Pagina's
- Welkom
- Contact
- Homepage
- Auteurs bloggen
- Blogtours
- Boek van de maand
- Fantasy/SciFi/Horror
- In gesprek met....
- Kids
- Leesclubs
- Non fictie
- Overige boeken
- Romans
- Thrillers
- Winacties
- Young adult
- Gewoon Anne-Laure
- Jackie´s lampje
- Rasters draait door
- Rudy's wereld
- Chicklits/Erotiek
- Ana Soof
- MichielZiet
- Carlita's weg

zaterdag 30 januari 2016
donderdag 28 januari 2016
Groepsrecensie ‘Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) – Astrid Harrewijn
Genre:
Roman
Uitgever: Boekerij
ISBN: 9789022576175
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 304
Uitgave: 23 februari 2016
Met dank aan Uitgeverij Boekerij voor deze recensie exemplaren.
Uitgever: Boekerij
ISBN: 9789022576175
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 304
Uitgave: 23 februari 2016
Met dank aan Uitgeverij Boekerij voor deze recensie exemplaren.
Lezers; Alexandra van Damme, Isabelle de Bisschop, Jildau Zwaagstra, Anne van Egmond en Nancy De Brucker (team DPB)
Groepsrecensie door Nancy.
Over de
auteur
Astrid Harrewijn studeerde rechten en was daarna
werkzaam als vertaalster. Na het winnen van een schrijfwedstrijd debuteerde ze
in 2006 met de roman Ja kun je krijgen. Ze heeft inmiddels zeven romans
gepubliceerd. Ze heeft een onmiskenbaar eigen stijl en schrijft met humor over
de valkuilen van ons dagelijks bestaan. Astrid Harrewijn woont in Den Haag met
haar man en hond Saartje, en heeft twee studerende dochters.
Cover
Nancy: Een mooie rode cover met in de achtergrond de
typische Herengrachthuizen waar Amsterdam om bekend staat. Op de voorgrond zie
je een tram met nummer 5 Museumplein wat een verwijzing is naar het verhaal. Er
staat ook een dame afgebeeld op de cover maar die vind ik geen meerwaarde
hebben. De titel staat bovenaan in grote witte letters en de cover is voor mij
zeker opvallend om op te nemen in de boekhandel. Ik geef deze cover een 7.
Isabelle: De cover van het boek sprak me onmiddellijk
aan en krijgt een 8/10. De kleur rood geeft onbewust aan dat er liefde in het
boek aanwezig is en omdat er iets tussen haakjes staat wakkert dit toch
nieuwsgierigheid aan over wat de klusjesman in het verhaal komt doen.
Anne: Op social media is Astrid ook regelmatig te vinden met
grappige stukjes of leuke foto’s. Zo kwam een tijdje geleden natuurlijk de
cover al tevoorschijn! Ik moest wel een beetje wennen aan deze stijl. Rood is ook
persoonlijk niet echt ‘mijn’ kleur. Maar toen ik eens goed naar de cover keek
zag ik mooie grachtenpandjes, een tram (lijn 5) en een vrouw. Alles best
abstract met weinig details en alleen in zwart-wit-rood. Als ik deze cover een
cijfer zou moeten geven zou dat een 8 zijn.
Alexandra: Wanneer ik het boek krijg, schrik ik even. Ik
zie een rode cover, het komt nogal hevig over. Tot ik verder kijk, en vind ik
dat de cover mooi is; de tekeningen zijn in het zwart, alsof die met Chinese
inkt getrokken zijn, het wit van de tram contrasteert mooi met het zwart en het
rood. Een silhouet van een vrouw in het zwart, een mysterieus personage. Ik
geef voor de cover, voor de durf, een mooie 8/10.
Jildau:
De cover van het boek trok mij erg aan. Erg
sprekend omdat ik er duidelijk uithaal dat het verhaal zich in Amsterdam
afspeelt en ik door de tram Museumplein een link zag naar het museum waar Noor
werkt. Ik geef de cover daarom een 9. Na het lezen van dit boek blijkt de tram
een hele andere rol in het verhaal te spelen.
Samenvatting van het verhaal
Nancy: Noor van de
Broek werkt als conservator in het Van Gogh Museum in Amsterdam. Ze is 35 jaar
oud en is afgestudeerd in kunstgeschiedenis. Voorheen woonde ze in Itteren maar
ze kreeg een unieke kans om twee jaar in Amsterdam te gaan werken. Dit was een
kans die ze nooit meer zou krijgen.
Noor’s ouders zijn er fel op tegen dat ze nu daar werkt en woont. Het is
maar voor een korte periode denkt ze en haar relatie met Ewald zal er niet
onder lijden alhoewel hij zijn leven met haar anders had voorgesteld.
Isabelle:
Het
boek gaat over Noor, die al jarenlang een relatie heeft met haar jeugdliefde
Ewald. Ze krijgt een droom job aangeboden bij het Van Gogh museum, maar moet
hiervoor van Maastricht naar Amsterdam verhuizen, wat de relatie tussen haar
vriend en ouders niet ten goede komt.
Anne: Drie
vrienden, een huis en een klusjesman, de titel, vertelt heel erg goed waar dit
boek over gaat. Je maakt kennis met drie vrienden. De twee zussen Noor en Kiki
en een oude bekende van Noor, Joost. Ze besluiten samen in een oud huis in
Amsterdam te gaan wonen. Omdat het huis wel een opknapbeurt kan gebruiken wordt
er een klusjesman ingehuurd.
Alexandra:
We ontmoeten
Noor, 36, conservator bij het Van Goghmuseum, ze woont in de week in Amsterdam,
en tijdens het weekend bij haar highschool boyfriend Ewald. Ze leeft voor haar werk, komt thuis in het
huis in Amsterdam dat ze deelt met haar zus en oude studiegenoot en vindt daar die
gezellige studentikoze warmte waar veel jonge moeders heimelijk naar verlangen.
Jildau: Drie vrienden, een huis (en
een klusjesman) gaat over Noor die een baan aangeboden heeft gekregen in het
Van Gogh Museum en hiervoor Maastricht inruilt voor Amsterdam. Haar vertrouwde
leven in Maastricht en haar ouders en vriend laat ze daar achter. Zij zijn niet
blij dat Noor naar Amsterdam gaat.
Nancy: Noor heeft afgesproken met haar zes jaar jongere zus
Kiki die nu in New York woont. Kiki werkt voor een befaamde kunstenaar en is
zijn assistente. Ze moet een project in goede banen leiden en wil Amsterdam als
thuisbasis hebben om zo van hot naar her te geraken. Noor moet van haar baas Paul naar een congres in
Londen en daar volgt ze een lezing bij van professor Dupieu, de
roofkunstprofessor. Dit thema spreekt haar wel aan en ze komt daar ook een charmante
Fransman tegen.
Isabelle: Noor komt haar studievriend Joost tegen, een
archeoloog en kunsthistoricus die in het Rijksmuseum werkt. Samen met haar
jongere zus Kiki, die een nogal turbulente single is en werkt voor een
kunstenaar die zijn tentoonstelling naar het Stedelijk in Amsterdam brengt,
besluit ze een pand te huren met Joost.
Anne: Langzamerhand knapt het huis wat op. Ondertussen zijn
Noor, Kiki en Joost allemaal druk met hun eigen werk in de kunstwereld. Ze
hebben allemaal hun problemen en moeilijkheden maar hebben met elkaar
afgesproken in huis niet over hun werk te praten.
