'Lieve dochter' - Elizabeth Little

Genre; thriller

Uitgever; A.W.Bruna

ISBN; 9789400505445

Uitvoering; paperback

Aantal pagina’s; 336

Uitgave; februari 2015

Over de auteur

Journalist en schrijver Elizabeth Little werd geboren in St. Louis en studeerde af aan Harvard. Haar werk verscheen onder meer in The New York Times en The Wall Street Journal. Ze schreef eerder twee non-fictieboeken en maakte in 2014 haar fictiedebuut met de thriller Lieve dochter. Little woont en werkt in Los Angeles.

De voormalige `It-Girl Janie Jenkins is sluw, bloedmooi en ze komt net uit de gevangenis. Tien jaar geleden, op het hoogtepunt van haar roem, werd ze veroordeeld voor de moord op haar moeder. 
Als ze vrijkomt na een vormfout, gaat ze incognito op zoek naar de waarheid achter haar moeders laatste woorden, met behulp van slechts een vage aanwijzing. Er is echter één probleempje: ze weet niet of zijzelf de moordenaar is ze is haar geheugen kwijt. Ze weet alleen dat ze een bloedhekel had aan haar moeder. Maar heeft ze haar ook vermoord?
Ze belandt in een gehucht in South Dakota, waar de kleurrijke dorpsbewoners er een vreemde levensstijl op nahouden. Intussen zit de paparazzi, overtuigd van haar schuld, haar op de hielen en moet ze alles op alles zetten om undercover te blijven.
Met behulp van een oude foto, een verlaten huis en een dagboek in geheimtaal probeert Janie de puzzelstukjes in elkaar te passen. 

Het zal bizar zijn om na tien jaar vrij te komen uit de gevangenis terwijl je niet eens met zekerheid kan zeggen of je ook verantwoordelijk bent voor de misdaad waarvoor je veroordeeld bent. Dankzij een vormfout wordt levenslang omgezet naar een vervroegde vrijlating en ineens staat Jane op vrije voeten. Doordat de pers jacht op haar blijft maken duikt Jane onder, maar dat is niet de enige reden. Jane heeft tijdens haar verblijf in de vrouwengevangenis tijd genoeg gehad om na te denken over alles. De band met haar societymoeder –die omschreven kan worden als haat-liefde, met de balans doorslaand naar haat- , haar leventje in de schijnwerpers, altijd aandacht en geld genoeg voorhanden. En nu is ze van een pretletter veranderd in een veroordeeld crimineel, een moordenaar. Maar of dat zo is, is nog maar de vraag want Jane kan zich niet veel herinneren. Wat ze nog wel weet is dat ze een gedeelte van een gesprek heeft opgevangen tussen haar moeder en een man, net voordat haar moeder is vermoord. Met die kennis in haar achterhoofd gaat ze na haar vrijlating aan de slag. Ze verstopt zich in een hotel en gaat vervolgens onherkenbaar op pad. Niemand weet waar ze is, zelfs haar advocaat Noah niet. Jane moet dit doen, ze wil weten wie de dader is, zelfs als het bewijs op haar zou wijzen. Haar zoektocht brengt haar naar een oude nederzetting, het voormalig goudzoekersstadje Ardelle in South Dakota. Daar maakt ze kennis met een heel bijzondere familie die generaties lang al in deze regio woont, ook voor hen blijft ze incognito want ergens moet een link zijn met haar moeder. Maar intussen is de pers haar niet vergeten, vooral Trace Kessler –een fanatiek blogger en anti-Jane- maakt het haar moeilijk en ze moet snel handelen, zonder op te vallen of de aandacht op zich te vestigen. Maar Jane is ongeduldig en impulsief.

“Lieve dochter’ wordt verteld door Jane zelf. Een parmantig persoontje, met tijden grof gebekt, duidelijk gewend om haar zin te krijgen –of dan toch door te drammen-en met tijden arrogant. Deze combinatie zorgt ook voor een komische noot in het geheel. Zelfspot is iets wat je als auteur moet kunnen neerzetten en dat is Elizabeth Little gelukt! Geregeld was daar een dusdanige opmerking of situatie die voor een lachmoment zorgde. Jane is een geloofwaardig personage terwijl het scenario dat niet altijd is. Geregeld werd er dusdanig overdreven waardoor dat ook grappig uitviel. Of dat de bedoeling was is natuurlijk nog maar de vraag. Jane’s eigenzinnigheid en snobisme maken haar tot een aparte verschijning. Op de een of andere manier weet ze zichzelf te overtuigen van haar plan, gaat ervoor en laat zich niet stoppen. Soms met hachelijke situaties tot gevolg. Intussen zijn daar de vasthoudende acties van Trace, hij wil Jane hoe dan ook weer achter slot en grendel en gaat nietsontziend door met zijn hetze. De brieven die tussen de hoofdstukken door staan geplaatst geven die dreiging een extra dimensie.

Dit debuut is geen thriller in de puurste betekenis van het woord. Het is een boek geworden dat humor, originaliteit en lichte spanning goed combineert. Doordat Jane je als lezer in het verhaal trekt, ze spreekt je zowat aan, blijf je nieuwsgierig en geïntrigeerd. Little heeft ervoor gekozen om vooral de sfeerschetsen, omgeving en details heel secuur weer te geven, wat je dan mist is diepgang van de personages. Dat is jammer want ze lenen zich daar absoluut voor. Ze zijn origineel, menselijk en –daar is het weer- apart. De plot is op zijn minst bijzonder te noemen, vooral onvoorspelbaar en origineel. Al bij al is ‘Lieve dochter’ een ervaring op zich, een aanrader voor de lezer die van mystiek en het aparte houdt. Het is nu afwachten of de auteur dit kan overtreffen. We gaan het meemaken.

De humor en originaliteit zorgen voor 4 sterren.
Patrice –Team DPB

'De Code' - Fredrik T. Olsson

Genre: Thriller
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
ISBN: 9789024563524
Uitvoering; paperback
Aantal pagina's; 413
Verschijningsdatum: januari 2015

Over de auteur
Fredrik T. Olsson, geboren in 1969, groeide op aan de Zweedse westkust en werkt nu als schrijver en scenarist in Stockholm. "De Code", zijn eerste thriller, wordt momenteel vertaald in meer dan 25 talen, zijn de filmrechten zijn verkocht aan Warner Bros ..

Korte inhoud
In Amsterdam wordt de jonge historica Janine Haynes vermist. Ze is voor het laatst gezien in een druk café. In Berlijn wordt een dakloze man vermoord door drie mannen in een nep ambulance. En in Stockholm verdwijnt voormalig cryptoloog William Sandberg uit het ziekenhuis na een mislukte zelfmoordpoging. Schijnbaar losstaande gebeurtenissen die echter de aanleiding vormen voor een zenuwslopende zoektocht.
Sandberg blijkt gevangen te zijn genomen door een schimmige organisatie en is naar een afgelegen kasteel ergens in Europa gebracht. Daar wordt hij gedwongen een ultrageheime, gecodeerde boodschap te ontcijferen.
Dan vindt er een virusuitbraak plaats en sterven duizenden mensen een gruwelijke dood. Zolang Sandberg geen oplossing heeft gevonden, zijn de gevolgen niet te overzien.....

Conclusie
‘De Code’, Olsson zijn debuut. Over dit boek is nagedacht en zelfs over de cover is dat gedaan. Die dreigende kleuren met een doodskop kan maar één ding betekenen, gevaar! Ook de titel had niet passender kunnen zijn hoewel die, samen met de quote op de cover, al verraadt waar het boek overgaat.
De cover vertelt mij dat het boek geschreven is door een Zweed, maar dit verhaal had net zo goed van een Nederlandse of Engelse auteur kunnen zijn.
De schrijfstijl is vlot, het boek leest best lekker, maar door ingewikkelde termen en de verschillende gebeurtenissen met verschillende personages is het een boek dat je niet zo maar eventjes uitleest. Je moet je aandacht erbij houden om geen belangrijke details te missen.
In het boek komt een redelijke hoeveelheid personages voorbij, waarvan maar een handjevol hoofdpersonages die als rode draad doorheen de hoofdstukken lopen. De randpersonages die geen grote betekenis hebben in het verhaal, worden niet altijd bij naam genoemd. Daardoor is het goed te volgen en wordt het niet onnodig ingewikkeld.

Het verhaal is goed opgebouwd. Beetje bij beetje geeft Olsson zijn verhaal prijs. Zeker in het begin van het boek weet hij de nieuwsgierigheid van zijn lezers op te wekken door net niet teveel prijs te geven, je wilt verder lezen!
Toch vond ik het bij momenten net iets TE langdradig worden, zeker naar de ontknoping toe. Dan blijft het aanslepen en zijn er voor mij teveel toevalligheden en wordt het soms ongeloofwaardig. Wat ik ook jammer vind, is dat er in verschillende passages te vroeg een verwikkeling ‘bloot’ wordt gegeven.
Volgens mij hadden de (hoofd)personages nog iets beter uitgewerkt kunnen worden. Er wordt vooral beschreven wat ze gaan doen en waar ze mee bezig zijn, daardoor werd het verhaal voor mij erg filmisch weergegeven, maar verdwenen sommige personages naar de achtergrond.
Toch zit het verhaal zelf echter goed in elkaar. Er is over nagedacht. Alle hoofdstukken lopen passend in elkaar over en ik kreeg er steeds een stukje bij om een goede kijk op het totale verhaal te krijgen. De ontknoping daarentegen was clichématig. Ook was ze niet zoals ik had verwacht. Wat ik precies in gedachten had is moeilijk te zeggen, maar na het lezen van de korte inhoud en zeker de laatste zin, ‘zijn de gevolgen niet te overzien...’ had ik verrast willen worden en dat is niet gebeurd.
Ondanks de vlotte schrijfstijl, heb ik dit boek niet in één ruk uitgelezen. Was het door de lange hoofdstukken en de kleine druk of doordat ik er erg goed de aandacht bij moest houden, ik weet het niet! Toch heeft dit verhaal mij zeker kunnen boeien..... tot op zekere hoogte. Naar het einde toe was de spanning die ik voelde tijdens het lezen, voor een groot stuk weggeëbd. Dit kwam door het “eind goed, al goed”-scenario en TE veel toevalligheden die om de hoek kwamen kijken. Ik kon toen al denken waar het uiteindelijk zou eindigen. Na een boeiend verhaal te hebben gelezen met een uitgebreide uiteenzetting van codes, spijkerschrift, virussen, DNA, landschappen en toch ook de verbondenheid tussen de verschillende hoofdpersonages, bleef ik achter met het gevoel ‘Dit is het nu?’

