Primeur groepsrecensie nieuwe Astrid Harrewijn!

Groepsrecensie ‘Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) – Astrid Harrewijn

Genre: Roman
Uitgever: Boekerij
ISBN: 9789022576175
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 304
Uitgave: 23 februari 2016

Met dank aan Uitgeverij Boekerij voor deze recensie exemplaren.

Lezers; Alexandra van Damme, Isabelle de Bisschop, Jildau Zwaagstra, Anne van Egmond en Nancy De Brucker (team DPB)
Groepsrecensie door Nancy.

Over de auteur

Astrid Harrewijn studeerde rechten en was daarna werkzaam als vertaalster. Na het winnen van een schrijfwedstrijd debuteerde ze in 2006 met de roman Ja kun je krijgen. Ze heeft inmiddels zeven romans gepubliceerd. Ze heeft een onmiskenbaar eigen stijl en schrijft met humor over de valkuilen van ons dagelijks bestaan. Astrid Harrewijn woont in Den Haag met haar man en hond Saartje, en heeft twee studerende dochters.

Cover

Nancy: Een mooie rode cover met in de achtergrond de typische Herengrachthuizen waar Amsterdam om bekend staat. Op de voorgrond zie je een tram met nummer 5 Museumplein wat een verwijzing is naar het verhaal. Er staat ook een dame afgebeeld op de cover maar die vind ik geen meerwaarde hebben. De titel staat bovenaan in grote witte letters en de cover is voor mij zeker opvallend om op te nemen in de boekhandel. Ik geef deze cover een 7.

Isabelle: De cover van het boek sprak me onmiddellijk aan en krijgt een 8/10. De kleur rood geeft onbewust aan dat er liefde in het boek aanwezig is en omdat er iets tussen haakjes staat wakkert dit toch nieuwsgierigheid aan over wat de klusjesman in het verhaal komt doen.

Anne: Op social media is Astrid ook regelmatig te vinden met grappige stukjes of leuke foto’s. Zo kwam een tijdje geleden natuurlijk de cover al tevoorschijn! Ik moest wel een beetje wennen aan deze stijl. Rood is ook persoonlijk niet echt ‘mijn’ kleur. Maar toen ik eens goed naar de cover keek zag ik mooie grachtenpandjes, een tram (lijn 5) en een vrouw. Alles best abstract met weinig details en alleen in zwart-wit-rood. Als ik deze cover een cijfer zou moeten geven zou dat een 8 zijn.

Alexandra: Wanneer ik het boek krijg, schrik ik even. Ik zie een rode cover, het komt nogal hevig over. Tot ik verder kijk, en vind ik dat de cover mooi is; de tekeningen zijn in het zwart, alsof die met Chinese inkt getrokken zijn, het wit van de tram contrasteert mooi met het zwart en het rood. Een silhouet van een vrouw in het zwart, een mysterieus personage. Ik geef voor de cover, voor de durf, een mooie 8/10.

Jildau: De cover van het boek trok mij erg aan. Erg sprekend omdat ik er duidelijk uithaal dat het verhaal zich in Amsterdam afspeelt en ik door de tram Museumplein een link zag naar het museum waar Noor werkt. Ik geef de cover daarom een 9. Na het lezen van dit boek blijkt de tram een hele andere rol in het verhaal te spelen.

Samenvatting van het verhaal

Nancy: Noor van de Broek werkt als conservator in het Van Gogh Museum in Amsterdam. Ze is 35 jaar oud en is afgestudeerd in kunstgeschiedenis. Voorheen woonde ze in Itteren maar ze kreeg een unieke kans om twee jaar in Amsterdam te gaan werken. Dit was een kans die ze nooit meer zou krijgen.  Noor’s ouders zijn er fel op tegen dat ze nu daar werkt en woont. Het is maar voor een korte periode denkt ze en haar relatie met Ewald zal er niet onder lijden alhoewel hij zijn leven met haar anders had voorgesteld.

Isabelle: Het boek gaat over Noor, die al jarenlang een relatie heeft met haar jeugdliefde Ewald. Ze krijgt een droom job aangeboden bij het Van Gogh museum, maar moet hiervoor van Maastricht naar Amsterdam verhuizen, wat de relatie tussen haar vriend en ouders niet ten goede komt.

Anne: Drie vrienden, een huis en een klusjesman, de titel, vertelt heel erg goed waar dit boek over gaat. Je maakt kennis met drie vrienden. De twee zussen Noor en Kiki en een oude bekende van Noor, Joost. Ze besluiten samen in een oud huis in Amsterdam te gaan wonen. Omdat het huis wel een opknapbeurt kan gebruiken wordt er een klusjesman ingehuurd.

Alexandra: We ontmoeten Noor, 36, conservator bij het Van Goghmuseum, ze woont in de week in Amsterdam, en tijdens het weekend bij haar highschool boyfriend Ewald.  Ze leeft voor haar werk, komt thuis in het huis in Amsterdam dat ze deelt met haar zus en oude studiegenoot en vindt daar die gezellige studentikoze warmte waar veel jonge moeders heimelijk naar verlangen.

Jildau: Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) gaat over Noor die een baan aangeboden heeft gekregen in het Van Gogh Museum en hiervoor Maastricht inruilt voor Amsterdam. Haar vertrouwde leven in Maastricht en haar ouders en vriend laat ze daar achter. Zij zijn niet blij dat Noor naar Amsterdam gaat.

Nancy: Noor heeft afgesproken met haar zes jaar jongere zus Kiki die nu in New York woont. Kiki werkt voor een befaamde kunstenaar en is zijn assistente. Ze moet een project in goede banen leiden en wil Amsterdam als thuisbasis hebben om zo van hot naar her te geraken. Noor moet van haar baas Paul naar een congres in Londen en daar volgt ze een lezing bij van professor Dupieu, de roofkunstprofessor. Dit thema spreekt haar wel aan en ze komt daar ook een charmante Fransman tegen.

Isabelle: Noor komt haar studievriend Joost tegen, een archeoloog en kunsthistoricus die in het Rijksmuseum werkt. Samen met haar jongere zus Kiki, die een nogal turbulente single is en werkt voor een kunstenaar die zijn tentoonstelling naar het Stedelijk in Amsterdam brengt, besluit ze een pand te huren met Joost.

Anne: Langzamerhand knapt het huis wat op. Ondertussen zijn Noor, Kiki en Joost allemaal druk met hun eigen werk in de kunstwereld. Ze hebben allemaal hun problemen en moeilijkheden maar hebben met elkaar afgesproken in huis niet over hun werk te praten.

Alexandra: Noor werkt voor het Van Gogh museum in Amsterdam. Noor hoort over een onbekend schilderij van Van Gogh en gaat hiervoor naar Frankrijk. In Frankrijk ontmoet ze Benoit Amou en samen met hem onderzoekt ze het schilderij. Terug in Amsterdam bereidt ze een tijdelijke tentoonstelling voor waarin ze, op zoek naar andere werken, een stuk van de wereld afreist.

Jildau: In Amsterdam gaat ze een appartement delen met Joost, die ze nog van haar studie kent en bij het Rijksmuseum werkt, en met Kiki haar zusje. Kiki is totaal anders, is wild en doet waar ze zin in heeft en heeft er bewust voor gekozen single te zijn. Haar werk voor de kunstenaar Jeff Koons in New York heeft haar naar Amsterdam gebracht om daar een nogal spraakmakende tentoonstelling verder onder de aandacht te brengen.