Alexandra: Noor werkt voor het Van Gogh museum in Amsterdam. Noor
hoort over een onbekend schilderij van Van Gogh en gaat hiervoor naar
Frankrijk. In Frankrijk ontmoet ze Benoit Amou en samen met hem onderzoekt ze
het schilderij. Terug in Amsterdam bereidt ze een tijdelijke tentoonstelling
voor waarin ze, op zoek naar andere werken, een stuk van de wereld afreist.
Jildau:
In Amsterdam gaat ze een appartement delen met
Joost, die ze nog van haar studie kent en bij het Rijksmuseum werkt, en met
Kiki haar zusje. Kiki is totaal anders, is wild en doet waar ze zin in heeft en
heeft er bewust voor gekozen single te zijn. Haar werk voor de kunstenaar Jeff
Koons in New York heeft haar naar Amsterdam gebracht om daar een nogal
spraakmakende tentoonstelling verder onder de aandacht te brengen.
Nancy: Als Noor een
oud-student tegen het lijf loopt, spreken ze nog eens op een later tijdstip af.
Hij weet haar te vertellen dat hij momenteel in een huis van een vriend woont
aan de Herengracht 86. Hij stelt voor om het samen te huren aangezien het huis
heel groot is. Noor vraagt of haar zusje Kiki er ook mag komen wonen en zo
heeft iedereen een beschikbare woning. Ze moeten er alleen de klusjesman bij
nemen die het huis komt renoveren.
Ze stellen één bepaalde huisregel op: alles wat werk
gerelateerd is mag niet worden besproken omdat ze met z’n drieën in de
kunstwereld werken en er mogen geen geheimen worden gedeeld.
Isabelle:
Er
wordt 1 huisregel opgesteld, nl. dat er thuis niet over het werk wordt gepraat.
Maar wanneer Noor geconfronteerd wordt met een groot schandaal in de
kunstwereld worstelt ze met haar gedachten.
Alexandra: Tijdens deze reizen leert ze meer over zichzelf en wordt
ze opnieuw volwassen. Ze stuit op een schandaal in de kunstwereld en moet
hierover zwijgen tegen haar vrienden. Ze heeft moeite met de waarnemend directeur die ze niet geschikt vindt voor de
job; ze moet zwijgen over wat ze ontdekt heeft tegen haar collega’s, de moeilijke
verhouding met enkele oudere meer
ervaren collega’s weegt op haar.
Jildau: Zij gaan met z’n
drieën in een appartement aan de Herengracht wonen waar nog het een en ander
aan moet gebeuren. Ze spreken met elkaar af het niet over werk te hebben en
verder alles met elkaar te delen. Noor krijgt het hier moeilijk mee doordat ze
een ernstig schandaal op haar werk meemaakt. Dit kan zij niet op haar werk
delen en vanwege die afspraak ook niet met haar huisgenoten.
Nancy: Al na een
korte tijd heeft Noor het zo druk met haar werk dat er van ontspanning geen
sprake meer is. Ze moet constant in Amsterdam blijven of wordt door haar baas
naar het buitenland gestuurd.
Op haar werk deelt ze haar bureau met Tim, een
wetenschapper die drie dagen per week haar metgezel is. Tim is op een bepaald
moment heel hard gestrest want er is iets fout met zijn onderzoek. Ze geeft hem
de raad er een weekje tussenuit te trekken. Zijn broer woont immers op Ibiza en
dit is een mooie aangelegenheid om nog eens tijd met elkaar te spenderen.
Isabelle:
Ze
kan hiermee ook niet terecht bij haar vriend en ouders, waarvan ze helemaal
geen steun krijgt. Intussen heeft Noor een project op haar werk waarvoor ze
veel moet reizen, ze ontdekt informatie die haar in gevaar kan brengen en er
komt iemand op haar pad die haar stof tot nadenken geeft, niet alleen op
professioneel vlak.
Alexandra:
Op persoonlijk
vlak loopt de moeilijke relatie met haar moeder als een rode draad door het
verhaal. Noor vat deze relatie samen
als: ‘Familie is een noodlottige vereniging van personen met tegenstrijdige
belangen waarvan elk op zichzelf het met de rest oneens is en slechts twee of
meer hetzelfde voelen, waarbij ze als het erop aankomt zich combineren om
gezamenlijk een ander lid te hinderen’. Met Ewald is ze al achttien jaar samen, ze is 36 en zou toch stilletjes aan aan
kinderen moeten beginnen, iets wat haar moeder haar regelmatig verwijt. De
relatie is een routine geworden, een gewoonte.
Jildau:
Noor is gedreven en wil haar baan bij het Van
Gogh Museum een groot succes maken. Hierdoor raakt ze steeds meer vervreemd van
haar vriend en ouders die haar hierin niet begrijpen.
Het schandaal brengt haar in een steeds moeilijkere situatie waarin ze nog het een en ander mee gaat maken.
Het schandaal brengt haar in een steeds moeilijkere situatie waarin ze nog het een en ander mee gaat maken.
Nancy: Dan gebeurt er
totaal iets onverwachts en Noor is zodanig van streek dat ze er even tussen uit
moet. Als ze terug gaat werken wordt ze aangesteld om mee te werken aan een
tentoonstelling “De kunstenaarskolonie van Vincent”. Hier wil ze echt haar
tanden inzetten en er het beste van maken wat er ooit al in het museum is
vertoond. Daardoor reist ze bijna de hele wereld af maar ze kan zich maar niet
ontdoen van het feit dat er iets heel ernstigs aan de hand is. Ze moet zichzelf
er echt van overtuigen om hier het fijne van te weten te komen. Maar tegen
welke prijs en hoe moet ze de dingen aanpakken?
Conclusie
Nancy:
Dit
is mijn eerste kennismaking met een boek van Astrid. Haar manier van schrijven
is zo ontspannend om te lezen. Ze schrijft heel humoristisch en ook als het er
ietwat ernstiger aan toe gaat achtste is er nog altijd die vermakelijke ondertoon
wat ik echt geweldig vond. Raar dat dit haar achtste roman is en dat ik nog
nooit van haar iets heb gehoord of gelezen. Deze auteur is niet zo bekend lijkt
me en dat verdient ze niet. Haar boek is ronduit goed!
Isabelle:
Het
was een heel leuk boek om te lezen, ik betrapte mezelf er meermaals op dat ik
met een grote glimlach op mijn mond zat te lezen. Als lezer merk je ook sneller
op dan Noor dat ze niet volkomen gelukkig is.
Anne: Noor werkt in het van Gogh museum. Ze is erg
enthousiast over zijn werk en heeft echt passie voor haar vak. Door de manier
waarop dit verhaal geschreven is ben ik benieuwd geworden naar zijn werk.
Natuurlijk ken ik de zonnebloemen wel, maar hij heeft nog veel meer
geschilderd. Dit boek zorgt ervoor dat ik van plan ben binnenkort zeker dit
museum eens te bezoeken! (Iets wat ik sowieso vaker zou moeten doen!)
Kiki komt voor mij over als een hardwerkende vrouw,
ook zij heeft passie voor haar werk en zit barstensvol ideeën! Om te ontspannen
doet ze aan yoga, doordat ze in een bouwval woont moet dat nu eenmaal tussen de
puinhopen en zorgde dat bij mij vaak voor een binnenpretje.
Joost maakt een hele verandering door in het boek, het
is bijzonder om te zien welke ontdekkingen hij doet en welke ontwikkeling hij
doormaakt, maar dat zal je zelf moeten lezen!
Alexandra:
Ik heb nog nooit
over Astrid Harrewijn gehoord en ik ben benieuwd. Alhoewel de auteur
Nederlandse is, merk je daar als Vlaamse heel weinig van. Het boek is in mooi
algemeen Nederlands geschreven. Er is veel humor aanwezig, zoals ‘Zijn achterpoten zijn licht gebogen om
ruimte te geven aan zijn imposante ballen’.