Ik blijf het wel fantastisch vinden om te zien hoe Olsson zijn verhaal opgebouwd heeft en hoe alles op zijn plaats valt, alles in elkaar overloopt, van het ene personage naar het andere. Een mooie voorbeeld hiervan; ‘Als Christina en Leo zich hadden omgedraaid toen ze Gate D61 uit liepen, op weg naar de douane en de grote aankomsthal in Schiphol, hadden ze gezagvoerder Adam Riebeeck kunnen zien,..........’ Op deze manier vloeit het verhaal ongemerkt van de ene gebeurtenis naar de ander en van Christina naar de Adam, waar het verhaal mee verder gaat.

Beoordeling
Olsson zijn manier van schrijven is zeer filmisch, waardoor je het hele verhaal als in een film voor je ziet. Zijn verdoken humor in het verhaal is hilarisch te noemen, maar bovenal is de oplossing van het probleem zo logisch en zo simpel, dat ik daar zelfs niet aan heb gedacht en vind ik het fascinerend hoe Olsson dáár zo een verhaal rond heeft geschreven.
Het mooiste vind ik de manier waarop Sandberg tot de conclusie komt hoe eenvoudig die oplossing wel is en hoe mooi en beeldend die door de auteur omschreven wordt, de schrijfblok-theorie!
Het is een niet alledaags verhaal met een niet alledaags thema, waar je zeker de aandacht bij moet houden. Met een basiskennis biologie leest het boek, denk ik aangenamer. Gelukkig weet de auteur alles op een niet te ingewikkelde manier te beschrijven, zodat het boek bereikbaar is voor een groot publiek.

Ik denk dat deze auteur nog kan groeien en in de toekomst hoop ik zeker nog van hem te lezen. Voor ‘De Code’ geef ik graag 3,5 ster.

Karin -Team DPB

Duorecensie 'De negen cirkels' - Terrence Lauerhohn

Genre; fantasy
Uitgever; Zilverbron
ISBN: 9789490767785
Uitvoering; paperback
Aantal pagina's; 230
Uitgave; september 2014

Jack ontwaakt in de hel. De demon Xahubub moet hem naar de negende cirkel begeleiden, waar Jack zijn straf zal ondergaan. De hel blijkt een krankzinnige plaats met in iedere cirkel straffen, absurde wezens en onvoorstelbare obstakels. Een van de terugkerende obstakels is de beruchte Pacmandoolhof, die de grens vormt tussen alle cirkels onderling.

De tocht wordt voor Xahubub niet alleen erg lastig door Jacks voortdurende ontsnappingspogingen, maar ook door de vrouw van de demon, Ishtra, met wie hij een echtelijke ruzie uitvecht. Zij heeft Lucifer verleid en heeft de ware macht in de hel. Haar leger bestaat uit nachtstrijders, wezens die ouder zijn dan de hel. Haar opperbevelhebber is de waanzinnige kolonel Ismraham, die zelf een duister mysterie is.

Tussen Jack en Xahubub ontstaat een wankele vriendschap die eigenlijk door geen van beiden gewild is. Jack komt er achter dat Xahubub zijn straf moet ondergaan als het de duivel niet lukt om hem naar de negende cirkel te brengen.

Versterken Jack en Xahubub hun vriendschap of kiezen ze ieder voor hun eigen welzijn? En zal het Ishtra lukken om het haar man zo moeilijk te maken dat hij er niet in slaagt om Jack in de negende cirkel te krijgen?

Lezers; Jeanine (Fantasyrecensent) en Patrice (team DPB)
Duorecensie samengesteld door Patrice

Cover

Jeanine; De cover trekt meteen aandacht vanwege volgende zaken: de titel, die is weergegeven in een fantasievolle lettertype en de vrouw, die een weegschaal in haar hand houdt. De vrouw komt over als Vrouwe Justitia, maar dan niet geblinddoekt, zoals Vrouwe Justitia tegenwoordig wordt weergegeven. Ze heeft geen zwaard in haar hand, wel de weegschaal met erop een man en een veer, die elkaar in evenwicht houden. De vrouw is duidelijk geen mens, maar doet demonisch aan door haar prachtige, horrorachtige vleugels. Je krijgt door haar het vermoeden dat het verhaal over een oordeel zal gaan, maar het missen van de onpartijdige blinddoek lijkt aan te geven dat dit niet zonder slag of stoot zal gaan. Op de cover staat verder de tekst: Een modern verhaal over de negen cirkel van de hel, doorspekt met de nodige humor, spanning en tragiek. Dit is, na het lezen, treffend.

Patrice; Een aparte cover. Zowel qua ontwerp als kleurstelling. Het is duidelijk een fantasyboek. De vrouw is gedeeltelijk mens, gedeeltelijk draak(achtig). Het lettertype voor de titel is mooi van kleur maar de letters 'c' en 'r' zijn nauwelijks te onderscheiden. Het is dat je weet wat er staat. De cover is origineel en intrigerend. 

Samenvatting van het verhaal


Jeanine; Het boek bestaat uit een voorwoord, 13 hoofdstukken en een epiloog. Het voorwoord is een citaat uit “Inferno” van Dante Alighieri (1265-1325).

Het verhaal begint ermee dat Jack zijn ogen opent en zich in de hel blijkt te bevinden.

Patrice; Het boek begint met een angstaanjagende quote van Dante Alighieri. Als die de toon zet voor het verhaal dan staat je als lezer heel wat te wachten.

Jeanine; De demon Xahubub heeft de opdracht gekregen Jack veilig en ongedeerd naar de negende cirkel te brengen. Er is geen rechtstreekse weg, wat betekent dat Jack en de demon alle cirkels zullen moeten doorkruisen om er te komen. Jack weet niet waarom hij in de hel terecht is gekomen en Xahubub laat er weinig over los. Het blijkt niet eenvoudig te zijn om in de negende cirkel te komen. Ten eerste door Jack zelf, hij weet zeker dat hij onschuldig is en stribbelt veel tegen. Verder zijn de cirkels van de hel ook niet bepaald eenvoudig om doorheen te komen. In elke cirkel komen ze een andere uitdagingen tegen.

Patrice; Jack is op de aardse wijze dood. Hij wordt wakker in de hel. Om precies te zijn in de eerste cirkel van de hel. Daar maakt hij kennis met een bijzondere verschijning; Xahubub, een duivelachtige demon. Het is Jack niet duidelijk waarom hij daar is maar hij krijgt al snel in de gaten dat er hem een reis te wachten staat, dat hij wordt gebracht naar de negende cirkel. Maar waarom precies is hem vooralsnog een raadsel, schijnbaar komt ie daar onderweg wel achter. Zijn begeleider is echter niet bepaald mededeelzaam, mondjesmaat laat hij wat los, Jack snapt er niks van. Wat hij vervolgens te horen krijgt is dat ze samen op weg gaan naar de eindbestemming van Jack, de negende cirkel. Op het moment van vertrek moeten ze dus nog door acht cirkels. Maar wat zijn dat dan precies? En wat moet hij daar dan doen, wat wordt er van hem verwacht? Onderweg merkt Jack dat het geen gemakkelijke tocht zal gaan worden en dat iedere cirkel een onwereldse wereld op zichzelf is. Lange tijd heeft Jack werkelijk geen idee wat hij hiervan moet vinden en denkt hij maar aan één ding en dat is ontsnappen.

Jeanine; De cirkels zijn met elkaar verbonden door doolhoven. In deze doolhoven zijn de pakmannen de baas. Denk aan het spel Pacman en je weet wat er bedoeld wordt. Alleen zijn deze niet lieftallig, maar zeer gevaarlijk, ronduit moordend.
Ishtra, een vrouwelijk demon, heeft haar eigen plannen met Jack en werkt Xahubub op alle mogelijke manieren tegen. Jack is een speelbal in een groot spel waar je niet alle kanten van weet. Dit wordt in de loop van het verhaal steeds duidelijker. Xahubub is erg volhardend in zijn taak om Jack naar de negende cirkel te krijgen en Jack werkt uit eigenbelang steeds beter mee. Er ontstaat zelfs een wankele vriendschap.

Patrice; Op weg naar de negende cirkel maken ze de meest bizarre, lachwekkende en angstaanjagende situaties mee. Xahubub kent ze allemaal en kijkt nergens echt van op, maar Jack weet niet waar hij het moet zoeken. Dit is ronduit levensgevaarlijk! Maar hij is toch al dood, wat kan hem nog gebeuren? De vragen spoken door zijn hoofd, maar antwoorden krijgt hij maar moeilijk los. Toch kiest hij ervoor zich in zijn lot te schikken en af te wachten. Hij moet ook wel, ontsnappen blijkt niet mogelijk en daarbij biedt zijn gastheer ook de nodige bescherming voor de minder vredelievende creaties die ze onderweg tegenkomen. Bovendien weet Jack inmiddels dat Xahubub zwaar gestraft zal gaan worden wanneer hij hem niet aflevert op de plaats van bestemming. Het is een helse tocht.