Nancy: Als Noor een oud-student tegen het lijf loopt, spreken ze nog eens op een later tijdstip af. Hij weet haar te vertellen dat hij momenteel in een huis van een vriend woont aan de Herengracht 86. Hij stelt voor om het samen te huren aangezien het huis heel groot is. Noor vraagt of haar zusje Kiki er ook mag komen wonen en zo heeft iedereen een beschikbare woning. Ze moeten er alleen de klusjesman bij nemen die het huis komt renoveren.

Ze stellen één bepaalde huisregel op: alles wat werk gerelateerd is mag niet worden besproken omdat ze met z’n drieën in de kunstwereld werken en er mogen geen geheimen worden gedeeld.

Isabelle: Er wordt 1 huisregel opgesteld, nl. dat er thuis niet over het werk wordt gepraat. Maar wanneer Noor geconfronteerd wordt met een groot schandaal in de kunstwereld worstelt ze met haar gedachten.

Alexandra: Tijdens deze reizen leert ze meer over zichzelf en wordt ze opnieuw volwassen. Ze stuit op een schandaal in de kunstwereld en moet hierover zwijgen tegen haar vrienden. Ze heeft moeite met de waarnemend directeur die ze niet geschikt vindt voor de job; ze moet zwijgen over wat ze ontdekt heeft tegen haar collega’s, de moeilijke verhouding  met enkele oudere meer ervaren collega’s weegt op haar.

Jildau: Zij gaan met z’n drieën in een appartement aan de Herengracht wonen waar nog het een en ander aan moet gebeuren. Ze spreken met elkaar af het niet over werk te hebben en verder alles met elkaar te delen. Noor krijgt het hier moeilijk mee doordat ze een ernstig schandaal op haar werk meemaakt. Dit kan zij niet op haar werk delen en vanwege die afspraak ook niet met haar huisgenoten.

Nancy: Al na een korte tijd heeft Noor het zo druk met haar werk dat er van ontspanning geen sprake meer is. Ze moet constant in Amsterdam blijven of wordt door haar baas naar het buitenland gestuurd.

Op haar werk deelt ze haar bureau met Tim, een wetenschapper die drie dagen per week haar metgezel is. Tim is op een bepaald moment heel hard gestrest want er is iets fout met zijn onderzoek. Ze geeft hem de raad er een weekje tussenuit te trekken. Zijn broer woont immers op Ibiza en dit is een mooie aangelegenheid om nog eens tijd met elkaar te spenderen.  

Isabelle: Ze kan hiermee ook niet terecht bij haar vriend en ouders, waarvan ze helemaal geen steun krijgt. Intussen heeft Noor een project op haar werk waarvoor ze veel moet reizen, ze ontdekt informatie die haar in gevaar kan brengen en er komt iemand op haar pad die haar stof tot nadenken geeft, niet alleen op professioneel vlak.

Alexandra: Op persoonlijk vlak loopt de moeilijke relatie met haar moeder als een rode draad door het verhaal. Noor vat deze  relatie samen als: ‘Familie is een noodlottige vereniging van personen met tegenstrijdige belangen waarvan elk op zichzelf het met de rest oneens is en slechts twee of meer hetzelfde voelen, waarbij ze als het erop aankomt zich combineren om gezamenlijk een ander lid te hinderen’. Met Ewald is ze al achttien jaar samen, ze is 36 en zou toch stilletjes aan aan kinderen moeten beginnen, iets wat haar moeder haar regelmatig verwijt. De relatie is een routine geworden, een gewoonte.

Jildau: Noor is gedreven en wil haar baan bij het Van Gogh Museum een groot succes maken. Hierdoor raakt ze steeds meer vervreemd van haar vriend en ouders die haar hierin niet begrijpen.
Het schandaal brengt haar in een steeds moeilijkere situatie waarin ze nog het een en ander mee gaat maken.

Nancy: Dan gebeurt er totaal iets onverwachts en Noor is zodanig van streek dat ze er even tussen uit moet. Als ze terug gaat werken wordt ze aangesteld om mee te werken aan een tentoonstelling “De kunstenaarskolonie van Vincent”. Hier wil ze echt haar tanden inzetten en er het beste van maken wat er ooit al in het museum is vertoond. Daardoor reist ze bijna de hele wereld af maar ze kan zich maar niet ontdoen van het feit dat er iets heel ernstigs aan de hand is. Ze moet zichzelf er echt van overtuigen om hier het fijne van te weten te komen. Maar tegen welke prijs en hoe moet ze de dingen aanpakken?

Conclusie

Nancy: Dit is mijn eerste kennismaking met een boek van Astrid. Haar manier van schrijven is zo ontspannend om te lezen. Ze schrijft heel humoristisch en ook als het er ietwat ernstiger aan toe gaat achtste is er nog altijd die vermakelijke ondertoon wat ik echt geweldig vond. Raar dat dit haar achtste roman is en dat ik nog nooit van haar iets heb gehoord of gelezen. Deze auteur is niet zo bekend lijkt me en dat verdient ze niet. Haar boek is ronduit goed!

Isabelle: Het was een heel leuk boek om te lezen, ik betrapte mezelf er meermaals op dat ik met een grote glimlach op mijn mond zat te lezen. Als lezer merk je ook sneller op dan Noor dat ze niet volkomen gelukkig is.

Anne: Noor werkt in het van Gogh museum. Ze is erg enthousiast over zijn werk en heeft echt passie voor haar vak. Door de manier waarop dit verhaal geschreven is ben ik benieuwd geworden naar zijn werk. Natuurlijk ken ik de zonnebloemen wel, maar hij heeft nog veel meer geschilderd. Dit boek zorgt ervoor dat ik van plan ben binnenkort zeker dit museum eens te bezoeken! (Iets wat ik sowieso vaker zou moeten doen!)

Kiki komt voor mij over als een hardwerkende vrouw, ook zij heeft passie voor haar werk en zit barstensvol ideeën! Om te ontspannen doet ze aan yoga, doordat ze in een bouwval woont moet dat nu eenmaal tussen de puinhopen en zorgde dat bij mij vaak voor een binnenpretje.

Joost maakt een hele verandering door in het boek, het is bijzonder om te zien welke ontdekkingen hij doet en welke ontwikkeling hij doormaakt, maar dat zal je zelf moeten lezen!

Alexandra: Ik heb nog nooit over Astrid Harrewijn gehoord en ik ben benieuwd. Alhoewel de auteur Nederlandse is, merk je daar als Vlaamse heel weinig van. Het boek is in mooi algemeen Nederlands geschreven. Er is veel humor aanwezig, zoals ‘Zijn achterpoten zijn licht gebogen om ruimte te geven aan zijn imposante ballen’.

Jildau: Ik heb gekozen voor dit boek omdat het verhaal mij fascineerde. Behalve dat ik nog niet eerder zo’n verhaal had gelezen, vond ik het interessant om een verhaal te lezen wat zich afspeelt in de kunstenaarswereld en ook nog in Amsterdam: één van mijn favoriete steden! Eerdere boeken die ik van Astrid Harrewijn had gelezen lazen heerlijk weg en ik was ook wel benieuwd of zij dat met dit verhaal ook weer voor elkaar zou krijgen.