Jildau: Ik heb gekozen voor
dit boek omdat het verhaal mij fascineerde. Behalve dat ik nog niet eerder zo’n
verhaal had gelezen, vond ik het interessant om een verhaal te lezen wat zich
afspeelt in de kunstenaarswereld en ook nog in Amsterdam: één van mijn
favoriete steden! Eerdere boeken die ik van Astrid Harrewijn had gelezen lazen
heerlijk weg en ik was ook wel benieuwd of zij dat met dit verhaal ook weer
voor elkaar zou krijgen.
Nancy: Een leuk
zinnetje over een aubergine: “ Is een
aubergine nou zo’n groene komkommerachtige berenlul of zo’n paarse knuppel?” Dit
zijn nu zo van die typische humoristische dingen die Astrid uit haar mouw
schudt en die je als lezer echt doen lachen. Zo staan er nog meer van die
dingen in haar boek. Ik hou enorm van humor en dit boek is echt aan mij besteed
om zulke dingen te lezen. Het boek telt 300 pagina’s en heeft 41 hoofdstukken. Het
is geen dik boek maar er zit zo’n vaart in het verhaal dat je het in no time
uit hebt.
Anne: Tijdens het lezen let ik soms
bewust, soms onbewust op quotes die ik tegenkom. Een mooie quote uit dit boek
vind ik: ‘Als je binnen een seconde moest kiezen. Wat wordt het dan?’ (p.21)
Dit doet me denken aan keuzes die ik zelf soms moet maken. Als ik binnen een
seconde zou moeten kiezen, waar zou ik dan voor gaan? Misschien gaat dit me ook
wel helpen om vaker naar een museum te gaan, snel die keuze maken en gewoon op
pad gaan! Ik vond het bijzonder om in dit boek te lezen hoe het er aan toe gaat
in de kunstwereld. Ik had hier totaal geen verstand van en weet er nu iets meer
van! Na het lezen van dit boek zou ik zeker meer boeken willen lezen over kunst,
of mensen die in de kunstwereld werken.
Alexandra: Noor blijft toch een beetje
mysterieus, zoals het silhouet op de cover aangeeft. Er is ook zus Kiki, flamboyant, jong, wordt geleefd en leeft. Ze reist nog meer
dan haar oudere zus, laat zich nog iets meer opjagen door het werk, vindt rust
in sporten op luide muziek. Er is Joost, een oude studiegenoot van Noor, die wat op de achtergrond blijft.
Ze krijgen hulp van Gijs, de klusjesman. De beide mannen worden vlug kameraden.
Mijnheer Janssen, de hond van Gijs logeert regelmatig bij hen.
Jildau: Ik kon het boek moeilijk
wegleggen. Dit kwam omdat het verhaal heerlijk weg leest en omdat ik
nieuwsgierig was hoe het verhaal verder zou gaan. Astrid Harrewijn beschrijft
de kunstwereld en beleving in een museum heel mooi. Ik ben geïntrigeerd geraakt
door de beleving van Noor hoe zij naar kunst kijkt als zij in het museum
rondloopt. Hierdoor ben ik enthousiast geworden om naar het Van Gogh Museum te
gaan (en andere kunstmusea) en hier rond te kijken. Zelfs nu ik het boek al een
paar dagen uit heb denk ik hier nog vaak aan terug hoe mooi het is als kunst
dit bij je los kan maken. Tijdens het lezen vond ik het af en toe frustrerend
om te lezen hoe Noor omging met haar relatie. Het past echter wel goed bij het
verhaal en de ontwikkelingen hierin. Ik relateer het meer naar de werkelijkheid
waarin ik hoop dat iemand als Noor meer voor zichzelf opkomt in haar relatie.
Nancy: Ze schrijft
met een vlotte pen en het hoofdpersonage werd ook heel goed uitgediept. Het is
gewoon heerlijk om zo’n boek te lezen dat zo vloeiend is en niet al te
ingewikkeld is geschreven. Ze geeft de mensen ook weer met al hun leuke en slechtere
karaktertrekken en dan lopen op sommige momenten de emoties hoog op. Het viel
me ook op dat alhoewel Noor veel mensen rond zich heen heeft, ze toch een
eenzaam leventje leidt. Ze heeft zich dan ook voorgenomen om een doel en een
structuur in haar leven op te stellen. Het grijze muisje verandert totaal en
dat vond ik prettig om te lezen.
De verschillen tussen de zussen zijn echt opmerkelijk,
waar de ene een nonchalante houding heeft en leeft als God in Frankrijk, heeft
de andere daar met momenten moeilijkheden mee. Noor is ook ernstiger en heeft
meer gevoel voor verantwoordelijkheid. Ze zijn echt elkaars tegenpolen. Ook wat
Kiki betreft wordt dit personage ietwat in het ongewisse gelaten waar ze
eigenlijk allemaal mee bezig is. Je weet niet goed wat je in het begin van haar
moet denken tijdens het lezen. Dit wordt duidelijker naarmate het verhaal
verstrijkt.
Anne: Astrid Harrewijn, de schrijfster van dit boek heb ik
leren kennen door de missen-serie. Na het lezen van deze serie ben ik op
onderzoek uit gegaan en ontdekte ik dat ze nog meer boeken heeft geschreven!
Een aantal heb ik gekocht en anderen heb ik geleend in de bibliotheek. Al haar
boeken heb ik met veel plezier gelezen!
Jildau: Ik vond het erg jammer dat
het boek het einde naderde. Niet omdat ik een ander einde had willen zien. Dat paste
juist goed bij de verwachtingen die ik tijdens het lezen kreeg. Ik ging mij
helemaal inleven in Noor en de spanning die het verhaal met zich meebracht
zorgde er wel voor dat ik bepaalde hoop kreeg bij hoe het verhaal zich zou
ontwikkelen en eindigen.
Nancy: Het boek is vanuit het oogpunt van Noor beschreven met
alles wat er rond haar gebeurt, zowel in haar professioneel- als privé leven. De
auteur zet ook goed de gedachten en doelen neer van Noor waardoor je haar
personage echt leert kennen. De andere personages in het huis komen minder aan
bod. Dat vind ik een spijtige zaak dat ze daar niet meer over geschreven
heeft. Ik had verwacht dat die ook meer
bij het verhaal betrokken zouden zijn geweest.
Wel vond ik dat ze toch enige research heeft gedaan
naar bepaalde kunstenaars die in de tijd van Van Gogh leefden. Over het leven
van Vincent Van Gogh zelf geeft ze wel meer informatie wat op zich altijd leuk
is om te weten.
Pas op de laatste 50 bladzijden wordt het echt
spannend en kom je eigenlijk te weten hoe de vork in de steel zit. Ik had ook
gemengde gevoelens toen het boek uit was. Is dit nou een happy end of niet als
je het verhaal hebt gelezen en weet wat de ware toedracht is.
Beoordeling
Nancy: Ik heb ronduit genoten van het verhaal en
Astrid heeft er een fan bij !!
Ik geef 4 feel good sterren aan dit boek.
Isabelle: Ik ben heel benieuwd naar de schrijfster
haar andere verhalen of ze even vlot lezen als dit boek. Dit boek krijgt alvast
van mij 5 sterren!
Anne: Alweer meer dan een jaar geleden kwam Astrid op bezoek
in het cultuurcafé in Noordwijk. Natuurlijk ging ik langs en Astrid vertelde
dat ze bezig was met een nieuw boek, over onder andere kunst en ze was druk
bezig met de research. Het zou een ander soort boek zijn dan haar vorige boeken
en juist dat maakte me nieuwsgierig! Juist daarom heb ik ervoor gekozen mezelf
op te geven voor de leesclub. Ik vind het echt enorm leuk om dit boek gelezen te
hebben nog voordat het in de winkel ligt!