Jeanine; Jack krijgt op een gegeven moment flashbacks over zijn verleden. Het zijn maar losse flarden waar hij geen touw aan weet vast te knopen. Is hij nou wel of niet onschuldig? Als lezer weet je net zo weinig als Jack wat er aan de hand is, je krijgt in de loop van het verhaal steeds meer informatie, dit op momenten dat Jack deze informatie zelf ook krijgt. Dit houdt behoorlijk de spanning in het verhaal.

Patrice; Xahubub leert Jack kennen en waardeert hem stiekem toch meer dan dat hij laat blijken. Hij doet dan ook alles om Jack te beschermen. Een soort van haat-liefde vriendschap ontstaat. En dan komt de negende cirkel in zicht. In alle opzichten zeer bijzonder en verrassend!

Conclusie

Patrice; De omschrijvingen van de wezens en creaties zijn zo goed en fantasierijk dat het eigenlijk jammer is dat er geen prentenboek van is gemaakt. Verhaaltechnisch is dat natuurlijk geen haalbare kaart maar de auteur heeft een magische manier van beschrijven die alleen maar vergeleken kan worden met -goede en gedetailleerde- illustraties. Het verhaal op zich moet je wel aanspreken. Het gaat over de duivel, over de hel en al het akelige dat daar tussen ligt. In het begin was het even wennen, je weg zien te vinden in het verhaal. De vele situaties -verschillen per cirkel- en de personages vragen om oplettendheid. De variaties en mogelijkheden zijn ongekend en ongeremd in dit boek. Het is smullen voor de fantasyliefhebbers, dat zeker! En dan die droge humor;  "De duivel hangt het beest uit aan de Rivièra. "

Jeanine; Het boek is een heerlijke combinatie van horror, humor en sarcasme. Er komen veel fantastische, onvoorstelbaar bizarre, absurde wezens en landschappen in het verhaal voor. Bloederig, slijmerig, verleidelijk, krioelend, wat je maar aan dergelijke bijvoeglijke naamwoorden kan verzinnen, komen voor in het boek. De schrijver heeft zich dit gebied niet ingehouden en het geeft een absolute meerwaarde aan het verhaal. Het is op deze wijze zeer beeldend geschreven, je ziet de wezens en landschappen duidelijk voor je. Stuk voor stuk zijn de wezens en landschappen passend bij een hel.

Patrice; Fantasy is in dit boek fantasie op haar puurst en dat doet Terrence absoluut eer aan. Omdat Jack in het begin geen enkel idee heeft over het hoe en wat, is het verrassingseffect voor hem net zo groot als voor de lezer, dat blijft lange tijd zo. Onwaarschijnlijk snel accepteert hij de rare wezens en omstandigheden, angst is niet iets wat in hem opkomt. Hij probeert er achter te komen hoe de hel in elkaar steekt en hoe hij kan ontsnappen. Wanneer hij een poging doet komt hij in de meest hachelijke, of lachwekkende situaties terecht en kiest snel eieren voor zijn geld. Terug maar naar de bescherming van Xahubub en het onduidelijke wat hem nog gaat brengen. Stap voor stap ontdekt hij waarom hij in de hel is. Iedere cirkel is een uitdaging en stemmen hem niet bepaald vrolijk. De hel is angstaanjagend voor Jack maar voor de lezer ook nog eens erg grappig.

Jeanine; Het boek zit verder boordevol humor en vooral sarcasme. De gesprekken tussen Xahubub en Jack alleen al zijn om te smullen.

Patrice; De interactie tussen de twee zijn hilarisch. Droge humor, cynisme en sarcasme gaan prima samen in dit verhaal, met ronduit grappige situaties tot gevolg. Vrijwel vanaf het begin is dat al aanwezig, en blijft het een constante factor in het verhaal. Een moppentappende demon die de mens kent als geen ander is al grappig op zich. De schrijfstijl van Terrence zorgt voor de rest. Toch moet je goed opletten tijdens het lezen. Het verhaal bevat zoveel kleine aanwijzingen, zoveel hints en rare -onverwachte- dingen dat je snel iets mist. Het is vlot geschreven maar er passeren veel figuren de revue en het is niet altijd duidelijk waar ze voor dienen of wat hun rollen zijn. Niet alles wordt duidelijk na afloop van het verhaal. De humor en uitstekende sfeerschetsen maken dat ruimschoots goed.

Beoordeling

Patrice;  "Wat is het engste dat je kan overkomen wanneer je dood bent?" Vier sterren voor dit bijzondere boek.

Jeanine; De combinatie van humor/sarcasme en horror zijn meer dan geslaagd te noemen in dit verhaal. Het boek krijgt van mijn 4,5***

Rudy's wereld - Mannetjes

 

Het is een veel voorkomende vraag die aan een auteur wordt gesteld, en vaak op een toon die suggereert dat de lezer niets minder verwacht dan een verrassend, alles onthullend, spectaculair antwoord. Iets dat 'Aha! Nù begrijp ik het!' ontlokt. Een eeuwenoud geheim, dat de auteur eigenlijk niet màg onthullen. Een soor magisch 'drankje'. Een sublieme goocheltruc.

De vraag?

'Waar haal je je inspiratie?' Of: 'Hoe kom je op ideeën?' 

Het realistische antwoord daarop verschilt uiteraard haast per definitie van schrijver tot schrijver. De een haalt het uit de krant, de ander uit de persoonlijke leefwereld, en nog een ander wordt op een spoor gezet door het lezen van een boek. Er zijn honderden mogelijkheden, die dan ook nog eens gecombineerd kunnen worden. Helemaal niet zo magisch of geheim als het wel lijkt. (Al moet ik bekennen dat ook mij soms de zin bekruipt om met iets veel diepzinniger en indrukwekkender uit te pakken, iets dat de illusie in stand houdt dat het schrijverschap een wonderbaarlijk en uniek talent is dat alleen de uitverkorenen hebben gekrégen. Soms. Afhankelijk van de omstandigheden.

 :-) )

In werkelijkheid begint voor mij alles altijd bij een ergernis. Iéts dat me mateloos irriteert. Gewoonlijk iets in de maatschappij. Iets waarvan ik niet begrijp dat het door zoveel mensen getolereerd wordt, dat mensen gewoon niet lijken te zien. Of niet willen zien. Tijdens wandelingen leidt die ergernis dan vaak tot een monoloog tegen een fictieve verantwoordelijke, soms behoorlijk opgewonden en kwaad, waaruit dan plots een idee voor een roman tevoorschijn komt. Natuurlijk gebeurt dit spontaan. Je zou uiteraard elke dag kunnen beginnen met een half uurtje razen tegen de waanzin van de dag, in de hoop dat je vroeg of laat op een idee voor een roman stuit, maar zo werkt het natuurlijk niet. Het gebeurt niet zo vaak, maar wel spontaan. 

Alleen... Het bezorgt me ook niet meer dan een algemeen idee. Een richting, een context, een basisconcept zo je wil, een schaduw van een idee, maar niet meer dan dat. 

Vanaf dan is het werken. Ideeën zoéken.

Maar hoe doe je dàt dan? 

Samengevat? Ik brainstorm dagelijks met de mannetjes in mijn hoofd.

Oké, ik besef ook wel dat het een beetje vreemd klinkt. 

Mannetjes in je hoofd? Misschien eens een dokter raadplegen, Rudy? 

Hm... Het idee is helemaal niet nieuw, hoor, integendeel. Ik heb het gevonden in Misery, de roman van Stephen King. In dat boek beschrijft het hoofdpersonage, een schrijver, op een bepaald ogenblik de mannetjes die in zijn hoofd zitten en in de achtergrond altijd met z'n volgende boek bezig zijn. Ik vond dat zo'n fascinerend beeld, dat ik het heb geadopteerd. 

Ik ben er dus beginnen van uitgaan dat er in mijn hoofd ook mannetjes (en vrouwtjes) zaten, die in mijn onderbewustzijn actief bleven, ook wanneer ik sliep of me moest concentreren op het verkeer. Voor alle duidelijkheid: niet zomaar eventjes gedàcht. Neen. In mijn onderbewustzijn zitten reële individuen, met een eigen willetje. Létterlijk.

Ik heb die mannetjes van bij het begin héél ernstig genomen. Ik heb bijvoorbeeld niet eerst getest òf ze er wel waren. Ik ben er meteen van uitgegaan dàt ze bestonden. 

En ze bestaan nog steeds.

De werkwijze is eenvoudig. Ik richt me tot hen, vaak luidop (wat tijdens wandelingen wel eens tot hilarische situaties kan leiden, vooral wanneer je andere wandelaars kruist) omschrijf het probleem waarvoor ik een oplossing zoek, en vraag me te waarschuwen als ze een voorstel hebben. Meer niet. Dan laat ik het hele probleem los. Letterlijk. Ik denk er echt niet meer over na. 

Voor niet-ingewijden lijkt het misschien ongeloofwaardig, maar na maximum twee dagen - en vaak sneller - duiken de vriendjes in mijn bovenkamer gegarandeerd op uit het niets, met suggesties. 

Natuurlijk zijn er wel een paar belangrijke details die ik in acht moet nemen.

Ik moet er bijvoorbeeld zorgvuldig op letten dat ik hen dagelijks minstens één keer herinner aan het probleem. Meer dan hen erop wijzen dat ze het niet uit het oog mogen verliezen, is het niet, en ook dit bedoel ik letterlijk. Tijdens een maaltijd in een restaurant kan je mij dan bijvoorbeeld plots horen zeggen 'Jullie weten toch nog wat het probleem was, hé, mannekes?', tot grote verbijstering soms van mijn disgenoten. 

'Schrijvers hebben zo hun eigenaardige gewoontes,' zeg ik dan meestal. Het idee om te willen schrijven is op zich al absurd genoeg, zeker in het Nederlands taalgebied, zodat de meeste vrienden en kennissen best bereid zijn om er nog een aantal andere eigenaardigheden bij te nemen. Sommigen vragen zelfs af en toe 'of ik nog contact heb met de mannetjes'. 