Nancy: Een leuk zinnetje over een aubergine: “ Is een aubergine nou zo’n groene komkommerachtige berenlul of zo’n paarse knuppel?” Dit zijn nu zo van die typische humoristische dingen die Astrid uit haar mouw schudt en die je als lezer echt doen lachen. Zo staan er nog meer van die dingen in haar boek. Ik hou enorm van humor en dit boek is echt aan mij besteed om zulke dingen te lezen. Het boek telt 300 pagina’s en heeft 41 hoofdstukken. Het is geen dik boek maar er zit zo’n vaart in het verhaal dat je het in no time uit hebt.

Anne: Tijdens het lezen let ik soms bewust, soms onbewust op quotes die ik tegenkom. Een mooie quote uit dit boek vind ik: ‘Als je binnen een seconde moest kiezen. Wat wordt het dan?’ (p.21) Dit doet me denken aan keuzes die ik zelf soms moet maken. Als ik binnen een seconde zou moeten kiezen, waar zou ik dan voor gaan? Misschien gaat dit me ook wel helpen om vaker naar een museum te gaan, snel die keuze maken en gewoon op pad gaan! Ik vond het bijzonder om in dit boek te lezen hoe het er aan toe gaat in de kunstwereld. Ik had hier totaal geen verstand van en weet er nu iets meer van! Na het lezen van dit boek zou ik zeker meer boeken willen lezen over kunst, of mensen die in de kunstwereld werken.

Alexandra: Noor blijft toch een beetje mysterieus, zoals het silhouet op de cover aangeeft. Er is ook zus Kiki, flamboyant, jong, wordt geleefd en leeft. Ze reist nog meer dan haar oudere zus, laat zich nog iets meer opjagen door het werk, vindt rust in sporten op luide muziek. Er is Joost, een oude studiegenoot van Noor, die wat op de achtergrond blijft. Ze krijgen hulp van Gijs, de klusjesman. De beide mannen worden vlug kameraden. Mijnheer Janssen, de hond van Gijs logeert regelmatig bij hen.

Jildau: Ik kon het boek moeilijk wegleggen. Dit kwam omdat het verhaal heerlijk weg leest en omdat ik nieuwsgierig was hoe het verhaal verder zou gaan. Astrid Harrewijn beschrijft de kunstwereld en beleving in een museum heel mooi. Ik ben geïntrigeerd geraakt door de beleving van Noor hoe zij naar kunst kijkt als zij in het museum rondloopt. Hierdoor ben ik enthousiast geworden om naar het Van Gogh Museum te gaan (en andere kunstmusea) en hier rond te kijken. Zelfs nu ik het boek al een paar dagen uit heb denk ik hier nog vaak aan terug hoe mooi het is als kunst dit bij je los kan maken. Tijdens het lezen vond ik het af en toe frustrerend om te lezen hoe Noor omging met haar relatie. Het past echter wel goed bij het verhaal en de ontwikkelingen hierin. Ik relateer het meer naar de werkelijkheid waarin ik hoop dat iemand als Noor meer voor zichzelf opkomt in haar relatie.

Nancy: Ze schrijft met een vlotte pen en het hoofdpersonage werd ook heel goed uitgediept. Het is gewoon heerlijk om zo’n boek te lezen dat zo vloeiend is en niet al te ingewikkeld is geschreven. Ze geeft de mensen ook weer met al hun leuke en slechtere karaktertrekken en dan lopen op sommige momenten de emoties hoog op. Het viel me ook op dat alhoewel Noor veel mensen rond zich heen heeft, ze toch een eenzaam leventje leidt. Ze heeft zich dan ook voorgenomen om een doel en een structuur in haar leven op te stellen. Het grijze muisje verandert totaal en dat vond ik prettig om te lezen.

De verschillen tussen de zussen zijn echt opmerkelijk, waar de ene een nonchalante houding heeft en leeft als God in Frankrijk, heeft de andere daar met momenten moeilijkheden mee. Noor is ook ernstiger en heeft meer gevoel voor verantwoordelijkheid. Ze zijn echt elkaars tegenpolen. Ook wat Kiki betreft wordt dit personage ietwat in het ongewisse gelaten waar ze eigenlijk allemaal mee bezig is. Je weet niet goed wat je in het begin van haar moet denken tijdens het lezen. Dit wordt duidelijker naarmate het verhaal verstrijkt.

Anne: Astrid Harrewijn, de schrijfster van dit boek heb ik leren kennen door de missen-serie. Na het lezen van deze serie ben ik op onderzoek uit gegaan en ontdekte ik dat ze nog meer boeken heeft geschreven! Een aantal heb ik gekocht en anderen heb ik geleend in de bibliotheek. Al haar boeken heb ik met veel plezier gelezen!

Jildau: Ik vond het erg jammer dat het boek het einde naderde. Niet omdat ik een ander einde had willen zien. Dat paste juist goed bij de verwachtingen die ik tijdens het lezen kreeg. Ik ging mij helemaal inleven in Noor en de spanning die het verhaal met zich meebracht zorgde er wel voor dat ik bepaalde hoop kreeg bij hoe het verhaal zich zou ontwikkelen en eindigen.

Nancy: Het boek is vanuit het oogpunt van Noor beschreven met alles wat er rond haar gebeurt, zowel in haar professioneel- als privé leven. De auteur zet ook goed de gedachten en doelen neer van Noor waardoor je haar personage echt leert kennen. De andere personages in het huis komen minder aan bod. Dat vind ik een spijtige zaak dat ze daar niet meer over geschreven heeft.  Ik had verwacht dat die ook meer bij het verhaal betrokken zouden zijn geweest.

Wel vond ik dat ze toch enige research heeft gedaan naar bepaalde kunstenaars die in de tijd van Van Gogh leefden. Over het leven van Vincent Van Gogh zelf geeft ze wel meer informatie wat op zich altijd leuk is om te weten.

Pas op de laatste 50 bladzijden wordt het echt spannend en kom je eigenlijk te weten hoe de vork in de steel zit. Ik had ook gemengde gevoelens toen het boek uit was. Is dit nou een happy end of niet als je het verhaal hebt gelezen en weet wat de ware toedracht is.

Beoordeling

Nancy: Ik heb ronduit genoten van het verhaal en Astrid heeft er een fan bij !!

Ik geef 4 feel good sterren aan dit boek.

Isabelle: Ik ben heel benieuwd naar de schrijfster haar andere verhalen of ze even vlot lezen als dit boek. Dit boek krijgt alvast van mij 5 sterren!

Anne: Alweer meer dan een jaar geleden kwam Astrid op bezoek in het cultuurcafé in Noordwijk. Natuurlijk ging ik langs en Astrid vertelde dat ze bezig was met een nieuw boek, over onder andere kunst en ze was druk bezig met de research. Het zou een ander soort boek zijn dan haar vorige boeken en juist dat maakte me nieuwsgierig! Juist daarom heb ik ervoor gekozen mezelf op te geven voor de leesclub. Ik vind het echt enorm leuk om dit boek gelezen te hebben nog voordat het in de winkel ligt!

Ik vond het erg leuk om dit boek te lezen. Naast de  informatie over de kunstwereld, of hierin werken lees je ook over de onderlinge relaties tussen de (hoofd)personen in dit boek. Dit zorgt ervoor dat het verhaal wat luchtiger wordt. Ook bevat het boek enorm veel humor! Tijdens het lezen op een van de eerste pagina’s moest ik al hardop lachen, een goed begin is het halve werk en onder andere deze humor zorgt er dan ook voor dat ik dit boek 4 sterren geef.

Alexandra: Het boek is goed geschreven, leest vlot, verveelt niet, de personages zijn voldoende diep uitgewerkt. De verwikkelingen zitten goed verstopt in de verhaallijn.  Het einde is geen verrassing, eerder een voltooiing en dat mag. Alles past mooi in mekaar.
Het boek krijgt van mij een 3.7 op 5.