Ik vond het erg leuk om dit boek te lezen. Naast
de informatie over de kunstwereld, of
hierin werken lees je ook over de onderlinge relaties tussen de (hoofd)personen
in dit boek. Dit zorgt ervoor dat het verhaal wat luchtiger wordt. Ook bevat
het boek enorm veel humor! Tijdens het lezen op een van de eerste pagina’s
moest ik al hardop lachen, een goed begin is het halve werk en onder andere
deze humor zorgt er dan ook voor dat ik dit boek 4 sterren geef.
Alexandra: Het boek is goed geschreven, leest vlot,
verveelt niet, de personages zijn voldoende diep uitgewerkt. De verwikkelingen
zitten goed verstopt in de verhaallijn. Het
einde is geen verrassing, eerder een voltooiing en dat mag. Alles past mooi in
mekaar.
Het boek krijgt van mij een 3.7 op 5.
Het boek krijgt van mij een 3.7 op 5.
Ik zal het boek zeker aanraden aan vriendinnen, het is
een ideaal boek om mee te nemen op vakantie en lekker te lezen aan het zwembad.
Ik kijk er naar uit om meer te lezen van deze auteur.
Jildau:
Ik raad dit boek dan ook zeker aan om te gaan
lezen. Als je geïnteresseerd bent in kunst of een verhaal zou willen lezen wat
zich daarin afspeelt dan raad ik je zeker aan om dit boek te gaan lezen. Ik ben
ook benieuwd of andere mensen net zo enthousiast zijn geworden om zich hierin
meer te gaan verdiepen. Ik geef dit boek 5 sterren
We zijn het er unaniem over
eens dat dit een heel tof boek is om te lezen!
Auteurs bloggen.......Lydia van Houten
“Alle duisternis gaat voorbij. Een nieuwe dagenraad breekt aan. De lichtstralen van de zon zullen warmer aanvoelen als ooit daarvoor”
-J.R.R. Tolkien -
(Intro thriller ‘Vervloekt’, verwacht juni 2016)
‘Waarom had je het niet verwacht? Doodstil is gewoon een goed boek!’ reageerde Amanda de Leeuw in een gesprek. Dit nadat ik eerder opmerkte dat alles me afgelopen jaar overviel. Vooral de lading reacties en recensies voor Doodstil, mijn thrillerdebuut.
‘Al mijn dromen zijn uitgekomen. Als afsluiting dan ook nog eens Boek van de Maand mogen zijn, is helemaal onvoorstelbaar,’ zei ik terug.
Maar om eerlijk te zijn; ik had er niet veel van verwacht, 2015 heeft me behoorlijk overvallen.
(Doodstil, thrillerdebuut in 2015)
Niet goed genoeg
En ineens had ik het. Een gastblog voor De Perfecte Buren; schrijvers doen het op dinsdag. Natuurlijk zei ik meteen “ja” tegen Patrice. Toch kreeg ik spijt. Ik was toch geen columniste? Wat bloggen die auteurs op dinsdag dan? Bloggen ze over schrijven? Over inspiratie? Geen idee! Daarom schreef ik vier blog-artikelen. Frustratie alom. Waarom vier?
Twijfels! Enorme twijfels.
Daarom plaatste ik een oproep aan de lezers. Welk blog moest ik kiezen? Dat had ik beter niet kunnen vragen. Dit waren wat reacties;
Patrice van Trigt; ‘Alles!’
Terrence Lauerhohn; ‘Ik ben ook wel nieuwsgierig naar alles.’
Marjolein van der Molen; ‘Alles is goed.’
Hilde van den Bosch; ‘Yep...gretig zeg ik allemaal!’
Jeanine Feunekes-Both; ‘We willen gewoon alles weten ik kijk erg uit naar je blog. Je stuk over Keulen was erg goed!’
Toen kwam het bovenstaande berichtje van Amanda en ik wist het. Dit ging allemaal over onzekerheid. Wie gaat er nu vier blogs maken, als één voldoende is? Waar komt die twijfel toch vandaan? Wat was het? Dit leek me voldoende voor een flashback, perfect voor echte thrillerliefhebbers. Met een verleden dat zich laat lezen als een slechte thriller. Daarom is het gastblog voor De Perfecte Buren geworden… hoe word je ondanks onzekerheid toch auteur.
Maar eerst terug in de tijd…
Onzekerheid is het woord dat mij als best definieert. Van buiten niet te zien. Een façade, getraind. Door ervaring verworven. Geleerd tijdens een bootcamp jeugd. Tijdens school. Thuis. Om te overleven. Ik was namelijk altijd anders. Introvert. Gevoelig. Een onbenul op school. Iedereen was beter. In alles. Je-weet-wel, dat kind dat altijd als laatst werd gekozen… Tel daar een gewelddadige vader bij op en een bestseller voor een rampscenario was in de maak. Lang, heel lang geloofde ik zijn lijfspreuk dat ik dom en waardeloos was.
Bevestiging
Op mijn achttiende vond ik een baan op een cruiseschip. Bleef een aantal maanden op zee. De vrijheid was heerlijk. Elke dag een ander land. Elke dag een nieuw avontuur. Toch bleek de strikte hiërarchie op het schip een duidelijk probleem. Er waren dingen. Dingen waar ik niet mee kon leven. Zoals de honderden schoonmakers uit India, die zich niet mochten vertonen aan de toeristen. Ze leefden in duisternis, benedendeks. Terug in Nederland werd ik
secretaresse. Ook iets met talen, maar waar ik wel mee kon leven. Het paste. Toch liet ik steken vallen. Tijdsproblemen. Daar waar ik geen controle over kreeg. Tot het moment dat mijn baas zei: ‘Fijn dat je zo hard werkt. Maar ik wil graag dat je op tijd begint. Niet wanneer het je uitkomt.’ Dus moest ik noodgedwongen op zoek naar een oplossing.
(De eerste baan ver van huis)
Het waren twee zware dagen. Daar in het Rijnstate ziekenhuis. Testen. Gesprekken. Opdrachten. Twee intensieve dagen om me van top tot teen door te lichten. Weet je wat ik dacht toen de uitslag kwam? Daar is het. De bevestiging dat ik oerdom ben. In het ziekenhuis keek de vrouwelijke arts me indringend aan. Dat weet ik nog. Ze had een stapeltje papieren voor zich liggen dat me opnieuw zou definiëren. Ik was bang. Bang voor de definitieve stempel. Wat ze daarna zei kwam als een schok.
Leugen
‘De uitslag van het onderzoek toont aan dat je hoogbegaafd bent.’ Ze ging verder: ‘Helaas zitten daar ook wat nadelen aan vast. Er is sprake van ADD. Dyslexie en er zijn rekenkundige problemen.’ Ja. Die nadelen had ik ondertussen ondervonden. Toch was het een vreemde ontdekking. Iedereen had als kind tegen me gelogen. Leraren, mijn ouders, iedereen die me wijs had gemaakt dat ik dom was.
Ritalin
‘Wat kan ik doen om normaal te worden?’ vroeg ik. Ze bladerde wat door mijn papieren. ‘Ritalin,’ kan je helpen. ‘Als ik je dat voorschrijf vervlakt je fantasie. Je creativiteit. Dat wat ervoor zorgt dat je te veel in je gedachten blijft hangen. Je krijgt wat meer structuur. Minder prikkels. Minder chaos. Orde en regelmaat.’ Eigenlijk wist ik niet wat ik moest zeggen. Wat een keus. Mijn baan houden met behulp van Ritalin? Mijn creativiteit opgeven en een zombie worden? Vreemd genoeg beangstigde de zombificatie transformatie me meer dan mijn baan behouden.
