'Kleine zwarte leugens' – Sharon Bolton

Genre: literaire thriller
Uitgever: A.W. Bruna
ISBN: 978-94-005-0806-4 / NUR: 305 
Uitvoering: E-book
Aantal pagina’s: 416
Uitgave: januari 2017

Met dank aan uitgeverij AW Bruna voor deze recensie-exemplaren

Lezers: Jeannie Bertens-Marcelis & Chester Gerritse (Team DPB)

Samengesteld door Nancy

Cover
Chester: De cover van ‘Kleine zwarte leugens’ laat een ruw, verlaten landschap zien met een gelige lucht als achtergrond. In combinatie met de titel krijgt de cover een naargeestig karakter. Alsof de horizon onbereikbaar is. Ik geef de cover een 8.

Samenvatting van het verhaal

Jeannie: Catrin woont en werkt op de Falklandeilanden. Heel haar leven staat in het leven van wraak, degene die haar twee zoontjes heeft gedood, moet dood en liefst snel. Ze heeft haar plan goed voorbereid maar dan verdwijnt er een jongetje en dat is niet de eerste keer! Catrin moet, of ze wil of niet, mee gaan zoeken en doet dat met Callum.

Chester: In ‘Kleine zwarte leugens’ verliest Catrin haar beide zoons door een noodlottig ongeval. Nalatigheid van haar allerbeste vriendin Rachel blijkt na onderzoek de oorzaak. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Het verlies van haar kinderen heeft ze nooit goed kunnen verwerken en Catrin raakt steeds meer verstrikt in een verstikkend web van haatgevoelens jegens degene die haar dit heeft aangedaan.

Jeannie: Callum op zijn beurt worstelt ook met het verleden, hij lijdt aan een posttraumatische stressstoornis door zijn verleden als militair tijdens de Falklandoorlog. In het verleden heeft hij een verhouding gehad met Catrin maar de dood van haar zoontjes heeft Catrin veranderd, ze is niet meer tot liefde in staat.

Chester: Terwijl Catrin zich beraamt op vergelding, verdwijnt er een kind op het eiland. Aangezien het een kleine gemeenschap is, waar iedereen elkaar kent (met uitzondering van de toeristen), gaat men er in eerste instantie vanuit dat het kind verdwaald is. Er wordt al snel een zoektocht georganiseerd.

Jeannie: Ook Rachel moet noodgedwongen mee gaan zoeken, Rachel woont teruggetrokken met haar gezin sinds haar vrijlating uit de gevangenis. Ze heeft amper contact met de rest van de bevolking, alleen haar ouders zijn er altijd voor haar. Rachel was de hartsvriendin van Catrin totdat ze de jongetjes van Catrin onbewaakt in haar auto achterliet met het noodlottige ongeluk tot gevolg. Rachel heeft drie zoons maar van de jongste, geboren na het ongeluk, kan ze niet houden, ze voelt geen binding met hem. Terwijl de hele bevolking van de Falklandeilanden op zoek is naar het vermiste jongetje, stranden er walvissen op het strand.

Chester: Echter, gebeurtenissen uit het verleden lijken hierbij een schaduw te werpen op de hoop op een goede afloop. Het wordt al snel duidelijk dat het eiland vele geheimen herbergt, waarbij verschillende levens op onvermijdelijke wijze met elkaar verbonden zijn.

Jeannie: Catrin’s hulp daar is nodig en dan laat Catrin een andere kant van zichzelf zien: de walvissen zijn niet meer te redden en moeten uit hun lijden verlost worden. Catrin doet dat op haar manier: ze schiet ze allemaal dood! De publieke opinie keert zich hierdoor tegen haar. Dat wordt nog sterker wanneer Catrin en Callum het lijk van een jongetje vinden dat een aantal jaren eerder vermist werd. En wel heel toevallig vinden ze daarna het jongetje wat nu vermist was, gelukkig springlevend. Wat is er toch aan de hand? De vermiste jongetjes lijken wel heel erg op de overleden zoontjes van Catrin. En wat gebeurt er met Callum wanneer hij een flashback krijgt en een aantal uren van zijn leven kwijt is? Tot overmaat van ramp verdwijnt ook het jongste zoontje van Rachel, Peter. De vlam slaat in de pan!

Conclusie

Jeannie: Sharon Bolton heeft een echte pageturner geschreven. Als lezer zit je op het puntje van je stoel en word je voortdurend op het verkeerde been gezet.

Chester: ‘Kleine zwarte leugens’ is een thriller pur sang. Het heeft alle elementen om de lezer op het zogeheten puntje van de stoel te houden. Sharon Bolton heeft een rijke, illustrerende schrijfstijl, waarmee ze tot in detail een volledige achtergrond weet te creëren, zodat de lezer aan de hand meegenomen wordt in de wereld van de schrijfster. Het voorstellingsvermogen van de lezer behoeft weinig inspanning, omdat het decor, in dit geval de Falklandeilanden, bijzonder beeldend wordt beschreven. Het rauwe, desolate karakter van het landschap, de onverbiddelijke, woeste leefomstandigheden, de flora en fauna…, de lezer kan er zich, op basis van de gegeven omschrijvingen, moeiteloos een voorstelling van maken.

Jeannie: Het verhaal wordt vanuit het perspectief van de drie hoofdpersonen geschreven, Catrin, Callum en Rachel. De karakters worden goed uitgediept, het oorspronkelijke verhaal, het ongeluk van de zoontjes van Catrin, wordt gaandeweg het boek compleet.

Chester: Dit zorgt er wel voor dat het verhaal in het begin wat moeizaam op gang komt, maar eenmaal ingeburgerd als ‘tijdelijke bewoner’ blijf je gebiologeerd lezen, omdat je gewoonweg de ontknoping wilt weten. Het verhaal zit slim in elkaar, waarbij de drie hoofdpersonen, Catrin, Callum en Rachel, elk een perspectief van de vertelling vormen. Aan het einde van het boek komen deze drie perspectieven bij elkaar en volgt er een listige apotheose. De karakters krijgen alle ruimte van de schrijfster om tot bloei te komen - met 416 pagina’s is dat ook mogelijk - en als lezer leer je (eens te meer) hoe belangrijk het is om oog te blijven houden voor ‘de andere kant van het verhaal’. De beweegredenen van mensen lijken soms ondoorgrondelijk, maar met wat achtergrondkennis (achteraf) zijn ze in de kern vaak beter te begrijpen c.q. te verklaren. Sharon Bolton weet de menselijkheid van de karakters goed te vatten en de machteloze strijd die ze voeren met de meedogenloze oneerlijkheid van het (nood)lot. De lezer wordt erin meegesleurd. De spanning wordt meesterlijk opgebouwd en de diverse verhaallijnen passen naadloos in elkaar. Met 416 pagina’s is de term ‘in één ruk uit te lezen’ wellicht wat ambitieus geformuleerd, maar het scheelt niet veel.

Beoordeling

Jeannie: De ontknoping was voor mij verrassend, goed gedaan Sharon Bolton! Dit boek krijgt 5 sterren van mij!