En ja, hoor, uiteraard krijg ik ook al wel eens de vraag 'welke het meest productief zijn, de mannetjes of de vrouwtjes.' Die laatste vraag is niet te beantwoorden, maar meestal laat ik mijn reactie dan wel afhangen van wie de vraag stelt, en op welke toon ze wordt gesteld. Lijkt me het veiligst - tenzij het om situatie gaat waarom ik helemaal niet heb gevraagd en waaruit ik zo snel mogelijk weg wil. Dan laat ik mijn antwoord gewoonlijk òòk afhangen van wie de vraag stelt, maar in omgekeerde zin, zeg maar.

Bent u nog mee? :-)

Waar ik ook zorgvuldig moet mee omspringen is het systematisch tonen van respect voor de mannetjes en vrouwtjes. Wanneer ze bijvoorbeeld plots met een voorstel tevoorschijn komen, zul je mij nooit - en ik bedoel nòòit - tegen hen horen zeggen dat ik het een slecht idee vind. Ook niet wanneer het een onbruikbaar idee ìs. Mijn reactie is dan eerder iets in de zin van: 'Goe bezig, gasten, jullie zitten op het goede spoor, ik weet niet of ik dit specifiek element zo direct kan gebruiken, dat moet ik nog eens bekijken, maar doe in elk geval verder...'

Zeg nooit meteen: 'stom idee!' Dat wil je zelf toch ook niet horen als je een ander probeert te helpen? De mannetjes in mijn hoofd evenmin. Positief stimuleren is ook in dit geval belangrijk. Wat zeg ik? Belangrijk? Essentieel!

Natuurlijk heb ik de loop der jaren al wel eens nagedacht over het hoe en waarom hiervan. Waarom dit werkt. En als je er even bij stilstaat, dan weet je natuurlijk zelf ook wel dat het om een vorm van symboliek gaat. Iederéén kan die techniek gebruiken. Iedereen doét dat ook, alleen niet zo bewust en systematisch.

Een voorbeeldje.

Hoe vaak zit je 's avonds geen uur te piekeren over een probleem, zonder dat je het opgelost krijgt? Je kan moeilijk de slaap vatten, omdat het probleem blijft woelen in je hoofd. Je weet best dat je het zou moeten 'loslaten' - een term die we ondertussen bijna allemaal gebruiken. Wanneer je daar dan uiteindelijk in slaagt, duikt er anderhalve dag later vaak ineens, out of the blue, een oplossing op - bij voorkeur wanneer je op het toilet zit. Bovendien is die oplossing meestal ook nog eens zo voor de hand liggend, dat je je afvraagt 'hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat je daar niet eerder aan gedacht hebt!' 

Loslaten. Aan de mannetjes geven. 

Af en toe eens aan denken. De mannetjes nu en dan eens herinneren aan het probleempje.

Rustig afwachten. De oplossing komt wel. En dat doet ze ook.

Wat is het verschil? 

Eigenlijk is er geen. Of toch?

Ik gebruik de techniek bewùst. Ik wéét dat het werkt. Ik gelòòf ook rotsvast dàt het werkt - en daarin zal wel het grootste verschil zitten. Als je er van overtuigd bent dat het absolute onzin is, dan zal het ook niet werken. 

Alleen hij/zij die ervan overtuigd is dat hij/zij ooit over twee meter geraakt, kan aan een training hoogspringen beginnen. Voor de rest onder ons heeft dat gewoon geen zin. 

En zo is het eigenlijk met alles. Ook met schrijven. Als je er zelf van overtuigd bent dat je het niet kan... Dan kàn je het ook niet. 

Denk er maar eens over na. :-)

Binnenkort in gesprek met.....Kim, Maria en Isa.

Altijd al iets willen vragen aan Kim Moelands​ van o.a.'De vrouw in de spiegel', Maria Genova van o.a. 'Komt een vrouw bij de hacker' of Isa Maron van o.a. 'Galgenveld'? Dan is het nú je kans! DPB gaat met deze auteurs in gesprek en jij kunt je vraag stellen. 


Hoe? Stuur je mail naar lettervreters@gmail.com en we nemen ze mee in het interview! 

Vragen kunnen t/m 4 april a.s. worden ingezonden.

Duorecensie 'De toren van de dode zielen' - Christoffer Carlsson

 
Genre: Literaire thriller
Uitgever: De Geus
ISBN: 9789044533064
Uitvoering: Paperback
Aantal pagina’s: 352
Uitgave: januari 2015


In het appartementencomplex van Leo Junker, politieagent op non-actief, is een jonge vrouw vermoord. Leo is er zeker van dat er iets niet klopt aan deze zaak en gaat zelf op onderzoek uit. Ondertussen krijgt hij mysterieuze sms’jes van iemand die hem in de gaten lijkt te houden. Leo komt erachter dat het verleden niet vergeten is … Is iemand uit op wraak?


Duo recensie door Pierre Peeters en Nancy (Team DPB) 
Uitgeverij De Geus heeft hiervoor recensie exemplaren beschikbaar gesteld, waarvoor hartelijk dank. 
Recensie is samengesteld door Nancy (team DPB)

Over de auteur
Christoffer Carlsson (Zweden, 1986) is criminoloog in Stockholm. Zijn debuutroman uit 2010, De vrouw die uit het niets kwam, werd internationaal goed ontvangen. Met zijn tweede roman, De jongen die terugkeerde uit 2011, vestigde Carlsson zijn naam als een van de meest getalenteerde jonge auteurs van Zweden. Nu, in 2014, is Carlsson met De toren van de dode zielen begonnen aan een trilogie over politieagent Leo Junker. Hij won met dit boek de prijs voor beste Zweedse thriller van het jaar en was genomineerd voor beste Scandinavische thriller.


Cover
Pierre; Bij de spiraaltrap op de cover van het boek kon ik eerst de bedoeling ervan niet plaatsen. Gaandeweg werd duidelijk dat het een subtiele verwijzing is naar de (water)toren in Salem, waar Leo en zijn vrienden als kind hun toevlucht zochten en waar het verhaal uiteindelijk ook zijn ontknoping kent.

Nancy; De titel is felrood. Donkerkleurige achtergrond met een spiraaltrap op de voorgrond. Hoe verder je leest kun je de linken leggen naar een gebouw in het verhaal. Ik geef deze cover een 6.


Samenvatting van het verhaal
Pierre; In dit boek draait alles om Leo Junker, een op non-actief geplaatst rechercheur met een voorliefde voor drank en pillen.
Leo Junker wordt midden in de nacht in zijn appartement gewekt door de weerkaatsing van een fel blauw knipperend licht tegen de muren van het tegenoverliggend gebouw, afkomstig van de zwaai lichten van politiewagens.

Nancy; Dit boek bestaat uit twee delen: het heden, wat alles met de moord te maken heeft op Rebecca en het andere deel vertelt het verleden van Leo.
Leo Junker wordt wakker van flikkerlichten, deze zijn afkomstig van de politiewagens die geparkeerd staan voor het gebouw waar hij woont. Als hij een kijkje gaat nemen is er een moord gepleegd waar een opvangtehuis is voor daklozen. Leo, die op non-actief staat, gaat vlug een kijkje nemen en treft daar een jonge vrouw aan die is vermoord. Het is een jonge vrouw, tussen de 20 à 25 jaar oud. Deze meid is een drugsverslaafde. Als Gabriel Birck, een rechercheur, arriveert stuurt die hem weg.

Pierre; Leo Junker kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en gaat op onderzoek uit. Hij verneemt dat een dakloze vrouw werd vermoord in de nachtopvang. Hij begint, tot groot ongenoegen van zijn oversten, een eigen onderzoek. Leo ontvangt van dan af verschillende sms-berichten. De taal en inhoud van deze berichten worden gaandeweg steeds grimmiger en dreigender.


Nancy; Leo was vroeger agent bij Intern Onderzoek maar naar aanleiding van de “Gotlandaffaire” is Leo momenteel op non-actief gezet. Hij draagt daar nog steeds de gevolgen van. Toch laat deze moord hem maar niet los en wil hij op onderzoek uitgaan. Hij contacteert zijn oude baas Levin en vraagt of hij terug op actief gezet mag worden want er stinkt iets aan deze zaak. Op zijn eentje begint hij aan een zoektocht waarbij hij de hulp krijgt van Sam, zijn ex-vriendin.
Het wordt hem ook vlug duidelijk dat iemand hem schaduwt en krijgt dan ook geheimzinnige sms’jes waarvan hij niet weet van wie ze afkomstig zijn.
Al gauw is het duidelijk dat hij een hoofdverdachte in deze zaak wordt omdat er iets is aangetroffen op de plaats delict wat verwijst naar Leo. Hij liegt op het moment van het verhoor omdat hij zo geschrokken is van wat ze hem vertellen.

Pierre; Leo kan niet bedenken wie de afzender is, maar hoe dieper hij graaft hoe dichter hij bij de identiteit komt. Wanneer hij tenslotte alles binnen de context plaatst, weet hij dat het om een subtiele wraakactie gaat van zijn vroegere beste schoolvriend John Grimberg.

Nancy; Leo schakelt een paar informanten in die hij nog kent van vroeger om zo meer te weten te komen maar dan verschijnt er al vlug in de media dat hij de hoofdverdachte is. Zijn oude baas Levin vraagt hem te ontmoeten. Hij moet weten waar hij een verdachte van kent. Hij probeert de overval van Rebecca en de moord op haar in verband te brengen maar het lukt hem niet. Hij is er zeer zeker van dat hij er wordt ingeluisd. De moordenaar speelt een kat-en muisspel met hem en wordt dikwijls op het verkeerde been gezet.
Er wordt een verdachte opgepakt die enkel en alleen met Junker wil spreken en onderhandelen. Vanaf dat moment gaat de zoektocht verder en vallen de puzzelstukjes in elkaar. Uiteindelijk is de samenwerking met hem en Birck een feit als het een na het ander in een razend tempo gebeurt.


Conclusie
Pierre; Ik kon vier grote thema’s in het boek herkennen, nl. (jeugd-)liefde, pestgedrag, vriendschaps banden en criminaliteit. Daarnaast beschrijft de auteur de troosteloze voorwijken van Stockholm, met Salem als de plaats der feiten. Een voorstad met uitgeleefde woontorens en waar niemand enige kans op een goede toekomst heeft. De relatie arm - rijk en geregeld wat zwarte humor en cynisme vinden hun weg in de dialogen en de beschrijving van en over de leefomstandigheden van de hoofdfiguren in het verhaal.

Nancy; Het tweede deel dat zich in zijn jeugd afspeelt beschrijft een vriendschap die op lange termijn overgaat in teleurstellingen, leugens en nog veel meer. Het is een soort levensverhaal hoe alles kan veranderen tussen personen in een mensenleven. De schrijver legt dan ook veel emoties in deze hoofdstukken.


Beoordeling
Pierre; Dit is het eerste boek dat ik van Christoffer Carlsson heb gelezen. De schrijfstijl kon mij niet echt bekoren, deze voelde mij veel te stroef aan, waardoor ik ook niet vlot door het boek heen kwam Dit was mogelijks ook te wijten aan het feit dat de hoofdfiguur zelf zijn verhaal vertelt en daarom geregeld overstapt van het heden naar het verleden en omgekeerd.
Hierdoor krijgen evenwel een kijk op de ontwikkeling van de personages doorheen het boek, doch voor mij schiep dit vooral een desinteresse en daardoor heb ik mij ook nooit kunnen inleven in het personage van Leo Junker.

Nancy; Dit boek leest vlot maar je moet wel van zijn schrijfstijl houden, niet iedereen zal van deze stijl houden denk ik . Desalniettemin was ik toch wat teleurgesteld omdat ik al vlug doorhad hoe het boek verder zou gaan. Wat ik ook vervelend vond waren zijn enkele flashbacks naar het verleden toe terwijl er al hoofdstukken van zijn, dit gaf me een ietwat irritant gevoel.
Ik zou dit niet “de Zweedse thriller van 2013” willen noemen, naar mijn mening zijn er andere en betere boeken verschenen.

Pierre; Niettegenstaande de stroefheid van het boek, was het verhaal op zich wel ok met mooie leesfragmenten en geef ik het boek toch 2,5 sterren

Nancy; Toch ben ik enigszins benieuwd naar zijn volgend boek met Leo Junker, nieuwsgierig of hij hetzelfde patroon gaat aanhouden en of er enigszins verbetering komt in zijn stijl van schrijven.
Alles in acht genomen geef ik dit boek 3 sterren.

'Bittere Zonde' - Liselotte Roll

Genre: Thriller
Uitgever: De Geus
ISBN: 9789044534931
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 518
Uitgave: maart 2015

Over de auteur
Liselotte Roll (Zweden, 1973) is journalist en woont met haar gezin net buiten Stockholm. Tijdens haar studie archeologie heeft ze enige tijd bij een archeologische afgraving in Argentinië gewerkt. In diezelfde periode logeerde ze bij een Argentijnse familie, waar ze van dichtbij zag hoezeer het terreurbewind van de junta levens heeft beïnvloed. Dat gaf haar het idee voor het plot van haar debuut.


Cover
Mooie cover met een foto van een vrouw. Die blauwe ogen die zo naar je kijken alleen al doen je het boek opnemen. Ik geef deze cover een 7.

Samenvatting van het verhaal
Inspecteur Magnus Kalo en zijn partner Roger Ekman worden naar een plaats delict gestuurd waar ze een zwaar verminkt lichaam vinden. Dit blijkt Erik Berggren te zijn. Deze 40 jarige man was in de ziektewet en alcoholist. Als ze het onderzoek starten blijkt dat Erik zijn vader een “verleden” heeft met Argentinië. Is dit een wraakactie?
Kort daarna wordt er weer een moord gepleegd en het lijkt alsof de moordenaar de politie telkens een stapje voor is. Het is niet alleen het moordonderzoek dat Magnus moet doen maar als zijn gezin in het vizier komt van de moordenaar moet hij alles op alles zetten om deze zaak zo vlug mogelijk af te handelen. Deze moordenaar weet absoluut niet van ophouden en er volgen nog gruwelijke moorden.

Conclusie
Dit boek bestaat uit 8 delen. Het zijn weliswaar korte hoofdstukken maar dat komt het boek ten goede omdat er verschillende verhaallijnen zijn en zo hou je ook gemakkelijk bij wat er met al die personages gebeuren en de tijdslijn van het moordonderzoek.
We maken ook kennis met het gezin van Magnus. Zijn vrouw Linn is therapeute die thuis is met hun 2 jonge dochtertjes. Als therapeute zijnde wil ze mee betrokken worden in het onderzoek om hem te helpen de moordenaar te pakken te krijgen.

Beoordeling
Het boek telt 318 bladzijden en leest heel vlot en is in no time uit. We volgen het moordonderzoek en tevens het privéleven van Magnus en zijn collega’s. Ik moest eventjes denken aan de boeken van Läckberg toen ik over Linn begon te lezen, ook zij wil deelnemen aan het onderzoek met haar man.
Dit is het eerste deel van de Kalo reeks en ik hoop dat er binnenkort nog meer delen volgen. Dit is ook zo’n boek dat gemakkelijk als tv serie zou kunnen doorgaan.
Veel meer kan ik er niet over uit weiden want dan zou ik teveel spoilers weggeven en dat is de bedoeling niet. Lezen zou ik zeggen, het is echt een aangenaam boek.
Dit boek krijgt van mij 4 sterren


Nancy - Team DPB

Jaap Robben wint Dioraphte Literatour Publieksprijs

De Dioraphte Literatour Publieksprijs van 15.000 euro is vanavond in Theater van ’t Woord in de Openbare Bibliotheek Amsterdam uitgereikt aan de schrijver van de roman Birk. Lezers konden stemmen op hun favoriete boek en kozen in meerderheid voor het romandebuut van Jaap Robben. Ook de pers en de boekhandelaren omarmden het romandebuut Birk, waarvan tot nu toe 12.000 exemplaren werden verkocht. Jaap Robben ontving voor de veelgeprezen roman de Nederlandse Boekhandelsprijs voor het beste boek van 2014.

De Volkskant schreef: ‘Een roman die je langzaam de keel snoert.’ ****
NRC.next was met vijf sterren zo mogelijk nog enthousiaster: ‘Vanaf zin één is duidelijk hoe goed debutant Jaap Robben schrijft.’ *****

De roman
Birk is het verhaal van de jonge Mikael die met zijn moeder op een eiland  ergens tussen Schotland en Noorwegen woont. Zijn vader is verdwenen, verongelukt tijdens het zwemmen. Moeder en zoon zijn op elkaar aangewezen, maar de relatie wordt verstikkend als zijn moeder Mikael de rol van de vader opdringt.

Over de auteur
Jaap Robben (1984) won met zijn romandebuut Birk de Nederlandse Boekhandelsprijs 2015. Hij was al bekend als dichter en maakte samen met illustrator Benjamin Leroy de jeugdboeken De Zuurtjes, Zullen we een bos beginnen? (shortlist Gouden Uil) en Als iemand ooit mijn botjes vindt (Vlag en Wimpel prijs). Robbens werk is vertaald in het Duits, Zuid-Afrikaans, Chinees en Koreaans. Birk wordt vertaald in het Duits en het Engels.

Bron; Uitgeverij De Geus

'Ik reis alleen' - Samuel Bjork

Genre; thriller

Uitgever; Luitingh Sijthoff

ISBN; 9789024565559

Uitvoering; paperback

Aantal pagina’s; 400

Uitgave; februari 2015

 
Op het Noorse platteland wordt een zesjarig meisje gevonden, met een springtouw opgeknoopt aan een boom. Ze draagt vreemde poppenkleren en er hangt een vliegtuiglabel om haar nek met de tekst IK REIS ALLEEN.
Na een intern onderzoek werd inspecteur Holger Munchs speciale onderzoeksteam opgeheven en werd hij overgeplaatst naar een regionaal politiebureau. Maar als het land wordt geteisterd door een sluwe moordenaar, wordt het team weer tot leven gewekt. Munchs prioriteit is om zijn beste onderzoeker, de extreem getalenteerde maar depressieve Mia Krüger, uit haar zelfgekozen isolement te halen. Dat is echter nog niet zo makkelijk…

Een bizarre vondst zorgt ervoor dat er in heel Noorwegen paniek uitbreekt. Alle ouders van zesjarige meisjes maken zich zorgen. Er is namelijk een meisje opgeknoopt aan een boom gevonden met een heel merkwaardige boodschap ‘Ik reis alleen’. Wanneer de broertjes Tobias en Torben in het bos achter hun huis ook een meisje vinden, exact op eenzelfde manier tentoongesteld, wordt er groot alarm geslagen. Holger Munch wordt op de zaak gezet om met zijn team aan de slag te gaan en de dader op te pakken. Holger is echter niet compleet zonder zijn partner Mia, een super intelligente profiler waarmee hij al vaker heeft samengewerkt en waar hij vaderlijke gevoelens voor koestert. Ze hebben elkaar door omstandigheden al een tijdje niet meer gezien en hij gaat haar halen om bij het team te komen. De speciale eenheid is al snel compleet met oude vertrouwde gezichten, aangevuld met nieuweling –hacker- Gabriel. De druk is hoog en al vroeg in het onderzoek ontdekt Mia dat het niet bij deze twee slachtoffertjes zal blijven, de dader laat dat heel subtiel weten. De jacht op de dader is geopend maar vooralsnog lijkt deze vooral een spelletje te willen spelen met zesjarige meisjes als inzet. Dit tot grote frustratie van Holger en zijn team.