Boem!
De uitslag van het ziekenhuis stopte ik weg. Het was een bevestiging dat ik anders was. Mijn man wist van het onderzoek. Verder bleef het een geheim. Waarom? Hoogbegaafdheid stond niet op de bucket list. Het was een vloek. Eigenlijk wilde ik gewoon zijn. Daarom zette ik een masker op. Werd koel. Afstandelijk. Sarcastisch. Kritisch. Hard. Tot de knal kwam. Boem! Een burn-out. Hoe dat voelt? Of je leeg bent. Alles was op. Behalve de huilbuien. Langzaam besefte ik dat ik niet weg kon lopen. Niet voor mezelf. Dus gaf ik mijn vaste baan op.
En zo is het gekomen
Deze burn-out is achteraf het mooiste, het beste dat me is overkomen. Ook al zat ik aan de grond. Tenminste dat dacht ik. Tot mijn man kanker kreeg en de aarde nog verder wegzakte. Hij was pas negenentwintig. Door de chemo bleef er nog maar een schim van hem over. De burn-out verbleekte. Het deed me inzien hoe kwetsbaar het leven is. Hoe waardevol. Op een bizarre manier relativeerde het alles. Wat maakte het nog uit? Dit was de periode dat ik het illustreren weer opnam. En zo is het gegaan. Van het een kwam het ander. Zo ben ik uiteindelijk schrijver geworden. Niet geregisseerd. Het was of alles zo moest gebeuren, of alles op z’n plaats viel.
(Boeken die ik tot nu toe mocht schrijven)
Maar het verhaal was nog niet voorbij
Toch hield ik mijn afwijking, zoals ik het zag, stil. Tot het moment dat bleek dat ook mijn dochter problemen kreeg op school.
‘We weten echt niet wat we met haar moeten,’ zei een lerares twee jaar geleden. Mijn gefrustreerde dochter was opstandig. Had driftbuien. Werd gepest. Sloot zich op school op in de wc. Herhaalde vaak dat ze dom was. Zelfs de lerares wist het niet meer. Het was eng. Herkenbaar.
‘Ze heeft automatiseringsproblemen,’ zei de juf. En ik dacht alleen maar; wat? Automatiseringsproblemen? Ze legde me uit dat ze dyslectisch was. Bovendien dyscalculisch. Voorheen kende ik dat woord niet eens. En ze vroeg of het voorkwam in de familie...
Trots
Daarna ben ik me gaan verdiepen in de materie. Want het was of het me bleef achtervolgen. Ik moest het voor mijn dochter oplossen. Zo kwam ik erachter dat het tegenwoordig een benaming heeft; beelddenker. Daarom veranderde ik van school en introduceerde Squla. Een online erg visueel ingesteld lesprogramma. Ze veranderde. Werd vrolijk. Bloeide op. Ze hield een bespreking op school over haar ‘aandoening.’ Zodat haar geweldige nieuwe leraar zich erin ging verdiepen. En ik? Ik was trots. Zag mezelf terug in dat kleine meisje. Alleen deze keer kreeg het een happy end!
Aansluiting
Wat maakt het uit dat we allemaal anders zijn? Misschien maken anderen het tot meer dan dat het is? Om meer begrip te krijgen voor ons mankement zocht ik deze december aansluiting bij groepen; beelddenkers en hoogbegaafdheid op Facebook. Wie weet hadden ze tips? Kon ik iets nieuws leren? Vooral om mijn dochter bij te staan. Wat bleek? Deze groepen lieten me niet toe. Na een week wachten om toegelaten te worden snapte ik het ineens. Ik kreeg geen toestemming. Ergens zag ik de ironie. Op een trieste manier was het grappig. Ach, we redden ons zo ook wel. Gelukkig zijn er boeken. Beter nog, ik mag ze schrijven. Als ik al iets heb geleerd dan is het: fuck it! Kies voor jezelf. Wees jezelf. Er mankeert volgens anderen altijd wel iets aan je.
Fuck it... en alle onzekerheid lost op!
Lydia van Houten
Lydia van Houten (1972) startte haar freelance carrière in 2003, als illustratrice. Vanaf 2014 concentreert Lydia zich op het schrijven van thrillers. Haar debuut ‘Doodstil’ verscheen in 2015. In 2016 verschijnt ‘Vervloekt’, een literaire thriller met een bovennatuurlijke mystieke ondertoon: www.lydiavanhouten.nl
Links:
Wat is beelddenken? http://www.beeldenbrein.nl/beelddenken/wat-is-beelddenken
Problemen in de praktijk, falen van ons onderwijssysteem: http://www.stichtingbeelddenken.nl/wat-is-beelddenken/beelddenken-in-het-onderwijs
Test: http://www.beeldenbrein.nl/BDtest/test%20taal%20of%20beeld2.html
Problemen op de werkvloer: https://www.youtube.com/watch?v=jzXJt5tVkGw
woensdag 27 januari 2016
Unieke winactie Moordwijven, een moorddadige uitdaging voor de die hard lezers!
UNIEKE ACTIE MET DE MOORDWIJVEN
Anja Feliers, Isa Maron, Liesbeth van Kempen, Anita Larkens, Marlen Beek~Visser en Ingrid Oonincx zijn moordwijven met een ultieme uitdaging voor jou!
Samen met ons zoeken zij 3 lezers die alle zes de moorddadige boeken willen lezen binnen 9 weken en recenseren.
Voorwaarden om mee te doen:
Iedere lezer krijgt 2 boeken van de Moordwijven toegestuurd, je leest ze binnen 3 weken en schrijft van ieder boek een recensie die je instuurt per mail naar De Perfecte Buren. Je stuurt de gelezen twee boeken door naar de andere lezer en je ontvangt de volgende twee ter recensie. Opnieuw 3 weken voor 2 boeken en 2 recensies en je verstuurt ze opnieuw naar je opvolger. De laatste twee boeken ontvang je en je herhaalt het voor de laatste keer. Ook deze boeken dien je binnen drie weken te lezen en recenseren. Vervolgens krijg je de eerste twee boeken retour en die mag je houden. Of in overleg met de andere twee deelnemers spreek je af wie welke twee boeken wil houden. Dat kan uiteraard ook.
De voorwaarden zijn dat je wel dat je drie keer de verzendkosten voor je rekening neemt. De eerste twee boeken krijg je toegestuurd van de auteurs zelf. Wil je dat en kun je dat? Dan zijn we op zoek naar jou! Dit is nog niet eerder gedaan en De Perfecte Buren heeft met de Moordwijven deze unieke primeur.
Durf jij deze uitdaging aan, ben jij toe aan deze ultieme uitdaging? Doe dan mee en geef je op voor deze 'kettingrecensie' bij De Perfecte Buren!
Iedere deelnemer krijgt als blijk van waardering van ons een boekenpakket kado na afloop. Hoe gaaf is dat?
Wil je kans maken? Bedenk een leuke vraag aan een van de zes moordwijven. Word jouw vraag gekozen dan mag jij alle zes boeken lezen en er twee houden. Stel je vraag onderaan dit artikel voor 29 januari a.s.
Het succes van deze unieke groepsrecensie hangt af van het vertrouwen dat je de boeken ook echt doorstuurt naar je opvolger en een goed onderbouwde recensie schrijft van ieder Moordboek. Wij hebben hiervoor een checklist ter beschikking.