Chester: ‘Kleine zwarte leugens’ is een intrigerende thriller die meerdere lagen van de menselijke psyche behandelt. Sharon Bolton heeft hiermee een vernuftig, complex verhaal verteld met een subtiele, maar verontrustende plotwending in de laatste paragraaf. Zeer knap gedaan. Ik geef het boek 4,5 ster.

'Een kus van de juffrouw en een bank vooruit'

EEN KUS VAN DE JUFFROUW EN EEN BANK VOORUIT

Wie als Nederlander regelmatig thrillers en/of romans van Vlaamse schrijvers leest, weet maar al te goed dat het Nederlands en het Vlaams grote verschillen kennen. En dat maakt de taal zo charmant. Er zijn Nederlanders die dan meteen beginnen te klagen over ontoegankelijkheid en onbegrijpelijkheid, maar aan wie ligt dat nu eigenlijk? 

Het is zelfs zo dat enkele Vlaamse schrijvers met hun (Nederlandse) uitgever hebben afgesproken Vlaamse woorden en uitdrukkingen zoveel mogelijk te vermijden. De bureauredacteur van de uitgeverij draagt daar nog een steentje aan bij.

Hoe betreurenswaardig is dat! De taal is een onuitputtelijke bron van inspiratie, en het incidentele gebruik van minder bekende uitdrukkingen doet een beroep op de creativiteit en onderzoeksdrift van de lezer. Meestal is de betekenis, als die al niet direct duidelijk is, uit het zinsverband af te leiden. En in noodgevallen kun je dan een beroep doen op Vlaamse kennissen of wat meer klinisch op het Vlaams woordenboek. De Nederlanders die klagen, hebben ongelijk; hun geluk is dan dat er vele Nederlandse schrijvers zijn, en hun ongeluk is dan dat ze én geen kennis zullen nemen van de meesterwerken van vele Vlaamse schrijvers én hun woordenschat niet kunnen uitbreiden met pareltjes uit het land van hun zuiderburen.

Dichteres Joke van Leeuwen schreef: “Een Nederbelg spreekt” en gaf fraaie vergelijkingen.

Er zijn ook opmerkelijke verschillen in betekenis van hetzelfde woord in beide talen. Het zich steeds het eerst opdringende woord kan uit oogpunt van beschaafd taalgebruik hier niet worden weergegeven.

Kortelings sprak een Vlaamse vriendin zonder verdere toelichting de mysterieuze woorden “een bank vooruit”.

Bij diepgaand onderzoek bleek het niet te gaan om handelsbanken als ING, ABN AMRO en Rabobank. Hoe je daar een bank vooruit komt is immers een raadsel. Of je nu door de kat of door de hond gebeten wordt….

De typisch Vlaamse uitdrukking in hoofde dezes is een compliment na een goede prestatie en gaat over schoolbanken.

Daar verlangt iedere Nederlander toch naar? Het leven bestaat immers uit waarderen en gewaardeerd worden.

Charles Kuijpers 

‘De winterkinderen’ – Lulu Taylor

 

Genre: thriller

Uitgever: Boekerij

ISBN: 978-90-225-7879-7

Uitvoering: paperback

Aantal pagina’s: 396

Uitgave: november 2016

Hartelijk dank aan uitgeverij Boekerij voor het beschikbaar stellen van deze recensie-exemplaren.

Lezers: Lisette Woest-Appeldoorn, Jeanine Feunekes-Both en Nancy De Brucker (allen DPB)

Cover 

Nancy: Een prachtige cover van een winterlandschap met Renniston Hall op de achtergrond en met de tweeling op de voorgrond. De kinderen lopen hand in hand en kijken elkaar aan. De titel is gereflecteerd wat het ook nog eens mooi maakt. De naam van de auteur staat onderaan het boek. Het geeft een algemene winterse sfeer die een warmte bij je oproept en die je zeker met deze dagen wilt meemaken. Deze cover krijgt een 9.

Lisette: Een prachtige cover. Renniston Hall in een winters tafereel. De tweeling, Bea en Stan, loopt hand in hand, terwijl de sneeuwvlokken op hen neerdalen. De titel staat in reflecterende zilveren letters bovenaan de cover. Als het licht er juist opvalt, dan worden de letters koningsblauw. Gaaf. Onder de titel staat de tekst ‘Achter hun perfecte levens schuilt een grote leugen’. De naam van de schrijfster staat onderaan de cover, met daaronder vermeld dat het een thriller is. De cover roept echt een winters gevoel op een Engels landhuis op. Een 9 voor de cover.

Jeanine: Het boek heeft een aantrekkelijke cover. Je ziet een winters landschap waar twee kinderen hand in hand lopen. Op de achtergrond is een groot landgoed te zien. De kleuren van de afbeelding passen goed bij de titel. Het zijn koele kleuren, die de winterse sfeer benadrukken. Langs de randen van de cover zie je takken van bomen en struiken. Alles wat je op de cover ziet heeft betrekking op het verhaal. De cover krijgt van mij een 8.

Samenvatting van het verhaal

Lisette: De winterkinderen van Lulu Taylor is haar zevende boek. Haar eerste vier boeken waren boeken in de stijl van Jackie Collins, maar nadat ze van uitgever is veranderd, is Lulu Taylor ook van genre veranderd. Inmiddels schrijft ze psychologische thrillers. De winterkinderen is haar derde boek in dit genre. Inmiddels is in Groot-Brittannië ook haar vierde thriller uit. Als gemeenschappelijke factor hebben deze boeken dat ze zich afspelen op mooie locaties, zoals Renniston Hall in “De winterkinderen” en de bewoners dragen diepe en vaak duistere geheimen met zich mee.

Nancy: Dan en Olivia zijn al zestien jaren samen en ze zijn wel gelukkig getrouwd maar er ontbreekt nog één ding in hun leven en dat is kinderen. Na vele ivf- behandelingen lukt het haar toch om zwanger te geraken en beiden zijn dan ook dolgelukkig als ze vernemen dat het een tweeling is.

Lisette: Dan en Olivia Felbeck proberen al jaren om hun gezin uit te breiden met een stel kinderen. Helaas blijkt Olivia onvruchtbaar. Als Olivia uiteindelijk via ivf zwanger wordt en na negen maanden een tweeling baart, is hun droom alsnog werkelijkheid geworden.

Jeanine: Dan en zijn vrouw Olivia hebben een grote kinderwens, maar het lukt niet om zwanger te worden. Het stel heeft inmiddels vier ivf-behandelingen gehad. Het geld is op voor een vijfde behandeling. Ze besluiten om te kiezen voor donoreitjes. Olivia ondergaat deze behandeling in Spanje. Het heeft resultaat: Olivia is zwanger van een tweeling. Zij is dan wel niet de biologische moeder, maar Dan is op deze manier in ieder geval de biologische vader van de kinderen. Inmiddels heeft het gezin het ook op een ander vlak zwaar. Dan is zijn baan kwijtgeraakt.

Nancy: Het is nog een kwestie van weken voor Olivia moet bevallen en dan komt Dan thuis van zijn werk met slecht nieuws, hij is ontslagen en is zeer aangedaan. Olivia haalt hem over de positieve kanten te zien, ze zijn nu immers samen als de baby’s er zijn en hij heeft een mooie ontslagpremie gekregen waardoor ze het een tijdje financieel goed zullen hebben. Olivia heeft er alle vertrouwen in en misschien is dit wel iets goeds dat hun overkomt.