Ik zal het boek zeker aanraden aan vriendinnen, het is een ideaal boek om mee te nemen op vakantie en lekker te lezen aan het zwembad. Ik kijk er naar uit om meer te lezen van deze auteur. 

Jildau: Ik raad dit boek dan ook zeker aan om te gaan lezen. Als je geïnteresseerd bent in kunst of een verhaal zou willen lezen wat zich daarin afspeelt dan raad ik je zeker aan om dit boek te gaan lezen. Ik ben ook benieuwd of andere mensen net zo enthousiast zijn geworden om zich hierin meer te gaan verdiepen. Ik geef dit boek 5 sterren

We zijn het er unaniem over eens dat dit een heel tof boek is om te lezen!

Auteurs bloggen.......Lydia van Houten

“Alle duisternis gaat voorbij. Een nieuwe dagenraad breekt aan. De lichtstralen van de zon zullen warmer aanvoelen als ooit daarvoor”

-J.R.R. Tolkien -

(Intro thriller ‘Vervloekt’, verwacht juni 2016)

‘Waarom had je het niet verwacht? Doodstil is gewoon een goed boek!’ reageerde Amanda de Leeuw in een gesprek. Dit nadat ik eerder opmerkte dat alles me afgelopen jaar overviel. Vooral de lading reacties en recensies voor Doodstil, mijn thrillerdebuut.

‘Al mijn dromen zijn uitgekomen. Als afsluiting dan ook nog eens Boek van de Maand mogen zijn, is helemaal onvoorstelbaar,’ zei ik terug.

Maar om eerlijk te zijn; ik had er niet veel van verwacht, 2015 heeft me behoorlijk overvallen.

(Doodstil, thrillerdebuut in 2015)

Niet goed genoeg
En ineens had ik het. Een gastblog voor De Perfecte Buren; schrijvers doen het op dinsdag. Natuurlijk zei ik meteen “ja” tegen Patrice. Toch kreeg ik spijt. Ik was toch geen columniste? Wat bloggen die auteurs op dinsdag dan? Bloggen ze over schrijven? Over inspiratie? Geen idee! Daarom schreef ik vier blog-artikelen. Frustratie alom. Waarom vier?
Twijfels! Enorme twijfels.
Daarom plaatste ik een oproep aan de lezers. Welk blog moest ik kiezen? Dat had ik beter niet kunnen vragen. Dit waren wat reacties;
Patrice van Trigt; ‘Alles!’ 
Terrence Lauerhohn; ‘Ik ben ook wel nieuwsgierig naar alles.’ 
Marjolein van der Molen; ‘Alles is goed.’ 
Hilde van den Bosch; ‘Yep...gretig zeg ik allemaal!’ 
Jeanine Feunekes-Both; ‘We willen gewoon alles weten ik kijk erg uit naar je blog. Je stuk over Keulen was erg goed!’
Toen kwam het bovenstaande berichtje van Amanda en ik wist het. Dit ging allemaal over onzekerheid. Wie gaat er nu vier blogs maken, als één voldoende is? Waar komt die twijfel toch vandaan? Wat was het? Dit leek me voldoende voor een flashback, perfect voor echte thrillerliefhebbers. Met een verleden dat zich laat lezen als een slechte thriller. Daarom is het gastblog voor De Perfecte Buren geworden… hoe word je ondanks onzekerheid toch auteur.

Maar eerst terug in de tijd… 
Onzekerheid is het woord dat mij als best definieert. Van buiten niet te zien. Een façade, getraind. Door ervaring verworven. Geleerd tijdens een bootcamp jeugd. Tijdens school. Thuis. Om te overleven. Ik was namelijk altijd anders. Introvert. Gevoelig. Een onbenul op school. Iedereen was beter. In alles. Je-weet-wel, dat kind dat altijd als laatst werd gekozen… Tel daar een gewelddadige vader bij op en een bestseller voor een rampscenario was in de maak. Lang, heel lang geloofde ik zijn lijfspreuk dat ik dom en waardeloos was.

Bevestiging 
Op mijn achttiende vond ik een baan op een cruiseschip. Bleef een aantal maanden op zee. De vrijheid was heerlijk. Elke dag een ander land. Elke dag een nieuw avontuur. Toch bleek de strikte hiërarchie op het schip een duidelijk probleem. Er waren dingen. Dingen waar ik niet mee kon leven. Zoals de honderden schoonmakers uit India, die zich niet mochten vertonen aan de toeristen. Ze leefden in duisternis, benedendeks. Terug in Nederland werd ik
secretaresse. Ook iets met talen, maar waar ik wel mee kon leven. Het paste. Toch liet ik steken vallen. Tijdsproblemen. Daar waar ik geen controle over kreeg. Tot het moment dat mijn baas zei: ‘Fijn dat je zo hard werkt. Maar ik wil graag dat je op tijd begint. Niet wanneer het je uitkomt.’ Dus moest ik noodgedwongen op zoek naar een oplossing.

(De eerste baan ver van huis)

Schok 
Het waren twee zware dagen. Daar in het Rijnstate ziekenhuis. Testen. Gesprekken. Opdrachten. Twee intensieve dagen om me van top tot teen door te lichten. Weet je wat ik dacht toen de uitslag kwam? Daar is het. De bevestiging dat ik oerdom ben. In het ziekenhuis keek de vrouwelijke arts me indringend aan. Dat weet ik nog. Ze had een stapeltje papieren voor zich liggen dat me opnieuw zou definiëren. Ik was bang. Bang voor de definitieve stempel. Wat ze daarna zei kwam als een schok.

Leugen
‘De uitslag van het onderzoek toont aan dat je hoogbegaafd bent.’ Ze ging verder: ‘Helaas zitten daar ook wat nadelen aan vast. Er is sprake van ADD. Dyslexie en er zijn rekenkundige problemen.’ Ja. Die nadelen had ik ondertussen ondervonden. Toch was het een vreemde ontdekking. Iedereen had als kind tegen me gelogen. Leraren, mijn ouders, iedereen die me wijs had gemaakt dat ik dom was.

Ritalin
‘Wat kan ik doen om normaal te worden?’ vroeg ik. Ze bladerde wat door mijn papieren. ‘Ritalin,’ kan je helpen. ‘Als ik je dat voorschrijf vervlakt je fantasie. Je creativiteit. Dat wat ervoor zorgt dat je te veel in je gedachten blijft hangen. Je krijgt wat meer structuur. Minder prikkels. Minder chaos. Orde en regelmaat.’ Eigenlijk wist ik niet wat ik moest zeggen. Wat een keus. Mijn baan houden met behulp van Ritalin? Mijn creativiteit opgeven en een zombie worden? Vreemd genoeg beangstigde de zombificatie transformatie me meer dan mijn baan behouden.

Boem!
De uitslag van het ziekenhuis stopte ik weg. Het was een bevestiging dat ik anders was. Mijn man wist van het onderzoek. Verder bleef het een geheim. Waarom? Hoogbegaafdheid stond niet op de bucket list. Het was een vloek. Eigenlijk wilde ik gewoon zijn. Daarom zette ik een masker op. Werd koel. Afstandelijk. Sarcastisch. Kritisch. Hard. Tot de knal kwam. Boem! Een burn-out. Hoe dat voelt? Of je leeg bent. Alles was op. Behalve de huilbuien. Langzaam besefte ik dat ik niet weg kon lopen. Niet voor mezelf. Dus gaf ik mijn vaste baan op.

