nacht een collega van Seth verdwijnt en
later vermoord wordt teruggevonden, is Seth helemaal in paniek. Hij weet niet
waar hij die nacht is geweest. Op jongere leeftijd had hij soms ook last van
geheugenverlies en hij vreest dat dit nu weer de kop opsteekt. Hoe hij ook
graaft in zijn geheugen, hij heeft geen idee waar hij die nacht was of wat hij
heeft gedaan.
Als Seth
samen met Rochelle en hun nieuwe model Hope naar Ibiza gaan valt ook daar een
dode. Alles wijst in Seths richting…
Zoals ik
al aangaf, waren mijn verwachtingen hooggespannen, misschien wel te hoog. Hij
noemde me Duivelskind wordt verteld vanuit het ik-perspectief en vanuit
verschillende personages. Het verhaal komt traag op gang en doet – zeker in het
begin – eerder aan een mysterieuze roman denken dan aan een thriller. Uiteraard
weet je dat de zoektocht naar de sleutelmoordenaar er is, maar dat lijkt eerder
bijzaak. Het thriller-effect laat echter op zich wachten, maar naarmate de plot
vordert, wordt duidelijk dat dit de opzet is. En dit is net waar Bollé sterk in
is. Schrijven in verschillende tijden, vanuit verschillende perspectieven en
verschillende verhaallijnen.
Helaas
miste ik - buiten de cliffhangers - ook de sterke verhaallijnen die me in Bloedmaan aan
het boek gekluisterd hielden. Ondanks de korte hoofdstukken, wisselende
perspectieven en fascinerende personages in Hij noemde me Duivelskind blijft
het allemaal oppervlakkig, op Seth na. Dat is jammer, want dit haalt het
leestempo omlaag. Het koste me dan ook weinig moeite om het boek aan de kant te
leggen.
In het
verhaal zien we enkele verrassende wendingen die je niet zag aankomen. Ondanks
dat dit verhaal voor mij op de vlakte blijft, er te veel losse eindjes zijn en
er her en der ongeloofwaardige elementen in voorkomen, blijft Bollé verbazen.
Het einde is onverwacht en ontroerend.
Met dit
verhaal heeft Bollé toch weer een vermakelijk boek geschreven, maar gevoelsmatig
haalt het boek het niet qua uitdieping van de personages en spanning bij Bloedmaan. Hij
noemde me Duivelskind is gewoon een goed boek dat voor ettelijke
uurtjes leesplezier zorgt, maar voor mijn gevoel had er meer in gezeten. 3
sterren.
Karin
Perfecte Buren
Perfecte Buren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten