Genre: thriller
Uitgever: Luitingh Sijthoff
ISBN: 9789024582402
Uitvoering: paperback
Aantal pagina's: 446
Uitgave: april 2020
Dank aan Uitgeverij Luitingh Sijthoff voor het
beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar.
Het eerste deel in deze Zweedse thrillerreeks Misleiding, bracht een aangename
kennismaking met de karakteristieke en ietwat mysterieuze Inspecteur Karen
Eiken Hornby met zich mee. Vooral dankzij deze intrigerende personage was ik
erg benieuwd naar het vervolg Stormwaarschuwing.
Na het turbulente slotstuk in Misleiding blijkt dit verhaal al snel zowel een vervolg als een op
zich staand verhaal te zijn. De persoonlijke verhaallijn rond Karen wordt
verder uitgewerkt en er doet zich een politieonderzoek voor. In dat opzicht
niets verrassends ten aanzien van het vorige deel. Maar toch...
Karen verheugt zich niet echt op de aankomende
periode, het is december en kerst dient zich aan. Ze is, na wat er zich o.a. in
Misleiding is voorgevallen, nog
steeds met ziekteverlof en kan, ongedurig als ze is, niet wachten om zich op
haar werk te storten. Lang was dat het enige wat haar dreef, wat haar staande
hield. Met een beetje geluk hoopt ze de kerstperiode te kunnen skippen met dé
ultieme reden: werk.
Het is alsof haar gebeden worden verhoord want ze
kan aan de bak. Op Noorö, een van de eilanden van Doggerland, wordt het lichaam
van een man gevonden. Het betreft een moord en Karen wordt ingezet bij het
onderzoek. Ze is een politievrouw in hart en nieren en Karen geeft alles.
Precies dat kán soms behoorlijk botsen met zaken die niét werk gerelateerd
zijn. Vooral wanneer werk en privé onverwacht met elkaar in conflict komen is
het moeilijk om een lijn te trekken en objectief te blijven. Voor Karen geldt
dat niet anders. De vraag is, hoe gaat ze dit tackelen?
Een tweede moord zorgt voor bovenstaand dilemma. In
Misleiding, het eerste deel van deze
reeks hebben we al kennis kunnen maken met de uitgesproken Karen. Ze is een
sterke vrouw maar heeft zo haar issues. Hierover kom je al behoorlijk wat te
weten in deel 1. Opvallend aan dít deel is dat je het eerste helemaal niet per
se gelezen hoeft te hebben om het verhaal te kunnen volgen. Ondanks dat het
perfect aansluit op het voorgaande is dit boek prima los te lezen van Misleiding.
Met de ruige, rauwe sfeer die op de eilandengroep
Doggerland heerst, dat overigens niet bestaat, heeft Maria Adolfsson wederom
een boeiend en zeer tot de verbeelding sprekend verhaal neergezet. Haar sterke
kant is absoluut het kunnen vertalen van beeld naar woorden, alles is
gedetailleerd en ruim uitgelegd. Hierdoor lezen haar boeken ontspannen, waan je
je ter plekke, en is er geen enkele belemmering je uren te verliezen in een
goed opgebouwd verhaal.
Adolfsson vertelt prachtig en uitgemeten, zet
sterke personages neer in een aansprekend verhaal maar het is met vlagen net
wat te traag en van een spanningsboog is nauwelijks sprake. Toch ervaar ik deze
reeks als bijzonder aangenaam, het zijn prettige boeken, lezen lekker. De
omgevingsschetsen en de personages spreken dusdanig aan dat je nieuwsgierig
blijft, de spanning is er dan niet echt maar dat went. Kwestie van
verwachtingen bijstellen en het verhaal de ruimte gunnen.
Karen is een typische dame maar ook de overige
personages zijn interessant genoeg om verdieping te creëren waardoor je
gefascineerd blijft. Vooral ook omdat er d.m.v. perspectiefwisselingen een
verhaal tot stand komt en, omdat werk en privé ineens erg moeilijk te scheiden
zijn, was het mooi om te lezen hoe de uitwerking van dat alles op de betrokkenen
was. Emotioneel maar ook zeker praktisch gezien. Het is letterlijk stilte voor
de storm.
Je kunt gerust stellen dat ook dit deel het vooral
moet hebben van de menselijke interacties en zaken die daarop volgen. Die
steken met kop en schouders boven alles uit en Adolfsson lijkt te weten dat
daar haar kracht ligt, aangezien dat ook in Misleiding
haar Modus Operandi was. Het is duidelijk de manier van vertellen van deze
talentvolle auteur.
Het verhaal steekt verder goed in elkaar, de
hoofdrol is ook nu weer zonder twijfel voor Karen, en dat werkt prima. Ik had
graag in de stijl zoals de plotwending uit Misleiding
nu wat meer spanning ervaren maar als je het verwachtingspatroon van een
loeispannende thriller loslaat en het verhaal op zich goed op je laat inwerken,
is het zeker een aangenaam boek. Je leert de mens achter het verhaal goed
kennen en dat is ook meer dan interessant. De omgeving speelt een bepalende
rol, die stille maar krachtige factor is mooi uitgewerkt. Ik hou daar wel
van.
Persoonlijk zou ik het predicaat misdaadroman
echter beter van toepassing vinden voor deze reeks. In afwachting van deel 3
geef ik Stormwaarschuwing graag drie dikke sterren.
Patrice
Geen opmerkingen:
Een reactie posten