En zo is het gekomen
Deze burn-out is achteraf het mooiste, het beste dat me is overkomen. Ook al zat ik aan de grond. Tenminste dat dacht ik. Tot mijn man kanker kreeg en de aarde nog verder wegzakte. Hij was pas negenentwintig. Door de chemo bleef er nog maar een schim van hem over. De burn-out verbleekte. Het deed me inzien hoe kwetsbaar het leven is. Hoe waardevol. Op een bizarre manier relativeerde het alles. Wat maakte het nog uit? Dit was de periode dat ik het illustreren weer opnam. En zo is het gegaan. Van het een kwam het ander. Zo ben ik uiteindelijk schrijver geworden. Niet geregisseerd. Het was of alles zo moest gebeuren, of alles op z’n plaats viel.

(Boeken die ik tot nu toe mocht schrijven)

Maar het verhaal was nog niet voorbij
Toch hield ik mijn afwijking, zoals ik het zag, stil. Tot het moment dat bleek dat ook mijn dochter problemen kreeg op school.
‘We weten echt niet wat we met haar moeten,’ zei een lerares twee jaar geleden. Mijn gefrustreerde dochter was opstandig. Had driftbuien. Werd gepest. Sloot zich op school op in de wc. Herhaalde vaak dat ze dom was. Zelfs de lerares wist het niet meer. Het was eng. Herkenbaar.
‘Ze heeft automatiseringsproblemen,’ zei de juf. En ik dacht alleen maar; wat? Automatiseringsproblemen? Ze legde me uit dat ze dyslectisch was. Bovendien dyscalculisch. Voorheen kende ik dat woord niet eens. En ze vroeg of het voorkwam in de familie...

Trots
Daarna ben ik me gaan verdiepen in de materie. Want het was of het me bleef achtervolgen. Ik moest het voor mijn dochter oplossen. Zo kwam ik erachter dat het tegenwoordig een benaming heeft; beelddenker. Daarom veranderde ik van school en introduceerde Squla. Een online erg visueel ingesteld lesprogramma. Ze veranderde. Werd vrolijk. Bloeide op. Ze hield een bespreking op school over haar ‘aandoening.’ Zodat haar geweldige nieuwe leraar zich erin ging verdiepen. En ik? Ik was trots. Zag mezelf terug in dat kleine meisje. Alleen deze keer kreeg het een happy end!

Aansluiting
Wat maakt het uit dat we allemaal anders zijn? Misschien maken anderen het tot meer dan dat het is? Om meer begrip te krijgen voor ons mankement zocht ik deze december aansluiting bij groepen; beelddenkers en hoogbegaafdheid op Facebook. Wie weet hadden ze tips? Kon ik iets nieuws leren? Vooral om mijn dochter bij te staan. Wat bleek? Deze groepen lieten me niet toe. Na een week wachten om toegelaten te worden snapte ik het ineens. Ik kreeg geen toestemming. Ergens zag ik de ironie. Op een trieste manier was het grappig. Ach, we redden ons zo ook wel. Gelukkig zijn er boeken. Beter nog, ik mag ze schrijven. Als ik al iets heb geleerd dan is het: fuck it! Kies voor jezelf. Wees jezelf. Er mankeert volgens anderen altijd wel iets aan je.
Fuck it... en alle onzekerheid lost op!
Lydia van Houten

Lydia van Houten (1972) startte haar freelance carrière in 2003, als illustratrice. Vanaf 2014 concentreert Lydia zich op het schrijven van thrillers. Haar debuut ‘Doodstil’ verscheen in 2015. In 2016 verschijnt ‘Vervloekt’, een literaire thriller met een bovennatuurlijke mystieke ondertoon: www.lydiavanhouten.nl
















Links: 
Wat is beelddenken? http://www.beeldenbrein.nl/beelddenken/wat-is-beelddenken
Problemen in de praktijk, falen van ons onderwijssysteem: http://www.stichtingbeelddenken.nl/wat-is-beelddenken/beelddenken-in-het-onderwijs 
Test: http://www.beeldenbrein.nl/BDtest/test%20taal%20of%20beeld2.html 
Problemen op de werkvloer: https://www.youtube.com/watch?v=jzXJt5tVkGw

Unieke winactie Moordwijven, een moorddadige uitdaging voor de die hard lezers!

UNIEKE ACTIE MET DE MOORDWIJVEN 

Anja Feliers, Isa Maron, Liesbeth van Kempen, Anita Larkens, Marlen Beek~Visser en Ingrid Oonincx zijn moordwijven met een ultieme uitdaging voor jou!
Samen met ons zoeken zij 3 lezers die alle zes de moorddadige boeken willen lezen binnen 9 weken en recenseren. 

Voorwaarden om mee te doen:

Iedere lezer krijgt 2 boeken van de Moordwijven toegestuurd, je leest ze binnen 3 weken en schrijft van ieder boek een recensie die je instuurt per mail naar De Perfecte Buren. Je stuurt de gelezen twee boeken door naar de andere lezer en je ontvangt de volgende twee ter recensie. Opnieuw 3 weken voor 2 boeken en 2 recensies en je verstuurt ze opnieuw naar je opvolger. De laatste twee boeken ontvang je en je herhaalt het voor de laatste keer. Ook deze boeken dien je binnen drie weken te lezen en recenseren. Vervolgens krijg je de eerste twee boeken retour en die mag je houden. Of in overleg met de andere twee deelnemers spreek je af wie welke twee boeken wil houden. Dat kan uiteraard ook.

De voorwaarden zijn dat je wel dat je drie keer de verzendkosten voor je rekening neemt. De eerste twee boeken krijg je toegestuurd van de auteurs zelf. Wil je dat en kun je dat? Dan zijn we op zoek naar jou! Dit is nog niet eerder gedaan en De Perfecte Buren heeft met de Moordwijven deze unieke primeur.

Durf jij deze uitdaging aan, ben jij toe aan deze ultieme uitdaging? Doe dan mee en geef je op voor deze 'kettingrecensie' bij De Perfecte Buren!
Iedere deelnemer krijgt als blijk van waardering van ons een boekenpakket kado na afloop. Hoe gaaf is dat?

Wil je kans maken? Bedenk een leuke vraag aan een van de zes moordwijven. Word jouw vraag gekozen dan mag jij alle zes boeken lezen en er twee houden. Stel je vraag onderaan dit artikel voor 29 januari a.s.
Het succes van deze unieke groepsrecensie hangt af van het vertrouwen dat je de boeken ook echt doorstuurt naar je opvolger en een goed onderbouwde recensie schrijft van ieder Moordboek. Wij hebben hiervoor een checklist ter beschikking.

‘Prijs van vertrouwen’ – T.M. Zaan

Genre: Roman

Uitgever: DNU | Het Nieuwe Debuteren, imprint van De Nieuwe Uitgeverij.

ISBN: 978 94 91983 05 4

Uitvoering: E-book

Aantal pagina’s: 437

Uitgave: december 2015

Hartelijk dank aan uitgever Het Nieuwe Debuteren voor het beschikbaar stellen van het recensieboek ‘Prijs van vertrouwen’ van T.M. Zaan.