Lisette: Er is echter een domper op hun geluk. Dan verliest zijn baan, maar zijn beste en oudste vriendin, Francesca, biedt uitkomst. Zij en haar schatrijke man, Walt, hebben net Renniston Hall gekocht. Een voormalige kostschool voor meisjes. Deze school is gesloten nadat er een groot schandaal had plaatsgevonden. Sindsdien heeft Renniston Hall leeggestaan. Om het landgoed weer bewoonbaar te maken, dient het grondig gerenoveerd te worden. Dan en Oliva mogen met de tweeling gratis in een bewoonbaar deel van het landgoed wonen.

Nancy: Dan heeft een vriendin uit zijn studententijd op Cambridge, Francesca. Zij heeft hem altijd al bijgestaan en gesteund in goede en slechte tijden. Zij heeft een totaal ander leven dan hij. Woont in Zwitserland en heeft ook een flat in Londen. Ze is stinkend rijk en doet alles naar hartenlust maar op de een of andere manier is ze niet echt gelukkig met haar leven. Als ze hoort dat Olivia zwanger is bedelft ze hen onder de cadeaus en geeft hen ook aan hen financieel te steunen mochten ze het niet redden. Omdat de kinderen, Stan & Bea, in hartje winter geboren zijn en Olivia niet van de koude houdt en haar mama en zus wil zien, vertrekken ze met z’n allen naar Argentinië waar ze tenslotte twee jaren zullen verblijven. Dan vindt dat het tijd is om terug naar Engeland te keren maar er is maar een probleem en dat is een woonst en ze moeten rekening houden met geld. Francesca biedt hun een cottage aan in Renniston Hall. Dat is een groot landhuis dat haar echtgenoot Walt heeft gekocht en waar ze mettertijd zullen intrekken. Olivia en Dan maken gretig gebruik van deze aanbieding. Op die manier kan Dan aan zijn boek verder werken en ze hoeven ook geen huishuur te betalen. Dan is niet zo happig om in de cottage te trekken maar ze kunnen zich niets anders veroorloven. Olivia is zeer gelukkig dat Francesca zo’n geweldige vriendin is die hen altijd helpt.

Jeanine: Hun goede vriendin Francesca biedt hun een tijdelijke woning aan. Dan en Francesca kennen elkaar al vanaf hun studententijd. Beiden hebben aan Cambridge gestudeerd. Francesca’s rijke echtgenoot Walt was al jaren op zoek naar een oud Engels landhuis en heeft het vervallen landgoed Renniston Hall gekocht. Bij dit landgoed hoort een cottage, dat al gereed is voor bewoning en Francesca, die zelf met haar man in Genève woont, biedt Dan en Olivia deze woning gratis aan. Zij accepteren dit aanbod. Dan kan op deze manier zijn droom om een toneelstuk te schrijven verwezenlijken, terwijl ze leven van zijn ontslagvergoeding.

Nancy: Maar Francesca heeft zo haar eigen redenen waarom ze dit doet. Op een gegeven moment staat ze dan ook aan de cottage onder het mom dat ze de werkzaamheden in het oog moet houden en zodoende baant ze zich een weg in het leven van dit gezin. Langzaamaan verandert de sfeer in de cottage en Olivia begint onraad te ruiken. Wat is er eigenlijk tussen die twee gebeurd en wat voor geheimen houden ze achter?

Lisette: Alles loopt goed totdat Francesca besluit om tijdens de renovatie bij hen te komen wonen. De sfeer in huis verandert. Olivia begint zich zorgen te maken over de relatie tussen Dan en Francesca. Is deze wel zo platonisch als Dan altijd heeft beweerd en waarom heeft Francesca zoveel belangstelling voor de tweeling, terwijl haar eigen kinderen in Zwitserland op een kostschool zitten? De sfeer wordt steeds killer en de aanwezigheid van de oude tuinman van het landgoed, William, die de neiging heeft om op de meest onverwachte momenten op te duiken, maakt het er niet beter op.

Jeanine: Dan en Olivia gaan ervan uit dat Francesca in Genève zal blijven wonen, maar tot hun verrassing komt ook zij naar Renniston Hall. Francesca is van plan om naar Renniston Hall te komen om het hoofdgebouw te restaureren en blijft gedurende deze periode in de cottage slapen. Het begint Olivia op te vallen dat er spanningen zijn tussen Dan en Francesca. Ze begint zich af te vragen wat er zich in de studententijd tussen Dan en Francesca heeft afgespeeld. Er blijkt meer aan de hand te zijn dan Olivia had kunnen vermoeden.

Conclusie

Nancy: Dit boek bestaat uit vier delen en er zijn twee verhaallijnen. De ene van Olivia, Dan en Francesca. De hoofdstukken worden afgewisseld vanuit ieders perspectief. De andere verhaallijn speelt zich af in Renniston Hall in 1959 toen dit landhuis een meisjesschool annex internaat was voor de welgestelden. Het is een verhaal van twee meisjes die daar op school zaten. Meer zeg ik hier niet over, dit zal je wel lezen over het hoe en wat vanwege spoilergevaar.

Jeanine: Gedurende het hele verhaal komt de schrijfster er steeds op terug dat er in het verleden iets is gebeurd tussen Dan en Francesca. Iets dat Francesca nog erg dwars zit en waar Dan liever niet aan denkt. Je wordt als lezer steeds nieuwsgieriger naarmate je meer leert over het verleden. Wat kan er gebeurd zijn en waarom zijn ze blijkbaar zulke hechte vrienden gebleven? Vanaf het moment dat Francesca in Renniston Hall komt wonen, wordt het verhaal iets spannender vanwege de eventuele gevolgen die het bezoek kan hebben. Het begint Olivia op te vallen dat Francesca wel erg lang blijft logeren en geen aanstalten maakt om weer huiswaarts te gaan.

Nancy: Vanaf het begin voel je al een constante onderhuidse spanning en die loopt op naar het einde toe. Met flashbacks van alle hoofdpersonages kom je uiteindelijk te weten wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Francesca die in een fantasiewereld leeft en denkt dat ze zich alles kan permitteren omdat ze stinkend rijk is. Dan die na tien jaar zijn job kwijt is en die zich nu bezighoudt met schrijven en zich op die manier kan verstoppen in zijn werkkamer. Tot slot Olivia die tuinontwerper is en tuinboeken schrijft maar die zich nu fulltime bezighoudt met de tweeling. Voor mij ook wel een beetje ongeloofwaardig dat ze voor een lange tijd ook zo kunnen leven. Het zijn anderen die hen het hoofd boven water houden bij wijze van spreken.