Holger Munch is een innemende, wat oudere rechercheur die idolaat is van zijn kleindochter. Hij heeft al wel wat tegenslagen te verduren gehad en had zich min of meer al neergelegd bij de situatie zoals ie was. Een onopgeloste zaak uit het verleden bleef hem achtervolgen en niet alleen hem. Misschien dat hij met deze zaak dat gevoel wat kan doen afzwakken. Mia zit gruwelijk met zichzelf in de knoop, heeft zich teruggetrokken en vecht een strijd met zichzelf. Wanneer Holger haar vraagt hem te helpen met de moord op een klein meisje zegt ze geen nee tegen hem. De twee zijn als vader en dochter, vullen elkaar aan waar nodig maar waren elkaar ook even uit het oog verloren. Holger en Mia trommelen hun oude team weer op en gaan op onderzoek uit. Mia zit meestal goed met haar gevoel en ook in deze zaak blijkt ze maar wat vaak in de goede richting te zitten, maar niet altijd!! De dader speelt een spelletje, speelt voor God en beslist over leven en dood. De angst is groot en de chaos ongekend. Niemand is wie hij lijkt te zijn, situaties kunnen alle kanten uit. Mia en Holger moeten onder hoge druk proberen helder te blijven denken maar wanneer het persoonlijk lijkt te gaan worden is dat haast ondoenlijk.

Het boek kent korte, snelle hoofdstukken en veel personages. Het is niet altijd duidelijk wat deze personages gaan toevoegen aan het verhaal. Soms lijkt het heel wat te zijn maar blijkt de rol minder groot dan de introductie laat geloven. De rode draad door het verhaal betreft Mia en Holger en hun onderzoek naar de moorden. Maar ook de kerkelijke gemeenschap die is neergestreken in het bos, het mysterieuze gedrag van sommige ouderen, zelfs van de bejaarde moeder van Holger, alles roept vragen op. Mia heeft de gave om als profiler in het hoofd te kruipen van de dader. In deze zaak is het extra complex omdat de dader een cryptische boodschap heeft achtergelaten en er meerdere zaken lopen die zo op het oog niets met elkaar te maken hebben. Het is indrukwekkend om haar hersenspinsels te volgen en zo steeds dichter bij de oplossing te komen. Of lijkt dat maar zo? Twijfel en veel sporen leiden het verhaal continu de verkeerde kant op, ook als lezer is het puzzelen.

Alle personages hebben zo hun issues. In ‘Ik reis alleen’ gaat het vooral om Mia en Holger. Gezien de opzet van het verhaal en de introductie van de vele personages ligt het in de lijn der verwachting dat we daar nog wel meer over gaan lezen. Het team, de speciale eenheid, bevat een aantal intrigerende persoonlijkheden die in aanmerking komen voor een eigen verhaallijn in een vervolg. Vooral Kim en hacker Gabriel zijn aansprekende types met veel potentie. De schrijfstijl is erg prettig, krachtig en helder qua taalgebruik. Het is dan ook een boek dat snel leest en blijft intrigeren. De hoofdstukken worden afgewisseld vanuit het perspectief van andere personages. Soms was dat storend, puur omdat je wilt weten hoe het onderzoek verder gaat. De neiging om sneller te gaan lezen, om weer in het onderzoek terug te komen, was er dan ook geregeld.

Holger en Mia kennen elkaar door en door maar toch spreken ze niet alles naar elkaar uit. Ze zijn zo op elkaar ingespeeld dat ze te dicht op elkaar zitten om sommige dingen van elkaar te zien. Dat wordt mooi neergezet, heel menselijk. Mia heeft nog wat zaken die ze op een rijtje moet zien te krijgen: een oude zaak en het overlijden van haar zusje houden haar dusdanig bezig dat het soms moeilijk is om te focussen op het hier en nu. Ook Holger heeft zo zijn uitdagingen, daarvoor heeft hij alleen geen tijd nu, zijn blik is totaal vertroebeld door deze zaak, het komt ook heel dichtbij. Alles bij elkaar genomen gebeurt er ontzettend veel, worden veel lijnen uitgeworpen. Voor dit verhaal soms teveel want niet alles komt terug en is te verklaren. Wellicht dat er in een vervolg wel antwoorden komen? Holger en Mia zijn indrukwekkende personages met veel mogelijkheden. Het gegeven van een speurdersduo is natuurlijk niet vernieuwend, de zaken waaraan ze werken zijn dat wel. Nieuwsgierig wachten op een vervolg dan maar?

3,5 ster
Patrice

Rode handen op Twitter @dpbdpb05

'Als je het licht niet kunt zien' - Anthony Doerr

Genre: Roman
Uitgever: The House of Books
ISBN: 9789044345940
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 512
Uitgave: februari 2015

Over de auteur
Anthony Doerr heeft met zijn werk al vele gerenommeerde literaire prijzen gewonnen. Hij schreef tien jaar lang aan deze roman die door de internationale pers als een meesterwerk wordt beschouwd. Anthony Doerr woont met zijn vrouw en twee jonge zoons in Boisse, Idaho.

Cover
Een prachtige cover die een foto toont van 2 kleine kindjes met een oude straatlantaarn. De titel is in een soort reliëfvorm en heeft een blinkende rode kleur. Doet mij aan iets nostalgisch denken. Ik geef deze cover een 9


Samenvatting van het verhaal
Dit boek vertelt het verhaal van het blinde meisje Marie-Laure die in Parijs woont en van Werner Pfennig die in het Duitse Zollverein woont, 450 km van elkaar verwijderd.


Marie-Laure;
Alles begint in Parijs in 1934 als een meisje, Marie-Laure genaamd, zes jaar is en blind wordt. Haar vader, Daniel Leblanc, is slotenmaker in het Natuurhistorisch Museum. Hij neemt elke dag zijn dochter mee naar zijn werk waar ze ook veel tijd doorbrengt bij Dr. Geffard die haar veel dingen aanleert.
Marie-Laure’s vader heeft een grote maquette gemaakt van het arrondissement waar ze wonen, hij wil dat ze er alle dagen aan voelt zodat ze in de loop van tijd haar weg naar huis kent.
Door de jaren heen leert ze zoveel mogelijk wat er in het museum te leren valt. Op haar elfde verjaardag krijgt ze het boek “20.000 mijlen onder zee” deel 1. De hele dag ligt ze op haar buik te lezen. Ze leidt een zorgeloos leventje totdat ze vernemen dat de Duitsers bijna in Parijs zijn.
Samen met haar vader vluchten ze naar Saint Malo waar oudoom Etienne met zijn huishoudster Madam Manec woont. Deze hele lieve dame neemt hen binnen en verzorgt hen zodat ze terug op krachten komen. De eerste dagen zien ze oudoom Etienne niet omdat die nogal beschadigd uit de WOI is gekomen en pleinvrees heeft en ook andere angsten. Hij heeft de wereld binnen handbereik met al zijn radio’s en boeken.
Hier ook bouwt Daniel een maquette voor zijn dochter zodat zij ook op een dag kan rondwandelen in deze stad. Hij bouwt alle dingen met de juiste precisie, de gebouwen, de regenpijpen enz.
Gaandeweg krijgen Marie-Laure en oom Etienne een innige band en leert hij haar alles over de regenwouden en dieren en nog zoveel meer.
Daniel Leblanc wordt verzocht om terug te keren naar Parijs maar wordt tijdens zijn reis gearresteerd en meegenomen door de Duitsers.
De Duitsers bezetten de stad en alles wordt schaarser. Er worden allerlei wetten opgelegd. Marie-Laure probeert zo goed als het kan om te gaan met deze bezetting en samen met haar oudoom Etienne proberen ze ook elk hun steentje bij te dragen in de samenleving van de stad.


Werner;
De zevenjarige Werner woont met zijn zusje Jutta in een weeshuis dat wordt gerund door Frau Elena. Beiden hebben hun vader verloren in de mijn. Werner is zeer leergierig en wil van alles leren wat met
elektronica te maken heeft. Alle twee luisteren ze dan ook stiekem elke avond naar een Franse radiozender die lessen geeft over wetenschap.
Hij herstelt alle radio’s in de buurt en bouwt het liefst dingen die zeer behulpzaam kunnen zijn. Door dit valt hij op bij iemand die connecties heeft bij het Duitse leger en zodoende wordt hij naar een school gestuurd. Dit is de Generaal Heissmeyer school en is het neusje van de zalm. Deze school ligt 300 km verder.
Dr. Hauptmann is docent technische natuurkunde en staat verbijsterd van Werner ’s talenten. Al gauw neemt hij hem onder zijn vleugels en moet Werner in het laboratorium gaan werken.
De school is niet gemaakt voor watjes en met sommigen dingen heeft Werner het toch moeilijk en ook mist hij enorm zijn zusje Jutta. Hij denkt aan de leuke herinneringen en kinderen uit het weeshuis. Hij mist alles en iedereen.
Werner moet op een dag naar de commandant komen en wordt naar het leger gestuurd om verklikkers te ontmaskeren. Hij gaat samen met een groepje naar Rusland, Oekraïne en tenslotte naar Frankrijk om deze opdrachten te vervullen.
Omdat hij zo successen boekt wordt hij uiteindelijk ook naar Saint-Malo gestuurd omdat daar veel beweging is binnen het verzet en hij moet die verraders kunnen klissen. Zo ontmoet hij de mooie Marie-Laure.


Conclusie
Het boek is in verschillende delen opgesplitst nl. de tijdsduur van 1934 tot en met 2014 en ook nog in delen die de personages in dit boek aangaan.
Ook bestaat er een deel in het boek dat is toegewijd aan een diamant. Deze diamant speelt ook een grote hoofdrol in het boek.
Ook ontdek je dat de jeugd van Werner en Marie-Laure met elkaar verweven zijn.