Cover

De cover bestaat uit een pagina van het woordenboek. Met het woord ‘vertrouwen’ en de betekenis duidelijk uitgelicht. Gezien de titel vind ik het een redelijk originele cover. Gezien het genre, romantiek, helemaal. Geen zoetsappige cover. Aan de andere kant is dat ook een minpunt. Uit de cover kan je niet opmaken tot welk genre het boek behoort. De cover krijgt van mij een 6,5.

Samenvatting van het verhaal

Gia de Leeuw is werkzaam als manager Various Relations bij evenementenbureau Grand Plaza Event Center. Ze is een ontzettend knappe vrouw, die niet doorheeft hoe knap ze is en welk effect ze heeft op de mannen die ze ontmoet. Volgens haar is ze niet de moeite waard en dat beeld wordt voor haar bevestigd, omdat alle mannen alleen maar oog lijken te hebben voor haar beste vriendin May. 

May is een voormalig model en al jaren gelukkig getrouwd, en die dolgraag zou zien dat Gia in zou zien wat een schoonheid ze zelf is. Een prijs voor elke man. Ze is namelijk niet alleen knap, maar ook lief, zorgzaam, intelligent en goed in haar werk. Als Gia door haar baas naar Antwerpen wordt gestuurd om de samenwerking met het concertgebouw in Antwerpen in goede banen te leiden, hoopt May dan ook dat Gia in een andere omgeving door zal krijgen wat ze waard is. Op haar eerste dag in Antwerpen ontmoet Gia niet een, maar wel drie mannen waar ze zich, tot haar verbazing, tot aangetrokken voelt. 

Joe en Jason, twee Amerikaanse broers, die bij het concertgebouw aan het werk zijn en Sergio, de Belgische motoragent, die haar in ruil voor een drankje haar bekeuring wegens te hardrijden wil kwijtschelden. Zal een van deze mannen eindelijk tot Gia door kunnen dringen, en zal Gia in staat zijn om het verleden een plaats te geven, zodat het haar zal lukken om weer vertrouwen te krijgen in mannen? Haar vertrouwen is namelijk flink toegetakeld door haar ex-vriend en voor geen prijs wil Gia de pijn van verraad weer ervaren.

Conclusie

In tegenstelling tot de meeste romantische verhalen heeft de schrijfster T.M. Zaan, die een passie heeft voor lezen, schrijven en muziek, met haar debuut gekozen om niet de standaardlijn te volgen van vrouw ontmoet man, ze mogen elkaar eerst totaal niet, komen dan bij elkaar, om weer uit elkaar te gaan naar aanleiding van een misverstand en uiteindelijk een aantal pagina’s voor het einde elkaar toch te vinden en dan besluiten om te trouwen. 

Deze keuze levert een verfrissend verhaal op dat ze met de nodige humor weet te brengen. Op sommige momenten zit je hardop te lachen vanwege haar taalgebruik. Helemaal bij haar prachtige manier om een kater te beschrijven na een nachtje feesten. 

“In haar hoofd dansten alleen nog twee olifanten de tango, maar daarvoor had ze nu al twee paracetamol genomen”. 

Naast de humor verweeft ze ook traumatische gebeurtenissen in het leven van Gia. Tessy Zaan weet hiermee een levensechte vrouw te scheppen, die gebukt gaat onder haar verleden, maar ook de invloed op haar relaties met vrienden, collega’s krijgt hierdoor meer diepgang. Wel jammer is dat ze regelmatig aanhaalt dat Gia niet door heeft hoe knap ze is. Natuurlijk is het een essentieel onderdeel van haar karakter en van de gebeurtenissen die zich afspelen in haar leven, maar minder vaak de nadruk erop leggen had geen afbreuk gedaan aan het geheel. 

Niet alleen Gia komt goed tot leven, ook May, Joe, Jason, Toby – de homovriend van May en Gia, komen tot leven met rake zinnen, levendige beschrijvingen van hun karakters en de betekenis die zij spelen in het leven van Gia. Een romantisch verhaal zou geen romantisch verhaal zijn als niet ten minste een van de hoofdpersonen rijk en beroemd zou zijn, en Tessy Zaan hanteert dit principe dan ook, maar ze brengt het wel met verve. De problematiek die daarmee samenhangt, zoals paparazzi, gestoorde fans en roddel wordt op een leuke manier in het verhaal verweven en geeft het een redelijk realistisch tintje.

T.M. Zaan heeft met haar debuutboek aangenaam verrast. Humor, drama, romantiek, levendig beschreven en met een frisse aanpak van het liefdesverhaal geef ik dit heerlijk vlotlezende debuut 4*.

Lisette Woest-Appeldoorn - Recensent De Perfecte Buren 

'Het geluid van de stilte' – Filip Plompen

Genre: jeugdroman

Uitgever: Uitgeverij Vrijdag

ISBN: 9789491144226

Uitvoering: paperback

Aantal pagina's: 165

Uitgave: juli 2015

Dank aan de schrijver voor het recensie exemplaar.

‘Ieder mens heeft een verleden. Een verleden waarin zaken zijn gebeurd die beter niet hadden plaatsgevonden. Ook ik heb een verleden. Zeker ik.’

De cover is zeer mooi ontworpen. Op de achtergrond zie je een deel van het heelal. Op de voorgrond is een enorme zandloper met een persoon erin, die tegelijkertijd met het zand hals over kop door de zandloper heen valt. Je ziet de wanhoop op het gezicht van deze persoon. Het boek heeft als ondertitel: ‘Een boek over pesten, vriendschap en dromen’. Zowel de titel als de naam van de schrijver zijn weergegeven in geel/rode letters. Het rood komt terug in de kleuren van het heelal. Ik geef de cover een 8 vanwege originaliteit en de prachtige compositie.

Samenvatting van het verhaal

Nick gaat in het nieuwe schooljaar naar een andere school. Er is van te voren een kennismakingsavond in een café, maar die verloopt niet zoals ze had gehoopt. Nick wordt na een incident onterecht naar huis gestuurd. Op school blijkt dat het incident grote gevolgen voor haar heeft. Haar klasgenoten herkennen haar van het café. Dit is het begin van pesterijen, die steeds erger worden. Niet alleen heeft ze het op school te verduren, ook via social media krijgt Nick het heel moeilijk. Van haar ouders hoeft ze geen steun te verwachten. Haar ouders zijn uit elkaar en hebben het te druk met hun eigen problemen. De leerkrachten en de schooldirecteur hebben vanaf de eerste dag een verkeerd beeld van Nick en ook van die kant hoeft Nick geen steun te verwachten.

Echter op het moment dat ze de jongen Simon leert kennen, gaat het ineens een stuk beter op school. De pesterijen worden minder en ze wordt zelfs met Simon uitgenodigd op een feest van jongens die haar het zo moeilijk maakten. Ze besluiten erheen te gaan. Op het feest wordt flink gedronken. Later op de avond, als zo goed als iedereen aangeschoten is, ontstaat er woordenwisseling en Simon zegt tegen Nick dat hij even naar buiten gaat om het uit te praten. Uren laten komt iedereen behalve Simon terug en de volgende ochtend blijkt dat Simon is verdwenen die nacht. 

Conclusie

Het verhaal begint met een spannende proloog, deels in de vorm van een krantenknipsel. Er staat in dit krantenknipsel dat een 17-jarige jongen na een ruzie op een fuif met 2 jongens is meegelopen naar buiten en daarna is verdwenen. Deze proloog spoort je aan om direct door te lezen.

De hoofdstukken die daarna volgen hebben allemaal een datum. Je krijgt op deze manier goed inzicht over welke periode het verhaal zich afspeelt.