Lisette: In “De winterkinderen” laat Lulu Taylor ons via een proloog, vier delen en een epiloog kennismaken met Dan, Olivia, Francesca en Walt. Dan is de charmante, populaire en knappe Cambridgeman. Olivia is zijn lieve, zachtaardige en enigszins naïeve vrouw. Francesca is zijn beste en oudste vriendin, stammend uit hun Cambridgeperiode. Zij is een vrouw die zichzelf omhoog gewerkt heeft en getrouwd is met de schatrijke Walt. Een typische zakenman die meer aan het werk is dan dat hij thuis is. Hun levens zijn meer met elkaar verbonden dan op het eerste oog lijkt. Vooral de relatie tussen Dan en Francesca blijkt veel complexer dan Olivia vermoedde. Wat speelt er nu in werkelijkheid af tussen hen? De karakters zijn, ondanks de clichés, goed neergezet. Bij de lezer roepen ze emoties op. De schrijfstijl is vlot en daardoor leest het boek makkelijk en snel. De tweede verhaallijn is niet echt van meerwaarde, maar de afsluiting van deze verhaallijn zorgt ervoor dat je als lezer er wel een warm gevoel aan overhoudt.

Nancy: Francesca is de enige die me kon bekoren in dit verhaal. Ook al wordt ze niet netjes neergezet, bij dit personage zat veel afwisseling terwijl bij het echtpaar een alledaagse sleur was die je moest ondergaan. Gewoon stereotypes die niet veel waarde aan het verhaal bijdragen en ze bleven als het ware gewoon ter plaatse trappelen, hoe vermoeiend de kinderen wel niet waren terwijl ze alle twee thuis waren en nog zo van die kleine zaken die me begonnen te storen.

Jeanine: In eerste instantie kwamen de personages op mij nogal stereotiep over: Walt de selfmade zakenman, ongeïnteresseerd in zijn privéleven, Olivia de naïeve, Francesca de omhoog getrouwde, maar manipulerende vrouw en Dan de mooie man, maar al gauw krijgen de personages meer diepgang en leer je ze beter kennen via hun verleden. Je komt te weten waardoor bepaalde personages tot hun keuzes zijn gekomen. Francesca vind ik een bijzonder onsympathiek en egoïstisch personage, ik ergerde me zelfs aan haar tijdens het lezen. Francesca laat een stukje van haar ware aard zien als ze na de geboorte van de tweeling met geld smijt om babyspullen te kopen. Normaal gesproken hield ze rekening ermee dat haar vrienden niet rijk zijn, maar nu kan ze zich niet inhouden. Olivia vond ik in het begin van het verhaal een naïeve vrouw, maar tijdens het verloop van het verhaal heb ik mijn mening over haar bijgesteld. Ze is lief, sympathiek en heeft een sterk karakter.

Lisette: Middels wisselende vertelperspectieven tussen Olivia en Francesca komt de lezer beetje bij het beetje de hele geschiedenis te weten. Deze wisselende perspectieven worden tussendoor onderbroken c.q. afgewisseld met een verhaallijn dat zich eind jaren ‘50/begin jaren ’60 afspeelt. Daarin maken we kennis met Alice, Julia, Roy en Donnie. Alice is een rebellerende tiener, terwijl Julia een voornamelijk braaf meisje is. Toch zijn beide meisjes dikke vriendinnen tijdens hun kostschoolperiode op Renniston Hall. Roy en Donnie zijn twee Ierse bouwvakkers die bezig zijn met het aanleggen van een zwembad op de kostschool. Roy is een alcoholistische en getrouwde man, die ver van huis niet vies is van avontuurtjes, terwijl Donnie de meer gevoelige jongeman is, die houdt van de populaire Amerikaanse muziek en zichzelf liever vermaakt met deze muziek dan uithangt met Roy. Vanuit het perspectief van Julia komt de lezer hun verhaal te weten. In beide verhaallijnen maakt ze gebruik van cursief gedrukte teksten om de onuitgesproken gedachten van de vertelsters te benadrukken. Aan het eind van het boek wordt duidelijk wat de eventuele samenhang tussen beide verhaallijnen is, zonder dat de verhaallijnen echt bij elkaar komen.

Nancy: Ik ben in dit boek begonnen met de gedachte dat het een thriller was zoals op de cover staat maar op een bepaald moment werkte dit niet meer voor mij. Ik heb verder gelezen met de opvatting dat dit een roman was en op die manier kon ik mij nog enigszins in dit verhaal vinden. Wat ook al een groot deel van het verhaal weggaf was de proloog en dan ook nog eens het feit dat de auteur zelf al een spoiler weggaf in het boek voordat het nog aan bod moest komen in het verhaal. 

Lisette: Op de cover staat vermeld dat “De winterkinderen” een thriller is en op de website van de auteur wordt vermeld dat haar laatste vier boeken thuishoren in het genre van de psychologische thrillers. Het boek heeft 396 pagina’s en op bladzijde 235 kom je als lezer de eerste enigszins spannende situatie tegen. Alhoewel je deze scène eigenlijk al aan voelt komen. Midden in de nacht een uitstapje in het verlaten en onverlichte deel van Renniston Hall. Je kan dan wel raden wat er ongeveer gaat gebeuren en dat gebeurt dan ook. Vermoedelijk heeft de schrijfster met de cursieve gedachtenstukjes geprobeerd om psychologische spanning te creëren, maar dat is totaal mislukt. In de proloog wordt al zoveel weggegeven van de plot dat er geen enkele onvoorspelbaarheid inzit qua spanning. In de tweede verhaallijn zit hooguit een beetje tienerachtige spanning van “word ik betrapt bij het naar buiten en binnen sneaken”, maar verder niet.

Jeanine: Er staat op de cover dat De winterkinderen een thriller is, echter leest het boek meer als een roman. Er is gewoonweg te weinig spanning om het verhaal een thriller te noemen. De spanning van het verhaal komt in de tweede helft van het verhaal iets meer op gang, als geheimen boven water dreigen te komen. Het verhaal is gedurende lange tijd voorspelbaar, het einde van het boek is echter sterk en onverwacht. Dankzij het sterke einde geef ik dit boek 3 sterren.

Lisette: Aan het eind zit een leuke twist, maar 10 pagina’s van enigszins spanning op 396 bladzijden zorgen ervoor dat ik dit boek als thriller 1* zou geven. In zijn totaliteit zou deze beoordeling het boek te kort te doen. Als je dit zou beoordelen als een familieroman dan komt het beter uit de verf. Als familieroman zou ik er 3* voor geven. De eindbeoordeling is dan het gemiddelde van beide genres geworden en dan kom ik niet verder dan een magere 2*.

Nancy: Het is een boek voor degenen die graag romans lezen en die er een paar leuke uurtjes leesplezier mee hebben maar mij kon het helaas niet zo erg bekoren. Spijtig want ik denk dat Lulu Taylor al andere en betere verhalen heeft geschreven maar dan in het genre roman. Ik geef dit boek 3 sterren.

'De Tafel' – Luc Boonen

Genre: literaire roman
Uitgever: Manteau - WPG
ISBN: 9789022330715
Uitvoering: paperback
Aantal pagina's: 378 
Uitgave: oktober 2014


Bedankt aan WPG Uitgevers België/Manteau voor deze recensie-exemplaren.