Beoordeling
Dit is ronduit een prachtig boek! Door de tijdslijnen kom je te weten hoe het Werner en Marie-Laure vergaat. Wat ze tegenkomen en met welke obstakels ze moeten leren leven ondanks dat ze dit leven niet willen en met heimwee terug kijken naar hun prille jeugd.
De beschrijving van de maquettes is zo wondermooi, hoe klein de huisjes zijn en hoe gedetailleerd alles is.
De prachtige verwoordingen en de liefde van haar vader stralen zo van de pagina’s. Zo ontroerend hoe hij zorg draagt voor zijn kleine meisje, niets is hem teveel. Hoe hij haar leert omgang met haar verlies van zicht. Ook hoe zijzelf leert omgaan met haar handicap, zo telt ze de stappen en het aantal regenpijpen als ze van het museum naar huis terugkeren “ zes straten, 38 regenpijpen enz.…. “ Je kunt je bijna in haar gedachten plaatsen en hoe goed ze op haar gehoor afgaat.
Het zijn korte hoofdstukken maar zo krijg je ook alle informatie mee die je moet weten en de tijdslijnen. Dit is helemaal niet storend.
Het is een boek van een dikke 500 blz. maar er staat geen hoofdstuk teveel in. Je wil alsmaar verder lezen en weten hoe dit verhaal gaat eindigen. Elk detail wordt zeer mooi omschreven, zowel vanuit Marie-Laure’s leven als dat van Werner.
Er komen ook veel emoties aan te pas, van rijkdom tot ontberingen, moed en zelfvertrouwen en de liefde die er is voor hun familie en vrienden. Je kunt je bijna niet voorstellen hoe gruwelijk en ellendig het moet zijn geweest tijdens deze jaren van oorlog. Toch proberen ze op hun eigen manier er het beste van te maken hoe moeilijk het ook is met al de verschrikkingen die er gebeuren.
Dit boek is heel prachtig en bij tijden heb ik toch een traantje gelaten.
Dit pareltje met de wondermooie titel krijgt van mij een dikke 5 sterren!!

Nancy

'Chateau fatale' van Ilja Gort op Twitter @dpbdpb05

WIN .......'Rode handen' van Danielle Pasma

Ter gelegenheid van het interview met Danielle mogen wij een exemplaar van haar debuut 'Rode
handen' verloten. En niet zomaar een exemplaar maar een op naam gesigneerd!
Wil jij kans maken op dit bijzondere boek? Meld je aan als lid hier voor 1 april a.s. en reageer op het artikel van het interview dat je graag kans wilt maken op dit boek. Dat is alles!


De winnaar is 2 april geloot; Jeanine is de gelukkige! Van harte proficiat!!

In gesprek met........Danielle Pasma

Haar bijzondere boek 'Rode handen' was aanleiding voor een persoonlijk gesprek met Danielle Pasma. Hoe biografisch is dit verhaal? Wat kunnen we nog van haar verwachten? Is dit een droomdebuut? Lees snel verder!


Wie is Danielle?
Ik ben een mens vol passie, dromen en verlangens. Ik ben intens en gecompliceerd. Eigenlijk ben ik gewoon heel veel, soms teveel, voor mezelf en mijn omgeving ;-).

Je was dierenarts, homeopaat en nu geef je trainingen voor spirituele natuurbeleving? Is dat onderdeel van het zoeken van je eigen identiteit? Of puur het feit dat je van afwisseling houdt?
Het is gewoon mijn levenspad. Ik ben niet iemand die iets kiest en daar de rest van het leven in blijft. Dat dacht ik trouwens vroeger wel, hoor. Toen ik op mijn veertiende besloot dat ik dierenarts wilde worden, dacht ik dat ik dat tot aan mijn pensioen zou blijven. Het leven liep anders. Ik heb twee studies gedaan, in alle twee de vakgebieden met veel plezier gewerkt, maar ik werd vooruit gedreven. Tot het punt waar ik nu ben aangekomen, het schrijverschap. Daarin heb ik mijn eindbestemming bereikt, dat weet ik nu. Maar ik had geen enkele stap kunnen overslaan, ze zijn allemaal nodig geweest.

Wat doe je op dit moment als je niet schrijft?
Dan doe ik werk voor mijn uitgeverij Writing Warriors. Het zelf uitgeven en alles regelen, administratie, promotie, Centraal Boekhuis, boekhandels, facebook, blogs et cetera, is heel veel werk. Daarnaast heb ik nog mijn bedrijf Erunáme, waarvoor ik workshops moet voorbereiden, twee tweejarige trainingsgroepen heb lopen, persoonlijke coaching geef en natuurlijk daarvan ook al het regelwerk. Dan heb ik nog mijn gezin, boodschappen enzo. Het huishouden schiet er dus een beetje bij in, zoals je misschien kunt begrijpen ;-). Ik probeer 's ochtends te schrijven en in de middag de andere dingen te doen. Ik verveel me niet ;-). De grootste uitdaging voor mij is om voldoende rust en ruimte in de dag te houden.

Vanwaar de liefde voor het schrijven?
Die is er al mijn hele leven. Als kind van drie wilde ik al boeken schrijven. Dat verlangen is altijd met mij meegereisd, wachtend op 'later als ik groot ben'. Ik ben altijd gek geweest op verhalen, boeken lezen, fantaseren. En ik voelde altijd dat ik heel veel in mij had zitten dat eruit wilde. Zo'n drie jaar geleden kon ik het niet meer onderdrukken...

Je hebt het boek in eigen beheer uitgegeven onder de naam 'Writing Warriors' (schrijvende strijders). Vanwaar deze keuze?
Ik realiseerde me dat het niet makkelijk zou zijn om een uitgever te vinden die zijn nek zou durven uitsteken voor mijn boek. Het is behoorlijk controversieel, niet in een hokje te stoppen, niet veilig, en in deze tijden is het heel lastig om een uitgever te vinden die daarvoor durft te gaan. Ik voelde er eerlijk gezegd ook niet veel voor om mij te binden aan een uitgever. Ik wil onafhankelijk zijn, alles zelf kunnen bepalen. Bovendien vind ik het gewoon niet oké dat je als auteur maar 10% per verkocht boek krijgt. Dus er zat voor mij niets anders op: zelf doen.

Rode handen is niet 'zomaar' tot stand gekomen, is het wel? Je hebt aandeelhouders?
Ja, helemaal geweldig! Toen ik besloot om Rode handen zelf te gaan uitgeven, ben ik een crowdfundingsactie gestart om het geld voor de redacteur, de vormgeving, de site, en de drukker bij elkaar te krijgen. Dat is een ongelooflijk avontuur geweest dat heel goed is afgelopen. Met 118 donateurs heb ik 117 % van mijn doelbedrag bij elkaar gekregen. De meeste van deze donateurs zijn dus 'mede-eigenaar' van een woord, een zin, een hoofdstuk of zelfs van het hele binnenwerk. Ik ben iedereen die heeft bijgedragen echt ontzettend dankbaar!

Waarom dit verhaal?
Het moest. Eigenlijk was ik al begonnen aan een andere roman, maar dit verhaal drong voor. Ik kon niet anders dan het opschrijven.

Tijdens het lezen word je meegezogen in de emoties van de hoofdpersonages. Was het schrijven ook emotioneel?
Verschrikkelijk... Ik heb echt jankend sommige scènes zitten typen, zodat ik af en toe gewoon even heel erg moest knipperen omdat ik anders niet meer kon lezen wat ik opschreef. Het teruglezen was nog erger...

Met welk hoofdpersonage voel je je het meest verwant? Bevat het autobiografische elementen/personages?
Met Tas. En ja, het is voor een deel autobiografisch. Het heden is grotendeels fictie, ik ben Amber niet, al heeft ze wel veel van mij weg toen ik een jaar of vijfentwintig was, maar de gebeurtenissen in het verleden zijn echt gebeurd. Het zijn mijn herinneringen. En Ambers ervaringen met Tas zijn ook mijn eigen ervaringen.

Welke scene uit het boek ligt je het meest aan het hart? En waarom?
Pfff, dat is een lastige... veel van de scènes zijn zo verweven met mijn eigen emoties. Er zijn scènes waar ik nog steeds moeite mee heb om ze terug te lezen, en sommigen die me op een ander manier raken. Maar als ik echt zou moeten kiezen, dan denk ik de scène van Ana en Tas in het bosvennetje bij maanlicht. De intense liefde die daarin voelbaar is raakt me nog steeds diep.

Heb je zelf iets speciaals met zigeuners en hun manier van lezen, vooral dat tijdens de middeleeuwen?
Ja. Ik heb altijd een verlangen gevoeld naar de vrijheid, het leven van het land, de muziek, de passie. In de dertiende eeuw waren zigeuners nog niet zo verguisd als in latere tijden. Ze werden gewaardeerd om hun entertainment en hun vermogen om de toekomst te kunnen 'voorspellen'. Het is een bijzonder volk.






foto; Nienke Meek meekspictures.nl

Zou je zelf in de middeleeuwen willen/kunnen leven?
Hahaha, dat heb ik gedaan. Maar als mijn huidige zelf? Ach, soms zou ik heel graag terug willen. Aan de andere kant: de geneugten van de moderne tijd zijn ook wel heel fijn. Ik romantiseer het niet, omdat ik nog donders goed weet hoe zwaar het leven toen was. Nu is het echter op een andere manier zwaar. Iedere tijd heeft zijn uitdagingen.

Geloof je in reïncarnatie? Zo ja, speelt dat mee in de totstandkoming van je boek?
Ja. Anders had ik dit boek niet geschreven. Zoals ik al eerder heb gezegd is Rode handen gebaseerd op mijn eigen herinneringen en ervaringen.