Het verhaal is geschreven in de ik-persoon. Filip Plompen weet verder uitstekend de emoties en de gedachten weer te geven van iemand die zich erg onzeker voelt. Nick heeft nog geen echte levenservaring opgedaan en is nog niet gehard door het leven. Wat ook niet zou hoeven op die leeftijd. Een meisje zoals Nick zou moeten kunnen genieten van het leven en de steun van haar ouders moeten hebben. De onzekerheid om kennis te maken op een nieuwe school is zeer goed beschreven. Ik herkende mijzelf op dat moment in Nick. Die onzekerheid en die angst om kennis te maken met een nieuwe school, met nieuwe leerlingen plus het feit dat je de regels niet kent die onder de leerlingen onderling gelden: ik heb dit zelf meegemaakt toe ik op mijn 15^e van school wisselde en het is doodeng. Ik ben gelukkig niet gepest, ik vond de kennismaking alleen al een hel, laat staan dat je daarnaast nog gepest gaat worden en je geen steun krijgt van je ouders en leerkrachten. Toen ik 15 was, was er ook nog geen social media, ik zie nu in dat dat absoluut een voordeel is geweest. Filip Plompen weet de gevolgen van het pesten via social media goed duidelijk te maken in dit boek.

Nick zit er op een gegeven moment helemaal doorheen en weet niet of ze het zou redden zonder haar vriendin Kat. Ze heeft gedachten of ze zichzelf wat aan zou kunnen doen. Ze denkt van wel: ‘Ieder mens is in staat te doden. Zeker zichzelf’. Op een gegeven moment krijgt Nick zelfs de gedachte of ze het niet allemaal zelf veroorzaakt.

Ik vind het boek zeer geschikt voor zowel tieners als ook volwassenen (ouders en leerkrachten). Het is een boek met een duidelijke boodschap over pesten, maar ook over drankmisbruik. Je komt te weten hoe het voelt om gepest te worden, welke gevolgen het kan hebben, wat het allemaal teweeg brengt. De schrijver weet deze zaken met heldere en duidelijke taal neer te zetten. Hij heeft het verhaal zo geschreven dat het vlot leest en heeft ook met regelmaat humor gebruikt om het verhaal niet te zwaarmoedig te laten worden.

De laatste bladzijde bevat een tekst die het verhaal een bijzonder en persoonlijk tintje geeft, alsof de schrijver het boek voor iemand heeft geschreven die hem dierbaar was.

‘Het geluid van de stilte’ krijgt van mij 4 dikke sterren.

Jeanine Feunekes-Both - Recensent De Perfecte Buren

In gesprek met Marianne en Theo Hoogstraaten

In de jaren tachtig schreef Theo zijn eerste jeugdboek. Mariannes rol van kritische lezer groeide uit tot die van co-auteur. Na twintig jeugdboeken vonden ze het tijd om hun talent uit te dagen. Marianne en Theo hebben al zeven goedverkopende thrillers op hun naam staan. Twee van deze boeken, ‘Lokvrouw’ en ‘Machteloos’, belandden op de longlist van de Gouden Strop. Hun thrillers munten uit in oorspronkelijkheid, gelaagdheid en actualiteit. In april verschijnt hun negende literaire thriller: ‘De Verleidsters’, na ‘Bloedlink’ het

tweede deel van een trilogie.

Wil je nog veel meer weten over dit schrijversechtpaar, lees dan zeker het interview dat ik had met hen.



Wie zijn Marianne & Theo?
Wij zijn een schrijversechtpaar, en we wonen sinds 12 jaar in Friesland, een van de mooiste provincies van Nederland.

Het begon met jeugdboeken die Theo schreef. Vanwaar die overstap naar spannende boeken en hoe kwam Marianne daar dan bij kijken?
Na twintig jeugdboeken wilden we wel eens wat anders, meer uitdaging wat onderwerpen en taalgebruik betreft. En we hadden alles waar de jeugd zich mee bezighoudt wel beschreven in boeken als ‘Blind date’, ‘Webcamgirls’, ‘Loverboy’ en ‘ffOut’. We hebben er veel lezingen op middelbare scholen door het hele land over gegeven, en op een gegeven moment vonden we dat het genoeg was geweest. Marianne ging mee doen op het moment dat ze het niet helemaal eens was met de manier waarop Theo meisjes of vrouwen liet denken en reageren. “Dan schrijf jij het maar,” was zijn reactie. Zo is haar rol langzamerhand uitgegroeid tot coauteur.

Jullie leven samen en schrijven samen. Wil dat zeggen dat een verhaallijn of personage aan de ontbijttafel wordt bedacht bij een kop koffie of houden jullie het van elkaar gescheiden? Lijkt me best moeilijk?
Dat we samen schrijven wil niet zeggen dat we ook bij elkaar zitten. Theo werkt boven en schrijft met de hand, met een vulpen meestal, en Marianne werkt beneden rechtstreeks op haar iPad en zij zet zijn stukken dan in het document. Als er eenmaal een onderwerp is, wordt daar uitvoerig over gesproken: hoe de plot er globaal uitziet, welke personages een rol gaan spelen, hoe hun karakter en hun uiterlijk is en hoe zich dat gaat ontwikkelen, waar de plaats delict is, enzovoorts. Meestal doen we ter plekke research. We reisden o.a. naar Venetië (Schijnwereld), Florence (Verdrongen Verleden) de Abruzzen in Italië (Bloedlink), Rome (De Verleidsters, verschijnt eind april), maar zoeken net soms ook dichter bij huis, o.a. In Amsterdam (Evenbeeld), of we maken een cruise (Lokvrouw.) We leiden dus niet bepaald een saai leven.
Van tevoren maken we afspraken over wie wat gaat schrijven. Theo is historicus, dus hij neemt de historische delen grotendeels voor zijn rekening. De hedendaagse delen zijn meer een mix. En als we eenmaal in een “flow” zitten, gaat het razendsnel. Dat is het voordeel van samen schrijven. En het is leuk om samen “slechte” dingen en “slechte” mensen te bedenken. Bovendien heb je nooit last van een writersblock. Je helpt elkaar erdoorheen, mocht je even vastzitten.

Waarom de keuze om fictie met de rijke (Nederlandse) historie te combineren? Kun je daarbij spreken van een gezamenlijke interesse in het ‘historische’?
We hebben inderdaad veel interesse voor historie, zeker omdat Theo dus historicus is en Marianne daarin is meegegroeid tijdens zijn studie. Van tevoren wisten we niet of Evenbeeld de uitgever zou bevallen. Daarom hebben we er een hedendaags deel tussendoor gevlochten. We vonden het daarna heel spannend of het bij onze lezers in de smaak zou vallen. Dat deed het gelukkig en we kregen ook nog eens mooie recensies. We sluiten niet uit dat we ooit een thriller gaan schrijven die uitsluitend in de historie speelt.

En hoe komen jullie dan precies tot die keuze? Neem nu zoals in ‘Evenbeeld‘ met de Batavia? Niet evident om dat te combineren met het hedendaagse?
We waren in Lelystad en bezochten de Bataviawerf, en ja, als je dan op de Batavia rond loopt, vallen de verhalen bijna vanzelf binnen en maakt je fantasie overuren. Kort daarvoor hadden we zelf iets meegemaakt wat lijkt op de praktijken van LAG en dat draaide om etsen van Rembrandt. Een enkele recensent vond dat deel wat gezocht en ongeloofwaardig, terwijl het juist heel dicht bij de werkelijkheid kwam.