Lezers: Peggy Van Aert en Karin Teirlynck (beide DPB)


Over de auteur 
Luc Boonen (°1969), getrouwd en vader van drie kinderen, woont in Hamont en is zot van taal en een goed verhaal. Overdag werkt hij als magazijnier-vrachtwagenchauffeur in een horecagroothandel. 's Avonds kruipt Luc in zijn pen of gaat hij wandelen. Zonder verrekijker vertrekt hij nooit. Af en toe klimt hij ook in een boom.


Achterflap

Seppe wil zijn oma voor haar verjaardag verrassen door haar biografie te schrijven. De band tussen hen is onverbrekelijk. Zij heeft hem opgevoed na de scheiding van Seppes ouders. De tafel van oma biedt vaak troost bij de valkuilen van het leven. Suikertroost, de troost van liefde en zoetigheid. Maar als Seppe in haar verleden graaft, stuit hij op angstvallig volgehouden leugens en vreselijke geheimen. Oma probeert gebeurtenissen uit haar verleden, een fout verhaal dat begint tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog, te laten verdwijnen in het stilzwijgen van het weeshuis waar ze haar jeugd doorbracht. Seppe komt voor een hartverscheurende keuze te staan: doorgaan met zijn zoektocht - of blijven leven met een leugen die al bijna zeventig jaar standhoudt?



Samenvatting 

Peggy: De zestienjarige Seppe brengt veel tijd door bij zijn oma aan tafel. Toen hij klein was zat hij uren onder de tafel, ondertussen zit hij na schooltijd bij oma aan tafel. Enerzijds om zijn schooltaken uit te voeren, maar ook om van oma’s pudding te genieten. Seppe en zijn oma zijn twee handen op één buik.

Karin: Oma ontfermt zich al jaren over Seppe, de zoon van haar zoon. De ouders van Seppe zijn gescheiden toen Seppe nog een klein ‘manneke’ was. Seppes vader is trouwens een echte bon-vivant als het om vrouwen gaat. Hij laat zich elke keer weer verleiden en tuimelt van het ene huwelijk in het andere. De enige trots en standvastigheid die hij heeft is zijn frituur. 

Peggy: De ouders van Seppe zijn gescheiden en thuis is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Zijn vader is het prototype van een macho, zijn stiefmoeder heeft meer oog voor haar dochtertje, Seppes halfzus, dan voor hem. En daarbij komt dan ook nog dat Seppe worstelt met zijn volwassen worden en zijn hogere maturiteit en begaafdheid dan zijn leeftijdgenoten. De tafel van zijn oma is zijn veilige toevluchtsoord. 

Karin: Seppe zelf is een buitenbeentje, zowel thuis als op school. Van kleins af aan is hij op zichzelf en erg leergierig. Hij zit letterlijk met zijn neus in de boeken. Zijn veilige haven was altijd bij oma onder de tafel. Ondertussen is Seppe een puber van zestien die nu zijn eigen plaatsje heeft aan oma’s tafel. De band met oma is een heel speciale. Bij oma vindt hij rust voor zijn huiswerk, voor een goede babbel en heel belangrijk, voor oma’s pudding. Pudding en koekjes gebruikt oma als troost, suikertroost, wat voor allebei soms echt nodig is.

Peggy: Voor de vijfenzeventigste verjaardag van zijn oma wil Seppe iets speciaals doen. Hij beslist om als eerbetoon een boek te schrijven over het leven van oma. Wat hij echter niet kon voorzien, is dat hij tijdens zijn zoektocht naar het verleden van oma op een aantal geheimen stuit. Deze geven een heel ander beeld van zijn oma. Een schok voor Seppe.

Karin: Als oma’s verjaardag voor de deur staat, oma wordt vijfenzeventig, wil Seppe iets speciaals geven aan haar. Hij besluit op onderzoek te gaan naar oma’s verleden en daar een boek over te schrijven, Oma’s biografie! Schoenendoos na schoenendoos en met de hulp van Lander, de buurjongen van oma, komt hij al een heel eind. Maar hoe meer hij graaft en te weten komt, hoe meer zijn beeld van oma verbogen wordt.


Conclusie

Peggy: Boonen neemt ons mee in het leven van Seppe en oma en bij uitbreiding het hele gezin en sociaal weefsel dat er rond hangt. Zeer traag kan je als lezer binnenkijken in hun levens, hun dagdagelijkse gewoontes en beslommeringen. Je leert de verschillende karakters en hun gewoontes echt kennen, alsof ze deel uitmaken van je eigen leefwereld. Door de traagheid schept de auteur de juiste sfeer.

Karin: ‘De tafel’ is het verhaal over Seppe en de band met zijn oma. Boonen bouwt dit verhaal langzaam op en door dit op deze manier te doen, krijg je een duidelijk zicht op ‘het leven zoals het is’. De personages zijn neergezet en beschreven volgens hun invloed op het verhaal en dat voelt goed. De speurtocht naar het verleden van Seppes oma houdt zelfs de lezer bezig. Daarnaast weet Boonen de puberale gevoelens van Seppe goed neer te zetten, inclusief de zoektocht naar zichzelf.

Peggy: Seppe ontdekt het onverwachte en vreselijke geheim van zijn oma beetje bij beetje, stap voor stap en met dezelfde snelheid kom je het als lezer ook te weten. Mooi gedaan van Boonen!

Karin: De tafel, een andere titel zou hier niet eens van toepassing zijn, van oma speelt een belangrijke rol in dit verhaal. Want is het niet zo dat bij de meeste families DE tafel het epicentrum is en dat daar verhalen rond gaan, gegeten, gelachen of gehuild wordt? Dit heeft de auteur treffend en beeldend neergezet. Je zou zo aanschuiven bij oma voor een schaaltje suikertroost.

Peggy: Het boek heeft een heel toegankelijke schrijfstijl. Het lijkt wel een verhaal dat over je eigen familie zou kunnen gaan. Verschillende gevoelens komen aan bod, ontroering, ongeloof, liefde. Het is een zeer realistisch verteld verhaal. Ook de verschillende personages zijn mooi uitgewerkt. Je kunt je er een perfect beeld bij vormen.

Karin: Naast het verhaal van Seppe, die dat speciale boek voor oma wil schrijven, neemt Boonen je ook mee in het verleden van oma en krijg je stukje bij beetje de waarheid daarover mee. Het is schrijnend om te lezen én te weten dat het er vroeger inderdaad zo aan toeging. Oma heeft het niet makkelijk gehad. Toch weet de auteur met zijn specifieke en unieke schrijfwijze er een humoristische kwinkslag aan te geven. Boonens schrijfstijl is bovendien helder, geen ingewikkelde zinnen of woorden zodat je moeiteloos het verhaal kan volgen. De plot had ik in de mot en die werd bevestigd met de laatste woorden in het boek.

Peggy: De schrijver vindt het perfecte evenwicht tussen het beschrijven van de situaties en de verschillende personages met ieder hun eigen karakter, maar laat ook nog iets aan de verbeelding van de lezer over. Het is een leuk boek, dat vraagt om traag gelezen te worden, met dezelfde snelheid als het verhaal zelf. Dompel jezelf onder in de leefwereld van Seppe, geniet en leef mee. Een mooi boek voor tijdens de wintermaanden. Het leven zoals het is...…. bij oma aan tafel. Ik geef het boek 3,5 ster.