‘Prijs van vertrouwen’ – T.M. Zaan
Genre: Roman
Uitgever: DNU | Het Nieuwe Debuteren, imprint van De Nieuwe Uitgeverij.
ISBN: 978 94 91983 05 4
Uitvoering: E-book
Aantal pagina’s: 437
Uitgave: december 2015
Hartelijk dank aan uitgever Het Nieuwe
Debuteren voor het beschikbaar stellen van het recensieboek ‘Prijs van
vertrouwen’ van T.M. Zaan.
Cover
De cover bestaat uit een pagina van het
woordenboek. Met het woord ‘vertrouwen’ en de betekenis duidelijk uitgelicht.
Gezien de titel vind ik het een redelijk originele cover. Gezien het genre,
romantiek, helemaal. Geen zoetsappige cover. Aan de andere kant is dat ook een
minpunt. Uit de cover kan je niet opmaken tot welk genre het boek behoort. De
cover krijgt van mij een 6,5.
Samenvatting
van het verhaal
Gia de Leeuw is werkzaam als manager Various
Relations bij evenementenbureau Grand Plaza Event Center. Ze is een ontzettend
knappe vrouw, die niet doorheeft hoe knap ze is en welk effect ze heeft op de
mannen die ze ontmoet. Volgens haar is ze niet de moeite waard en dat beeld
wordt voor haar bevestigd, omdat alle mannen alleen maar oog lijken te hebben
voor haar beste vriendin May.
May is een voormalig model en al jaren gelukkig
getrouwd, en die dolgraag zou zien dat Gia in zou zien wat een schoonheid ze
zelf is. Een prijs voor elke man. Ze is namelijk niet alleen knap, maar ook
lief, zorgzaam, intelligent en goed in haar werk. Als Gia door haar baas naar
Antwerpen wordt gestuurd om de samenwerking met het concertgebouw in Antwerpen
in goede banen te leiden, hoopt May dan ook dat Gia in een andere omgeving door
zal krijgen wat ze waard is. Op haar eerste dag in Antwerpen ontmoet Gia niet
een, maar wel drie mannen waar ze zich, tot haar verbazing, tot aangetrokken
voelt.
Joe en Jason, twee Amerikaanse broers, die bij het concertgebouw aan het
werk zijn en Sergio, de Belgische motoragent, die haar in ruil voor een drankje
haar bekeuring wegens te hardrijden wil kwijtschelden. Zal een van deze mannen
eindelijk tot Gia door kunnen dringen, en zal Gia in staat zijn om het verleden
een plaats te geven, zodat het haar zal lukken om weer vertrouwen te krijgen in
mannen? Haar vertrouwen is namelijk flink toegetakeld door haar ex-vriend en
voor geen prijs wil Gia de pijn van verraad weer ervaren.
Conclusie
In tegenstelling tot de meeste romantische
verhalen heeft de schrijfster T.M. Zaan, die een passie heeft voor lezen,
schrijven en muziek, met haar debuut gekozen om niet de standaardlijn te volgen
van vrouw ontmoet man, ze mogen elkaar eerst totaal niet, komen dan bij elkaar,
om weer uit elkaar te gaan naar aanleiding van een misverstand en uiteindelijk
een aantal pagina’s voor het einde elkaar toch te vinden en dan besluiten om te
trouwen.
Deze keuze levert een verfrissend verhaal op dat ze met de nodige
humor weet te brengen. Op sommige momenten zit je hardop te lachen vanwege haar
taalgebruik. Helemaal bij haar prachtige manier om een kater te beschrijven na
een nachtje feesten.
“In haar hoofd
dansten alleen nog twee olifanten de tango, maar daarvoor had ze nu al twee
paracetamol genomen”.
Naast de humor verweeft ze ook traumatische
gebeurtenissen in het leven van Gia. Tessy Zaan weet hiermee een levensechte
vrouw te scheppen, die gebukt gaat onder haar verleden, maar ook de invloed op
haar relaties met vrienden, collega’s krijgt hierdoor meer diepgang. Wel jammer
is dat ze regelmatig aanhaalt dat Gia niet door heeft hoe knap ze is.
Natuurlijk is het een essentieel onderdeel van haar karakter en van de
gebeurtenissen die zich afspelen in haar leven, maar minder vaak de nadruk erop
leggen had geen afbreuk gedaan aan het geheel.
Niet alleen Gia komt goed tot
leven, ook May, Joe, Jason, Toby – de homovriend van May en Gia, komen tot
leven met rake zinnen, levendige beschrijvingen van hun karakters en de
betekenis die zij spelen in het leven van Gia. Een romantisch verhaal zou geen
romantisch verhaal zijn als niet ten minste een van de hoofdpersonen rijk en
beroemd zou zijn, en Tessy Zaan hanteert dit principe dan ook, maar ze brengt
het wel met verve. De problematiek die daarmee samenhangt, zoals paparazzi,
gestoorde fans en roddel wordt op een leuke manier in het verhaal verweven en
geeft het een redelijk realistisch tintje.
T.M. Zaan heeft met haar debuutboek aangenaam
verrast. Humor, drama, romantiek, levendig beschreven en met een frisse aanpak
van het liefdesverhaal geef ik dit heerlijk vlotlezende debuut 4*.
Lisette Woest-Appeldoorn - Recensent De Perfecte Buren
dinsdag 26 januari 2016
'Het geluid van de stilte' – Filip Plompen
Genre: jeugdroman
Uitgever: Uitgeverij Vrijdag
ISBN: 9789491144226
Uitvoering: paperback
Aantal pagina's: 165
Uitgave: juli 2015
Dank aan de schrijver voor het recensie exemplaar.
‘Ieder mens heeft
een verleden. Een verleden waarin zaken zijn gebeurd die beter niet hadden
plaatsgevonden. Ook ik heb een verleden. Zeker ik.’
De cover is zeer mooi ontworpen. Op de achtergrond zie je
een deel van het heelal. Op de voorgrond is een enorme zandloper met een persoon
erin, die tegelijkertijd met het zand hals over kop door de zandloper heen valt.
Je ziet de wanhoop op het gezicht van deze persoon. Het boek heeft als
ondertitel: ‘Een boek over pesten, vriendschap en dromen’. Zowel de titel als
de naam van de schrijver zijn weergegeven in geel/rode letters. Het rood komt
terug in de kleuren van het heelal. Ik geef de cover een 8 vanwege
originaliteit en de prachtige compositie.
Samenvatting van het verhaal
Nick gaat in het nieuwe schooljaar naar een
andere school. Er is van te voren een kennismakingsavond in een café, maar die
verloopt niet zoals ze had gehoopt. Nick wordt na een incident onterecht naar
huis gestuurd. Op school blijkt dat het incident grote gevolgen voor haar
heeft. Haar klasgenoten herkennen haar van het café. Dit is het begin van
pesterijen, die steeds erger worden. Niet alleen heeft ze het op school te
verduren, ook via social media krijgt Nick het heel moeilijk. Van haar ouders
hoeft ze geen steun te verwachten. Haar ouders zijn uit elkaar en hebben het te
druk met hun eigen problemen. De leerkrachten en de schooldirecteur hebben
vanaf de eerste dag een verkeerd beeld van Nick en ook van die kant hoeft Nick
geen steun te verwachten.
Echter op het moment dat ze de jongen Simon leert kennen,
gaat het ineens een stuk beter op school. De pesterijen worden minder en ze
wordt zelfs met Simon uitgenodigd op een feest van jongens die haar het zo
moeilijk maakten. Ze besluiten erheen te gaan. Op het feest wordt flink
gedronken. Later op de avond, als zo goed als iedereen aangeschoten is,
ontstaat er woordenwisseling en Simon zegt tegen Nick dat hij even naar buiten
gaat om het uit te praten. Uren laten komt iedereen behalve Simon terug en de
volgende ochtend blijkt dat Simon is verdwenen die nacht.