Het verhaal speelt zich in diverse landen af, hoe heb je dat qua research aangepakt? Kun je daar iets over vertellen?
Het verhaal uit het verleden speelt zich eigenlijk half af in Hongarije en half in Engeland/Schotland. Ik ben daar tot op heden in dit leven nog nooit geweest. Wat ik beschrijf zijn mijn herinneringen, en die zijn nog heel helder. In september ga ik voor het eerst terug naar Hongarije voor Rode draden, het tweede deel van De Rode trilogie, waar Rode handen het eerste deel van is. Dat wordt heel erg spannend. Voor deel drie ga ik terug naar Schotland.

Hoe lang heb je erover gedaan dit boek te schrijven? En had je dan een bepaald ritueel?
Eerst heb ik een jaar lang 1 dag in de week geschreven. In die tijd heb ik al mijn herinneringen uit de middeleeuwen beschreven. In de zomer van 2013 ben ik naar de Schrijfweek van Geert Kimpen en Christine Pannebakker gegaan, en daarna ben ik iedere ochtend gaan schrijven. In januari 2014 was mijn versie 1 af. Toen volgde een heel traject van herschrijven, schrappen, corrigeren en het hele proces van het uitgeven. In juni 2014 was het klaar voor eindredactie, uiteindelijk dus bijna 2 jaar verder. Ik schrijf in principe iedere ochtend, geen speciaal ritueel. Gewoon laptop op de tafel en vingers op de toetsen. Zelfdiscipline.

Wat doet een intens verhaal zoals dit met jou als persoon en met je directe omgeving?
Pfff... Heel veel! Het is een bizar avontuur geweest en eigenlijk nog steeds. Het heeft ook heel veel met mijn omgeving gedaan. Ik ga daar verder niet op in want dat is hun verhaal, maar intens was het zeker.

Hoe reageerden vrienden en familie op je boek?
Over het algemeen heel positief. Veel van mijn vrienden weten ook wat de achtergrond van het boek is en zijn wel erg geraakt. Ook al weten ze dat een heel groot stuk fictie is, het verhaal geeft wel weer hoe pittig dit allemaal geweest is. En nu kunnen ze dat dus zwart op wit lezen.

Wie is Amber?
Amber is een vrouw zoals vele vrouwen, hard op zoek naar haar eigen identiteit. Voelend, wetend dat er meer moet zijn in het leven, maar ze raakt vaak gewoon ondergesneeuwd door het dagelijkse leven. Ze klampt zich vast aan haar man, haar kind en haar beste vriendin, en ze doet eigenlijk maar wat, omdat ze werkelijk geen idee heeft wie ze nou echt zelf is. Door de terugkomst van Tas maakt ze ongelooflijke dingen mee, die haar aan de rand van de afgrond brengen, maar waardoor ze uiteindelijk haar kracht vindt en haar werkelijke zelf gaat omarmen.

Wie is Tamás (Tas)?
Tas is een intense man, die erg beschadigd is in zijn jeugd. Door een traumatische ervaring is hij niet meer in staat een normaal leven op te bouwen. Hij wordt geconfronteerd met zijn duistere kant en gedwongen om af te dalen in zijn persoonlijke onderwereld. Hij beleeft alles op heel fysiek, omdat dat zijn enige bevestiging is dat hij werkelijk bestaat. Hij voelt zich het meest thuis op de grensvlakken van dood en leven, van   donker en licht, van beheersing en grenzeloosheid. En hij vindt zichzelf uiteindelijk na 750 jaar terug op het grensvalk tussen vrouw en man.            
                                                        

foto; Nienke Meek meekspictures.nl. >>          


Amber (hoofdpersonage in Rode handen) ervaart een aantal behoorlijk erotisch getinte momenten. Zit je deze met rode oortjes achter je laptop te tikken?
Hahaha, nee hoor. Ik had het wel behoorlijk heet af en toe ;-). Ik merk dat sommige mensen moeite hebben met de seksscènes. Ze vinden ze te expliciet, en te talrijk. Ik begrijp dat, en vind het tegelijkertijd jammer. Het geeft nog maar eens aan dat er nog steeds een behoorlijk taboe op seks rust. Seksualiteit is het gebied waar   mensen intense emoties kunnen beleven, ze worden er uitgedaagd om uit hun comfortzone te komen en zichzelf verder te ontdekken. De rode oortjes wijzen op schaamte, iets dat door eeuwenlange onderdrukking en veroordeling is ontstaan. Seks is niets om je voor te schamen, het is het meest natuurlijke gedrag dat er bestaat, naast ademhalen en eten en drinken. We zijn allemaal uit seks ontstaan. Voor Tas is het de manier om het leven te ervaren, te voelen, zich te verbinden met het vrouwelijke. In de seks is hij eigenlijk op zoek naar zichzelf.

Als self publisher ben je actief op social media. Lukt het je om het boek onder de aandacht te krijgen van de lezers?
Ja, dat lukt op zich wel, maar het vergt heel veel inzet. De traditionele kanalen, zoals de pers en de bladen zijn moeilijker. Je mist toch als uitgeverij en debuterende auteur de naam. Maar als je wel bij een bekende uitgeverij zit, zul je tegenwoordig als schrijver ook heel veel zelf aan promotie moeten
doen. Ik zal een lange adem moeten hebben. We gaan het zien...

Wat zou je graag willen bereiken met dit boek?
Ik hoop dat ik mensen kan meenemen in ervaringen die ze zelf nog nooit hebben beleefd. Ik schrijf denk ik heel filmisch, ik wil graag dat mensen het verhaal ingezogen worden; dat ze zelf voelen, zien, ruiken en horen hoe het in het zigeunerkamp was; in de tochtige, donkere gangen van het kasteel; dat ze de wind door hun haren voelen waaien in de Schotse Hooglanden. Ik krijg vaak terug van lezers dat het boek ze ook laat nadenken over hun eigen rode draden, over relaties met andere mensen die al bij de eerste ontmoeting zo vertrouwd voelden. En ik wil mensen een beetje prikkelen om uit hun comfortzone te komen. Ik wil ze uitdagen om eens voorbij hun bekende denkkaders te kijken, want daar begint ten slotte de magie...

Hoe zijn de lezersreacties op Rode handen?
Over het algemeen heel goed. Mensen vinden het een intens en heftig boek, en dat is het ook. Velen zeggen dat ze het een echte pageturner vinden. Het begin wordt vaak verwarrend ervaren, dat klopt en is heel bewust zo geschreven. Als lezer wordt je meegenomen in de eerste verwarring van Amber. Als het voor haar gaat wennen, wordt het voor de lezer ook duidelijker. Sommigen vinden de seks te heftig, anderen vinden die juist weer heel goed, die voelen aan wat erin verteld wordt. De meeste mensen zeggen dat ze niet kunnen wachten op deel twee :-).

Hecht je veel waarde aan recensies?
Ja, maar dan vooral geschreven door lezers/bloggers. Ik ben niet zo heel erg geïnteresseerd in wat literaire recensenten van Rode handen vinden. Ik schrijf voor lezers, niet voor de literaire wereld.

En nu? Wat ga je nu doen, komt er een nieuw boek?
Ja, deel twee van de trilogie dus, Rode draden. En ik ben al begonnen. Voor dit boek ga ik in september samen met mijn beste vriendin naar Hongarije voor research. Heel spannend wat daar gaat gebeuren...

Wat is je ultieme (schrijf)droom?
Mijn ultieme droom is dat ik mij uiteindelijk volledig met het schrijven en alles dat daarbij hoort zal kunnen bezighouden. En als ik echt heel groot mag dromen: dat 'De Rode Trilogie' verfilmd gaat worden, liefst door een Engelse of Amerikaanse regisseur ;-).

Lees je zelf ook? En zo ja, waar hou je van?
Ja, uiteraard. Zelf lees ik meestal Engelse boeken. Ik vind de Engelse taal zoveel rijker dan het Nederlands. Het Engels voelt voor mij vaak veel natuurlijker, ik denk ook vaak in het Engels. Ik ben gek op de Outlanderserie van Diana Gabaldon. Ik houd van boeken die (deels) historisch zijn. Vooral boeken waarin het verhaal heen en weer gaat in de tijd, vind ik boeiend. Ook schrijvers zoals Barbara Erskine, Kate Mosse vind ik interessant, alhoewel ik niet al hun boeken even goed vind.

Maak een keuze; 
Whiskey of een wijntje? Grijns: Whisky natuurlijk!
Amber of Tas? Tas, most definitely!
Stoer of gekleed? Stoer, te allen tijde ;-).
2015 of middeleeuwen? Mmm, lastig... Nou, toch maar 2015.

Hoe omschrijven je familie en vrienden jou als persoon?
Ik quote: “Bruisend, intens, zorgzaam, avonturistisch, attent, wijs, eigenwijs, koppig, krachtig, warm, intelligent, vol van humor, ondeugend, gevoelig, sensitief, onderzoekend, uitdagend, vriendelijk, aanpakker, gedisciplineerd, volhardend, creatief, sensueel, liefdevol, verteller, leraar, muze, inspirerend, shockerend, grenzen opzoekend en doorbrekend, ALIVE AND
KICKING!!!!!!!!!!!” Veel dus, ik zei het al ;-).

Waarvoor mogen we je midden in de nacht wakker maken?

Een Laphroaigwhisky bij het vuur ;-)...


Meer weten over Danielle en Writing Warriors? Of wil je een gesigneerd exemplaar van 'Rode handen'? Dat kan!

Boek paperback kost €19,95 en E-boek €9,99
Te bestellen via iedere boekhandel en Bol.com

www.writing-warriors.nl
info@writing-warriors.com

Wil je in contact komen met Danielle via social media? Ook dat is mogelijk;
www.facebook.com/Rodehanden.Writingwarriors
Twitter: @Rodehanden

Duorecensie 'Rode handen'