Karin: ‘De tafel’ is een mooi geschreven verhaal over een jongen en de liefde, de speciale band met zijn oma. Wat mij vooral opvalt in dit verhaal is de warmte van oma naar Seppe en omgekeerd. Wat er ook gebeurt of wat er ook gezegd wordt, die twee voelen elkaar aan en laten elkaar in hun waarde. Verder laat Boonen je inzien hoeveel impact het verleden op iemand kan hebben en in hoeverre dat weggemoffeld wordt voor de buitenwereld. ‘Suikertroost’ is heel herkenbaar in het verhaal en volgens mij telt dit ook in het dagdagelijkse leven. Want als je even down bent of het even niet meer weet dan pak je toch vlug naar iets lekkers, het liefst zoet. Dit was het derde boek dat ik van Boonen las en ze zijn op hun manier allemaal even schitterend. Zijn schrijfstijl, zijn diepgang en doortastendheid, de keuze van zijn onderwerpen..... Het vogeltje zingt inderdaad zoals het gebekt is, Luc Boonen :-) Vier sterren voor ‘De tafel’.

'Het beste van Adam Sharp' – Graeme Simsion

Genre: roman

Uitgever: Luitingh-Sijthoff

ISBN: 9789024573851

Uitvoering: paperback

Aantal pagina’s: 304

Uitgave: oktober 2016

Met dank aan uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor dit recensie-exemplaar.

Na twintig jaar krijgt veertiger Adam Sharp, getrouwd en tevreden, uit het niets een bericht van zijn Eerste Echte Liefde. Samen hadden ze een fantastische tijd - hij speelde piano in een bar, zij zong - tot Adams tijd in Australië erop zat en hij terugkeerde naar Engeland. Overvallen door nostalgie en vragen - wat als hij wél had gekozen voor haar? - beantwoordt Adam het bericht. Is er een tweede leven voor zijn eerste liefde?

Wanneer je een keer in je leven een stormachtige liefde hebt ervaren vergeet je die niet snel meer, zelfs na decennia niet, ongeacht je leeftijd en de fase in je leven. Adam heeft in zijn jonge jaren een dergelijke liefde ontmoet in de mooie Angelina. Aan de andere kant van de wereld, waar hij was voor zijn werk, viel hij als een blok voor deze opvallende verschijning en zij voor hem. Een intense periode werd gevolgd door een zwaar afscheid, het mocht niet zo zijn, hun wegen scheidden en ieder pakte uiteindelijk het leven weer op. De vraag ‘wat als…..’ heeft Adam in de jaren die volgden nooit echt losgelaten.

Inmiddels is Adam bijna 50 en al jaren samen met Claire. Ze zijn in hun relatie op het punt gekomen waar gewoonte en gewenning hun intrede hebben gedaan. Maar beiden zijn hard aan het werk en lijken tevreden met de situatie zoals deze is. Wanneer Adam, na al die jaren, een bericht krijgt van ‘Down under’ met een simpel ‘hoi’ staat zijn wereld op zijn kop.

Het beste van Adam Sharp gaat voornamelijk over Adam en Angelina. In het eerste deel van het boek maak je kennis met beiden en krijg je hun gezamenlijke geschiedenis voorgeschoteld. Hier kabbelt het verhaal wat door, is er niet echt sprake van snelheid. Storend was het continu blijven opsommen van songtitels, meteen van het begin af aan en dat blijft lang zo. Alle gebeurtenissen leken vertaald te worden door een liedje. Dat is even leuk maar op een gegeven moment weet je het wel en boeit dat aspect niet meer, het noemen van de titels van liedjes in deze hoeveelheid was echt overdreven. Het is in dit boek soms verwarrend om te bepalen in welke gedachtemodus je zit. Heden en verleden wisselen elkaar continu af. Vooral in het eerste deel was dat soms even switchen. Pas tijdens het lezen wist je, oh ik zit in het verleden.

De schrijfstijl van Simsion is uitermate prettig maar helaas is dat niet voldoende om je echt vast te pakken. Op 1/3 van het boek was het nog steeds onduidelijk waar dit verhaal naartoe zou gaan ondanks dat het toch diverse, voor de hand liggende, mogelijkheden had. Ook was er nog niet echt een klik met het verhaal, wegleggen was dan ook geen enkel probleem. Hoewel de schrijfstijl van Simsion duidelijk herkenbaar is vanuit zijn vorige boeken is dit boek een totaal andere beleving dan de Rosie’s. Zijn humor komt bij lange na niet zo sterk naar voren, heel soms proef je wel wat maar het zet niet door. De personages zijn in het begin vrij oppervlakkig maar gelukkig komt daar gaandeweg wel verandering in. Hoewel het qua verhaallijn nog best meer verdieping had kunnen krijgen, nu blijft het allemaal wat hangen. Charlie, prominent aanwezig in het tweede deel, vervult wellicht de meest sympathieke rol. Hij is een aparte verschijning en zeker interessant. Maar ook daar vindt geen vervolg plaats, jammer. Intussen zijn Adam en Angelina zoekend naar antwoorden op onuitgesproken zaken en hunkerend naar een herinnering uit vervlogen tijden. Dat is op zich een mooi element in het verhaal. Het boek is daardoor ook serieuzer, het gaat tenslotte over een onvergetelijke liefde en muziek. De overdenkingen die je maakt op middelbare leeftijd komen ook ruimschoots aan bod. Soms neigt het verhaal naar het onwaarschijnlijke. Dat komt vooral door de acties van Adam en Angelina. Het tweede deel is veel sterker en spreekt veel meer aan. Daar is sprake van wat persoonlijke verdieping. Je komt meer over ze te weten en daardoor zijn ze stukken minder oppervlakkig dan in het eerste deel van het boek. Iedereen heeft behoorlijk wat stof om over na te denken en dat intrigeert op zich wel.

Het boek gaat voornamelijk over muziek, liefde en je dromen navolgen en/of waarmaken. Vooral de muziek springt er echt uit. Maar ja, met een muzikant in de hoofdrol is dat niet zo gek en die invalshoek is op zich best leuk. Gelukkig komen in dit boek ook heel herkenbare zaken naar boven. Het maken van moeilijke keuzes die op je pad komen, midlife-issues, carrières en ‘oude liefde roest niet’. Het geheel is onderhoudend geschreven en relaxed om te lezen. Want eerlijk is eerlijk, het verhaal van Adam is een lekker verhaal. De schrijfstijl is gemakkelijk, geen moeilijk gedoe (behalve zo nu en dan muziek technische zaken) en daardoor voor alle lezers geschikt leesmateriaal.

Wat raar is dat op de flaptekst wordt gesproken over het feit dat Adam is getrouwd, dit is niet het geval. Hij en Claire wonen samen. De titel is op meerdere manieren te interpreteren. Alleen aan de liedjes al denk je aan ‘the best of….’ En aangezien de liedjes zijn leven vertellen is dat de meest voor de hand liggende verklaring. Benieuwd naar de muziek in de roman Het beste van Adam Sharp? Luister hier! 

Drie sterren voor ‘De beste van Adam Sharp’.