Conclusie
Het verhaal begint met een spannende
proloog, deels in de vorm van een krantenknipsel. Er staat in dit
krantenknipsel dat een 17-jarige jongen na een ruzie op een fuif met 2 jongens is
meegelopen naar buiten en daarna is verdwenen. Deze proloog spoort je aan om
direct door te lezen.
De hoofdstukken die daarna volgen hebben allemaal een
datum. Je krijgt op deze manier goed inzicht over welke periode het verhaal
zich afspeelt.
Het verhaal is geschreven in de ik-persoon. Filip Plompen
weet verder uitstekend de emoties en de gedachten weer te geven van iemand die
zich erg onzeker voelt. Nick heeft nog geen echte levenservaring opgedaan en is
nog niet gehard door het leven. Wat ook niet zou hoeven op die leeftijd. Een
meisje zoals Nick zou moeten kunnen genieten van het leven en de steun van haar
ouders moeten hebben. De onzekerheid om kennis te maken op een nieuwe school is
zeer goed beschreven. Ik herkende mijzelf op dat moment in Nick. Die
onzekerheid en die angst om kennis te maken met een nieuwe school, met nieuwe
leerlingen plus het feit dat je de regels niet kent die onder de leerlingen
onderling gelden: ik heb dit zelf meegemaakt toe ik op mijn 15e van
school wisselde en het is doodeng. Ik ben gelukkig niet gepest, ik vond de
kennismaking alleen al een hel, laat staan dat je daarnaast nog gepest gaat
worden en je geen steun krijgt van je ouders en leerkrachten. Toen ik 15 was,
was er ook nog geen social media, ik zie nu in dat dat absoluut een voordeel is
geweest. Filip Plompen weet de gevolgen van het pesten via social media goed
duidelijk te maken in dit boek.
Nick zit er op een gegeven moment helemaal doorheen en
weet niet of ze het zou redden zonder haar vriendin Kat. Ze heeft gedachten of
ze zichzelf wat aan zou kunnen doen. Ze denkt van wel: ‘Ieder mens is in staat
te doden. Zeker zichzelf’. Op een gegeven moment krijgt Nick zelfs de gedachte
of ze het niet allemaal zelf veroorzaakt.
Ik vind het boek zeer geschikt voor zowel tieners als ook
volwassenen (ouders en leerkrachten). Het is een boek met een duidelijke
boodschap over pesten, maar ook over drankmisbruik. Je komt te weten hoe het
voelt om gepest te worden, welke gevolgen het kan hebben, wat het allemaal
teweeg brengt. De schrijver weet deze zaken met heldere en duidelijke taal neer
te zetten. Hij heeft het verhaal zo geschreven dat het vlot leest en heeft ook
met regelmaat humor gebruikt om het verhaal niet te zwaarmoedig te laten
worden.
De laatste bladzijde bevat een tekst die het verhaal een bijzonder
en persoonlijk tintje geeft, alsof de schrijver het boek voor iemand heeft
geschreven die hem dierbaar was.
‘Het geluid van de stilte’ krijgt van mij 4 dikke sterren.
Jeanine Feunekes-Both - Recensent De Perfecte Buren
maandag 25 januari 2016
In gesprek met Marianne en Theo Hoogstraaten
In de jaren tachtig schreef Theo zijn eerste jeugdboek. Mariannes rol van kritische lezer groeide uit tot die van co-auteur. Na twintig jeugdboeken vonden ze het tijd om hun talent uit te dagen. Marianne en Theo hebben al zeven goedverkopende thrillers op hun naam staan. Twee van deze boeken, ‘Lokvrouw’ en ‘Machteloos’, belandden op de longlist van de Gouden Strop. Hun thrillers munten uit in oorspronkelijkheid, gelaagdheid en actualiteit. In april verschijnt hun negende literaire thriller: ‘De Verleidsters’, na ‘Bloedlink’ het
tweede deel van een trilogie.
Wil je nog veel meer weten over dit schrijversechtpaar, lees dan zeker het interview dat ik had met hen.
Wie zijn Marianne & Theo?
Wij zijn een schrijversechtpaar, en we wonen sinds 12 jaar in Friesland, een van de mooiste provincies van Nederland.
Het begon met jeugdboeken die Theo schreef. Vanwaar die overstap naar spannende boeken en hoe kwam Marianne daar dan bij kijken?
Na twintig jeugdboeken wilden we wel eens wat anders, meer uitdaging wat onderwerpen en taalgebruik betreft. En we hadden alles waar de jeugd zich mee bezighoudt wel beschreven in boeken als ‘Blind date’, ‘Webcamgirls’, ‘Loverboy’ en ‘ffOut’. We hebben er veel lezingen op middelbare scholen door het hele land over gegeven, en op een gegeven moment vonden we dat het genoeg was geweest. Marianne ging mee doen op het moment dat ze het niet helemaal eens was met de manier waarop Theo meisjes of vrouwen liet denken en reageren. “Dan schrijf jij het maar,” was zijn reactie. Zo is haar rol langzamerhand uitgegroeid tot coauteur.
Jullie leven samen en schrijven samen. Wil dat zeggen dat een verhaallijn of personage aan de ontbijttafel wordt bedacht bij een kop koffie of houden jullie het van elkaar gescheiden? Lijkt me best moeilijk?
Dat we samen schrijven wil niet zeggen dat we ook bij elkaar zitten. Theo werkt boven en schrijft met de hand, met een vulpen meestal, en Marianne werkt beneden rechtstreeks op haar iPad en zij zet zijn stukken dan in het document. Als er eenmaal een onderwerp is, wordt daar uitvoerig over gesproken: hoe de plot er globaal uitziet, welke personages een rol gaan spelen, hoe hun karakter en hun uiterlijk is en hoe zich dat gaat ontwikkelen, waar de plaats delict is, enzovoorts. Meestal doen we ter plekke research. We reisden o.a. naar Venetië (Schijnwereld), Florence (Verdrongen Verleden) de Abruzzen in Italië (Bloedlink), Rome (De Verleidsters, verschijnt eind april), maar zoeken net soms ook dichter bij huis, o.a. In Amsterdam (Evenbeeld), of we maken een cruise (Lokvrouw.) We leiden dus niet bepaald een saai leven.
Van tevoren maken we afspraken over wie wat gaat schrijven. Theo is historicus, dus hij neemt de historische delen grotendeels voor zijn rekening. De hedendaagse delen zijn meer een mix. En als we eenmaal in een “flow” zitten, gaat het razendsnel. Dat is het voordeel van samen schrijven. En het is leuk om samen “slechte” dingen en “slechte” mensen te bedenken. Bovendien heb je nooit last van een writersblock. Je helpt elkaar erdoorheen, mocht je even vastzitten.
Waarom de keuze om fictie met de rijke (Nederlandse) historie te combineren? Kun je daarbij spreken van een gezamenlijke interesse in het ‘historische’?
We hebben inderdaad veel interesse voor historie, zeker omdat Theo dus historicus is en Marianne daarin is meegegroeid tijdens zijn studie. Van tevoren wisten we niet of Evenbeeld de uitgever zou bevallen. Daarom hebben we er een hedendaags deel tussendoor gevlochten. We vonden het daarna heel spannend of het bij onze lezers in de smaak zou vallen. Dat deed het gelukkig en we kregen ook nog eens mooie recensies. We sluiten niet uit dat we ooit een thriller gaan schrijven die uitsluitend in de historie speelt.