Ik kan me voorstellen dat jullie wel eens een meningsverschil hebben. Hoe lossen jullie dit op? Komt er dan een ‘winnaar’ uit de bus of komen jullie tot een compromis?
Meestal komen we wel tot een compromis, zo niet, dan moet je met argumenten komen om de ander te overtuigen van je gelijk. En dat lukt meestal van beide kanten. Kwestie van je ego opzij zetten.

Na het lezen van jullie boeken blijft het verhaal toch enkele dagen nazinderen. Is dat jullie bedoeling, dat mensen hierover gaan nadenken?
Een boek moet in de eerste plaats pakkend, boeiend en spannend zijn en uiteraard goed geschreven! Maar het moet ook ergens over gaan. Het mooiste is om een boek te schrijven dat lezers, als ze het uit hebben, eerst spijtig opzij leggen. Daarna houdt het ze zo bezig, dat ze het al snel weer op te pakken om opnieuw te gaan lezen, want ze willen niets gemist hebben. Ze beleven dan dubbel plezier aan zo’n boek, en wij natuurlijk met hen.

‘Bloedlink’ is het eerste deel van een trilogie. In april komt deel 2 ‘De Verleidster’ uit en als ik het goed heb zijn jullie al bezig met de research voor het derde deel ‘Zondeval’. Waarom een trilogie?
Dat er trilogie aan zat te komen, wisten we niet van te voren. Dat bleek pas toen we bijna klaar waren met ‘De verleidsters’. De titel van deel 3, ‘Zondeval’, kwam zo maar uit de mond van een van de hoofdpersonen.



Wat hebben jullie met Italië? ‘Bloedlink’ speelt zich af in de Abruzzen-streek en ‘De verleidster’ in Rome? Vertel.....
De voorouders van Marianne komen uit Toscane. Misschien heeft dat ermee te maken. Maar verder hebben we allebei veel belangstelling voor kunst uit de Renaissance. Die ligt in Italië voor het oprapen. Loop een willekeurige kerk of basiliek binnen, en je wordt verrast door de mooiste fresco’s, schilderijen of sculpturen. En Rome, Florence, Venetië zijn gewoon openluchtmusea, waar we nog steeds niet zijn uitgekeken.




Zijn er autobiografische elementen in het verhaal verwerkt? Zo ja, welke?
Niet per se autobiografische elementen, wel dingen die we zien en meemaken tijdens onze reizen. Al te persoonlijke details geven geen meerwaarde aan onze boeken, vinden we.

Lezen jullie zelf veel en wat ligt dan nu bijvoorbeeld op het nachtkastje?
Als we niet aan het schrijven zijn, lezen we veel. Even geen thrillers! De boekendief van Markus Zusak, Schoonheid en Schande van Sarah Dunant liggen nu op het nachtkastje, of beter gezegd: staan in onze e-readers.

Welke liedjes zitten er in de soundtrack van jullie leven?
Met liedjes hebben we niet zo veel. Wel met gitaarmuziek, vooral klassiek Spaans, en met pianomuziek van Beethoven, Chopin of Rachmaninoff. Fijne muziek om bij te werken is voor Marianne Lucovico Einaudi, en voor Theo meestal gitaarmuziek.

Hebben jullie nog andere gezamenlijke passies buiten het schrijven?
We houden veel van reizen en varen. Theo speelt klassiek Spaans gitaar en schildert, Marianne tekent en fotografeert. Zij heeft daarvoor les gehad van een bekende fotograaf en heeft een tijdje met hem meegelopen, Theo heeft naast muziekles een vakopleiding voor illustrator afgerond.

Zou je zelf een keuze kunnen maken uit jullie boeken welk boek je het ‘beste’ vindt?
Vermoedelijk vinden alle schrijvers hun laatste boek het beste. In ons geval: De verleidsters, omdat het onderwerp ons zo fascineert: Wat voor geheime boodschap heeft Michelangelo in zijn fresco’s in de Sixtijnse Kapel gestopt en waarom heeft de RKK twintig jaar verzwegen dat er brieven van Michelangelo uit het Vaticaans archief zijn verdwenen? (Dat hebben we dus niet bedacht!)

Welke klusjes vinden jullie vreselijk om te doen?
Klusjes waar Marianne een hekel aan heeft zijn de ramen lappen, want het zijn er twintig! Theo heeft een hekel aan tuinonderhoud.

Bloggers en recensenten, ze schieten als paddenstoelen uit de grond. Hoe kijk je daar tegenaan? Is er volgens jullie een meerwaarde?
Een fenomeen van de laatste jaren. Het heeft waarschijnlijk wel meerwaarde, maar we hebben er geen goed idee van hoeveel.

Hoe ziet een schrijfdag eruit? Zijn er bepaalde rituelen?
We komen traag op gang. Tijdens de koffie maken we afspraken over wie wat gaat doen die dag. Daarna een of twee uur werken. Na de lunch gaan we verder tot een uur of vijf, half zes. Meestal werken we vier tot zes uur, ook in het weekend. Zitten we eenmaal in een flow dan gaan we ook ‘s avonds en tijdens feestdagen door. Ons sociale leven staat dan op een laag pitje.

Is sociale media (facebook, twitter, linkedin) een meerwaarde voor jullie? Maw, doen jullie er iets mee?
We twitteren alleen als er echt iets te melden valt over onze boeken of het schrijven. Persoonlijke zaken zetten we zelden op twitter. Aan Facebook zijn we niet begonnen, omdat we daar domweg de tijd niet voor hebben.

Enkele keuze vragen - kies en vul aan;
- Serieus of grappig - Koffie of thee - Snel of traag - Spreken of zwijgen.
We zijn heel serieus bezig met schrijven, maar kunnen daarnaast ook veel plezier hebben. ’s Morgens hebben we koffie nodig om wakker te worden, ’s middags thee om even uit te rusten van het schrijven. We zijn snel met veel dingen, een besluit nemen moet vaak meteen (wat niet altijd goed is) en traag mag wat ons betreft de tijd gaan. Soms gebrek aan tijd. Dit interview moest ook even tussen het schrijven door. En in onze verhalen vind je tussen de regels veel dingen waarover we anders misschien gezwegen zouden hebben.

Tot slot; Als je een plaatje of schildering kon tekenen van een willekeurige omgeving waar je ooit in geweest bent, wat zou je dan tekenen/schilderen?
We zijn in zoveel landen geweest, dat we niet één specifieke plek willen noemen. In Italië raken we niet uitgekeken. Het Caraïbisch gebied is erg schilderachtig. De onderwaterwereld is er soms adembenemend, maar koraal verdwijnt snel, veel te snel! Sri Lanka is op veel plaatsen nog een paradijsje. Groenland en Spitsbergen, met hun afsmeltend gletsjers, sterven in hun schoonheid, net als de regenwouden in Midden en Zuid-Amerika en de natuur en “wildlife” in Afrika. We voelen ons bevoorrecht dat we daar hebben kunnen rondreizen voordat de mens er de “vooruitgangs-vernietiging” op los liet. Gelukkig is Friesland op en vanaf het water erg mooi om te fotograferen, dus leggen we dat nu vast.

Marianne en Theo, hartelijk dank ‘om ons er eventjes tussen te nemen’ :-)
Succes met alles wat jullie doen en wij kijken uit naar ‘De Verleidsters’, het vervolg op ‘Bloedlink’.

Karin - Team De Perfecte Buren

Groepsrecensie Evenbeeld
Recensie Bloedlink