Patrice – Team De Perfecte Buren 

‘In wolfskleren’ – Simo Hiltunen

Genre: thriller

Uitgever: De Boekerij

ISBN: 9789022569412

Uitvoering: paperback met flappen

Aantal pagina’s: 472

Uitgave: 17 oktober 2016

Met dank aan uitgeverij De Boekerij voor dit recensie-exemplaar.

Spanning uit Finland, dat zijn we niet gewoon. Het waren tot nog toe toch vooral de Finse romanschrijvers die een plaatsje op de Nederlandstalige markt wisten te veroveren, denken we maar aan Arto Paasilinna en Riikka Pulkkinen. Met Simo Hiltunen is echter een veelbelovende Finse thrillerauteur opgestaan. De man is journalist en producent van beroep en schreef met ‘In wolfskleren’ (Lampaan vaatteissa) zijn debuut, meteen goed voor een bestseller in Finland.

‘In wolfskleren’ heeft een pracht van een cover. Wit, grijs, zwart en een klein beetje geel zorgen ervoor dat alle aandacht onvermijdelijk naar dit boek uitgaat. Titel en auteur in reliëf, een bijzonder zacht aanvoelende omslag, een aangenaam lettertype, dit boek heeft op het eerste oog alles om de onbesliste lezer over de streep te trekken.

In Helsinki vindt een gezinsdrama plaats, een politieagent vermoordt zijn vrouw en kinderen. Lauri Kivi is misdaadjournalist en krijgt van zijn krant de opdracht een diepgaand artikel over de zaak te schrijven. Kivi reist af naar zijn geboortestreek, waar in de voorbije jaren eveneens verschillende gezinsmoorden plaatsvonden. Telkens weer werd de vader als schuldige gezien. Moeder en kinderen werden vermoord, waarna de vader de hand aan zichzelf sloeg.

En dan rust de verdenking plots op Kivi zelf … Toeval of niet? De journalist gelooft er immers niet in dat ogenschijnlijk brave huisvaders plots hun gezinnen vermoorden en gaat op zoek naar samenhang in de verschillende moorddossiers.

De lezer wordt ondertussen meegenomen naar de kinderjaren van Kivi. En die waren een regelrechte hel. Moeder, broertje Tuómas en Lauri zelf werden door een verschrikkelijke vader jarenlang geterroriseerd. Ze werden mishandeld, vernederd en brachten hun dagen in grote angst door. De kinderen zijn niet bepaald ongeschonden uit die periode gekomen, zowel fysiek als emotioneel dragen ze de gevolgen met zich mee. Zo draagt Lauri als gevolg van de vele klappen een gehoorapparaat, is hij bij momenten agressief en heeft hij woedeaanvallen.

Op een bepaald moment lijkt de verhaallijn rond Lauri’s jeugd te overheersend en ten koste van de verhaallijn rond de moorden te gaan. Dan blijkt echter dat dit geen ‘fout’ is en de auteur echt wel weet waar hij mee bezig is. Alles leidt tot een bijzonder verrassende maar absoluut geloofwaardige ontknoping. ‘In wolfskleren’ kent een schitterende plot en Hiltunen hanteert een prachtige manier van schrijven. Met de nodige ernst, maar af en toe ook een vleugje humor, verwerkt hij een aantal bijzonder zware, maatschappelijk relevante thema’s in zijn boek: gezinsmoorden, criminaliteit, angst, macht en kindermishandeling.

blz 8: ‘Feiten leggen het af tegen gevoel, onder doodsangst worden ze verpletterd.’
blz 175: ‘Je kunt de pion immers nergens van beschuldigen als de speler een idioot is.’
blz 177: ‘Zo gaat het met vriendschappen. Die sterven als je ze te veel op de proef stelt.’
blz 296: ‘Valse hoop was erger dan hopeloosheid.’

Met Lauri Kivi heeft Hiltunen een bijzonder sterk hoofdpersonage neergezet. Hij is kil, gevaarlijk en emotieloos, maar ook charismatisch, kortom een vat vol tegenstrijdigheden. Andere personages die ertoe doen, zoals de moeder en de ex-partner van Kivi en een aantal politiemensen, komen ook bijzonder goed uit de verf. Hiltunen verstaat de kunst om verschillende emoties op papier te zetten en tot de lezer door te dringen. Diezelfde lezer moet vooral niet wakker liggen van de vele personages (met de onvermijdelijk moeilijke Finse namen) in het begin van het boek, slechts een aantal van hen doet er uiteindelijk echt toe.

‘In wolfskleren’ is een geslaagde kennismaking met Simo Hiltunen. Het personage Lauri Kivi biedt meer dan voldoende potentieel voor nog een aantal boeken.

****

Greet Braem – Gastrecensent De Perfecte Buren

‘Boek voor mijn dochters’ – Rowan Coleman

Genre: roman

Uitgever: De Boekerij

ISBN: 978-90-225-7865-0

Uitvoering: paperback met flappen

Aantal pagina’s: 316

Uitgave: 8 november 2016

Met dank aan uitgeverij De Boekerij voor deze recensie-exemplaren.

Lezers: Patrice van Trigt en Nancy De Brucker (Team DPB)

Samengesteld door Patrice

Samenvatting van het verhaal

Nancy: Claire, midden veertig is gelukkig getrouwd met Greg en ze heeft twee schatten van dochters. Caitlin is twintig jaar oud en Esther is drie jaar. Dan valt haar wereld in duigen als ze te horen krijgt dat ze Alzheimer heeft. Het is de variant die op vroege leeftijd begint en die heel snel vordert. De medicijnen hebben het proces niet vertraagd en ze gaat sneller achteruit dan wie dan ook ooit gedacht heeft.

Patrice: Claire verliest steeds meer de grip op haar leven en haar geheugen. Met de hulp van haar man, dochters en moeder probeert ze er het beste van te maken maar dat valt niet altijd mee. Iedereen kampt zo met zijn/haar emoties en verwerking van dit proces. Want afscheid nemen van een persoon die lijflijk nog bij je is maar geestelijk steeds minder zichzelf is, dat valt iedereen heel zwaar. Hoe dubbel kan het leven zijn?

Nancy: Claire is een heel zelfstandige vrouw, heeft een enorme wilskracht, is volhardend en heeft een uitgesproken mening over alles. Ze wil zich ook blijven verzetten tegen deze ziekte. Ze weet dat ze zal verliezen maar ze zal niet vlug opgeven. Ruth, haar moeder, trekt bij haar in om haar te verzorgen en in de gaten te houden. Zij weet als geen ander hoe deze ziekte is want ze heeft haar echtgenoot en vader van Claire ook verloren door deze ziekte.

“Dit is het eerste gevecht waar ze ooit in verzeild is geraakt waarvan ze weet dat ze het niet kan winnen”

Patrice: Het gezin probeert zo goed en kwaad mogelijk met deze nieuwe situatie om te gaan en ook Claire weet heel goed wat er speelt. Ze is een markante persoonlijkheid met een uitgesproken mening en dito gedrag. Daar verandert haar situatie niets aan. Er valt dus ook geregeld iets voor dat iedereen weer pijnlijk confronteert met wie Claire werkelijk is en het is ook die persoon die ze zo missen. Omdat de jongste dochter nog erg klein is besluiten ze Claire een speciaal boek te geven, ze wilde altijd al graag schrijven. Maar nu is het de bedoeling om herinneringen te delen, mooie en intieme gebeurtenissen zodat iedereen, maar ook Claire zelf straks kan terugkijken op mooie en liefdevolle momenten. Ook wanneer ze zich er niets meer van kan herinneren.