En hoe komen jullie dan precies tot die keuze? Neem nu zoals in ‘Evenbeeld‘ met de Batavia? Niet evident om dat te combineren met het hedendaagse?
We waren in Lelystad en bezochten de Bataviawerf, en ja, als je dan op de Batavia rond loopt, vallen de verhalen bijna vanzelf binnen en maakt je fantasie overuren. Kort daarvoor hadden we zelf iets meegemaakt wat lijkt op de praktijken van LAG en dat draaide om etsen van Rembrandt. Een enkele recensent vond dat deel wat gezocht en ongeloofwaardig, terwijl het juist heel dicht bij de werkelijkheid kwam.
Ik kan me voorstellen dat jullie wel eens een meningsverschil hebben. Hoe lossen jullie dit op? Komt er dan een ‘winnaar’ uit de bus of komen jullie tot een compromis?
Meestal komen we wel tot een compromis, zo niet, dan moet je met argumenten komen om de ander te overtuigen van je gelijk. En dat lukt meestal van beide kanten. Kwestie van je ego opzij zetten.
Na het lezen van jullie boeken blijft het verhaal toch enkele dagen nazinderen. Is dat jullie bedoeling, dat mensen hierover gaan nadenken?
Een boek moet in de eerste plaats pakkend, boeiend en spannend zijn en uiteraard goed geschreven! Maar het moet ook ergens over gaan. Het mooiste is om een boek te schrijven dat lezers, als ze het uit hebben, eerst spijtig opzij leggen. Daarna houdt het ze zo bezig, dat ze het al snel weer op te pakken om opnieuw te gaan lezen, want ze willen niets gemist hebben. Ze beleven dan dubbel plezier aan zo’n boek, en wij natuurlijk met hen.

Dat er trilogie aan zat te komen, wisten we niet van te voren. Dat bleek pas toen we bijna klaar waren met ‘De verleidsters’. De titel van deel 3, ‘Zondeval’, kwam zo maar uit de mond van een van de hoofdpersonen.

De voorouders van Marianne komen uit Toscane. Misschien heeft dat ermee te maken. Maar verder hebben we allebei veel belangstelling voor kunst uit de Renaissance. Die ligt in Italië voor het oprapen. Loop een willekeurige kerk of basiliek binnen, en je wordt verrast door de mooiste fresco’s, schilderijen of sculpturen. En Rome, Florence, Venetië zijn gewoon openluchtmusea, waar we nog steeds niet zijn uitgekeken.
Zijn er autobiografische elementen in het verhaal verwerkt? Zo ja, welke?
Niet per se autobiografische elementen, wel dingen die we zien en meemaken tijdens onze reizen. Al te persoonlijke details geven geen meerwaarde aan onze boeken, vinden we.
Lezen jullie zelf veel en wat ligt dan nu bijvoorbeeld op het nachtkastje?
Als we niet aan het schrijven zijn, lezen we veel. Even geen thrillers! De boekendief van Markus Zusak, Schoonheid en Schande van Sarah Dunant liggen nu op het nachtkastje, of beter gezegd: staan in onze e-readers.
Welke liedjes zitten er in de soundtrack van jullie leven?
Met liedjes hebben we niet zo veel. Wel met gitaarmuziek, vooral klassiek Spaans, en met pianomuziek van Beethoven, Chopin of Rachmaninoff. Fijne muziek om bij te werken is voor Marianne Lucovico Einaudi, en voor Theo meestal gitaarmuziek.
Hebben jullie nog andere gezamenlijke passies buiten het schrijven?
We houden veel van reizen en varen. Theo speelt klassiek Spaans gitaar en schildert, Marianne tekent en fotografeert. Zij heeft daarvoor les gehad van een bekende fotograaf en heeft een tijdje met hem meegelopen, Theo heeft naast muziekles een vakopleiding voor illustrator afgerond.
Zou je zelf een keuze kunnen maken uit jullie boeken welk boek je het ‘beste’ vindt?
Vermoedelijk vinden alle schrijvers hun laatste boek het beste. In ons geval: De verleidsters, omdat het onderwerp ons zo fascineert: Wat voor geheime boodschap heeft Michelangelo in zijn fresco’s in de Sixtijnse Kapel gestopt en waarom heeft de RKK twintig jaar verzwegen dat er brieven van Michelangelo uit het Vaticaans archief zijn verdwenen? (Dat hebben we dus niet bedacht!)
Welke klusjes vinden jullie vreselijk om te doen?
Klusjes waar Marianne een hekel aan heeft zijn de ramen lappen, want het zijn er twintig! Theo heeft een hekel aan tuinonderhoud.
Bloggers en recensenten, ze schieten als paddenstoelen uit de grond. Hoe kijk je daar tegenaan? Is er volgens jullie een meerwaarde?
Een fenomeen van de laatste jaren. Het heeft waarschijnlijk wel meerwaarde, maar we hebben er geen goed idee van hoeveel.

We komen traag op gang. Tijdens de koffie maken we afspraken over wie wat gaat doen die dag. Daarna een of twee uur werken. Na de lunch gaan we verder tot een uur of vijf, half zes. Meestal werken we vier tot zes uur, ook in het weekend. Zitten we eenmaal in een flow dan gaan we ook ‘s avonds en tijdens feestdagen door. Ons sociale leven staat dan op een laag pitje.
Is sociale media (facebook, twitter, linkedin) een meerwaarde voor jullie? Maw, doen jullie er iets mee?
We twitteren alleen als er echt iets te melden valt over onze boeken of het schrijven. Persoonlijke zaken zetten we zelden op twitter. Aan Facebook zijn we niet begonnen, omdat we daar domweg de tijd niet voor hebben.
Enkele keuze vragen - kies en vul aan;
- Serieus of grappig - Koffie of thee - Snel of traag - Spreken of zwijgen.
We zijn heel serieus bezig met schrijven, maar kunnen daarnaast ook veel plezier hebben. ’s Morgens hebben we koffie nodig om wakker te worden, ’s middags thee om even uit te rusten van het schrijven. We zijn snel met veel dingen, een besluit nemen moet vaak meteen (wat niet altijd goed is) en traag mag wat ons betreft de tijd gaan. Soms gebrek aan tijd. Dit interview moest ook even tussen het schrijven door. En in onze verhalen vind je tussen de regels veel dingen waarover we anders misschien gezwegen zouden hebben.
Tot slot; Als je een plaatje of schildering kon tekenen van een willekeurige omgeving waar je ooit in geweest bent, wat zou je dan tekenen/schilderen?
We zijn in zoveel landen geweest, dat we niet één specifieke plek willen noemen. In Italië raken we niet uitgekeken. Het Caraïbisch gebied is erg schilderachtig. De onderwaterwereld is er soms adembenemend, maar koraal verdwijnt snel, veel te snel! Sri Lanka is op veel plaatsen nog een paradijsje. Groenland en Spitsbergen, met hun afsmeltend gletsjers, sterven in hun schoonheid, net als de regenwouden in Midden en Zuid-Amerika en de natuur en “wildlife” in Afrika. We voelen ons bevoorrecht dat we daar hebben kunnen rondreizen voordat de mens er de “vooruitgangs-vernietiging” op los liet. Gelukkig is Friesland op en vanaf het water erg mooi om te fotograferen, dus leggen we dat nu vast.
Marianne en Theo, hartelijk dank ‘om ons er eventjes tussen te nemen’ :-)
Succes met alles wat jullie doen en wij kijken uit naar ‘De Verleidsters’, het vervolg op ‘Bloedlink’.
Karin - Team De Perfecte Buren
Groepsrecensie Evenbeeld
Recensie Bloedlink
Abonneren op:
Posts (Atom)