Nancy: Greg koopt een mooi notitieboek, groot met een gladde glanzende kaft van dieprood leer. Dit wordt een herinneringsboek voor Claire en de rest van het gezin waar ze allen iets in kunnen schrijven. Voor ieder van hen heeft dit een grote betekenis: ze willen zoveel mogelijk in dit boek pennen zodat dit een mooi aandenken wordt voor later. Naarmate de ziekte vordert mag Claire niet meer alleen de deur uit en ze moet constant in de gaten gehouden worden en dit voor haar eigen veiligheid. Greg heeft het meeste te lijden onder deze situatie. Claire voelt zich niet meer op haar gemak met hem in de buurt. Ze stoot hem af ook al weet ze bij momenten dat ze dat niet zou moeten doen, ze hebben samen iets moois opgebouwd maar haar brein zegt iets anders.

“Wanneer breekt de dag aan waarop ik mezelf niet meer zal zijn?”

Caitlin heeft zo ook haar eigen problemen maar ze heeft geen tijd om die aan te pakken. Haar moeder is ziek en ze moet het juiste moment afwachten om dit thuis uit te leggen. Maar dan ontdekt Claire haar geheimen en alhoewel ze al in een vergevorderd stadium zit, blijft ze niet bij de pakken neerzitten en doet ze er alles aan om Caitlin terug gelukkig te zien.

Conclusie

Nancy: Dit verhaal geeft eigenlijk het leven weer van Claire, zowel in het heden als de vele flashbacks die we kunnen lezen. Hoe ze is opgegroeid en hoe ze Caitlin eigenhandig heeft opgevoed tot Greg in haar leven verscheen en waar ze heel gelukkig mee was.

Patrice: ‘Boek voor mijn dochters’ is een indringend en emotioneel beladen verhaal. Rowan Coleman heeft op een integere maar confronterende wijze een ziektebeeld in woorden om weten te zetten en dat raakt je. Alle personages zijn sympathiek en menselijk neergezet. Wat het gezin meemaakt is heel heftig en het raakt iedereen genadeloos hard. Het is een oneerlijk proces dat heel veel gevoelens oproept, zowel bij de personen in het verhaal als bij jou als lezer. Herkenning, verdriet, bezorgdheid, boosheid en onmacht passeren de revue, je kunt het je allemaal zo goed voorstellen! De frustratie en het verslagen gevoel zijn zowat tastbaar. Vooral ook gezien de levensfase waar dit gezin zich in bevindt, ze zijn nog zo jong allemaal, het zou 180 graden anders behoren te gaan. Maar het is een sterk gezin, ze proberen zich staande te houden. Met dat in het achterhoofd is het idee van het herinneringsboek dan ook heel mooi gevonden. Het is een waardevol document voor hen die straks willen terugkijken op hun leven met Claire en hoe de gezinssituatie was voor dit alles gebeurde. De liefde die ze voor elkaar voelen wordt gekoesterd, ondanks de strubbelingen waar ze tegenaan lopen. Want die zijn onvermijdelijk en frustrerend. Vooral het besef bij moeder Ruth, die dit voor de tweede keer meemaakt, en de zorg die daaruit voortvloeit zijn erg indrukwekkend. Gevoelens van onmacht ervaar je vooral bij echtgenoot Greg, hij verliest niet alleen zijn vrouw maar ook zichzelf in deze situatie en er is niets wat hij kan doen.

Nancy: De hoofdstukken worden afgewisseld door de verhaallijn van Claire en die van Caitlin. Tussen de hoofdstukken kunnen we de brieven lezen die ze in het herinneringsboek geplaatst hebben. Het zijn niet enkel dingen die ze erin zetten maar ze plakken er ook foto’s in en andere dingen die een mooie herinnering zijn. Voor Claire is dit boek van groot belang omdat ze weet dat ze zoveel mogelijk moet schrijven nu het nog kan. De gedachtenissen zijn mooi beschreven; soms grappig en soms heel ontroerend maar dat is juist het mooie aan dit herinneringsboek. Elk van hen, behalve de kleine Esther, legt hun ziel bloot in dit boek.

Patrice: Elke dag is een gevecht tegen de genadeloos wegtikkende tijd. De momenten dat het goed gaat met Claire worden intens benut. Vooral ook voor oudste dochter Caitlin tikt de tijd genadeloos door want zij heeft haar moeder meer nodig dan ooit om antwoorden te krijgen op haar vragen. Hun band is ongelooflijk hecht, en Caitlin zit in een belangrijke fase in haar leven. Ze heeft altijd al een vriendinnenband met Claire gehad maar nu is er vooral de vraag hoe lang het nog gaat duren eer Claires vermogen tot nadenken helemaal wegvalt. En hoe lang heeft dit gezin nog aan effectieve quality time met hun innig geliefde Claire? Claire is net als haar gezin kwetsbaar en bang maar ze blijft een vechter. En dat is ondanks het beladen onderwerp heel mooi neergezet door Rowan Coleman. Er zijn met momenten zelfs meerdere grappige voorvallen en daarmee komt ze heel goed weg. Dat een ziekte als deze ook voor de nodige humor kan zorgen is eigenlijk best bijzonder. Het houdt het boek met momenten wat luchtig en dat is erg prettig gezien het onderwerp. Dat laat ook de veerkracht zien die zo nodig is in dit soort situaties, anders word je gek.

Nancy: Dit verhaal gaat ook over drie generaties Armstrong vrouwen. Ze hebben zoveel dingen gemeen met elkaar en vooral de liefde die ze voor elkaar voelen is hier wel de essentie van het verhaal. Voor Ruth, de moeder, is het hartverscheurend om haar dochter zo dag in dag uit te moeten zien. Soms moet ze machteloos toezien welke toeren ze uithaalt en dat maakt haar enorm bang. Kleine Esther begrijpt maar moeilijk waarom haar mama niet meer kan voorlezen en niet zonder escorte het huis uit mag. Claire is dan ook vooral bang dat zij bij Esther door de mand gaat vallen. Deze kleine meid is pienter en brengt ook veel leven in de brouwerij en dat is soms best grappig om te lezen. En dan Caitlin, die worstelt zelf met problemen maar ondanks haar ziekte weet Claire met de hulp van Ruth haar leven weer op de rails te krijgen. Alzheimer is een vreselijke ziekte en het is dan ook met momenten zo triest om te lezen dat Claire geen verhaaltje kan voorlezen aan Esther, dat ze niet meer weet wat sommige dingen zijn. Woorden en cijfers niet meer weten, je eigen kind niet herkennen en dan nog de alomtegenwoordige angst.

Patrice: Het vorige boek van Rowan Coleman was ‘Twintig regels liefde’. Ook daarin beschrijft zij de mooie maar onvermijdelijke kant van het leven. Coleman lijkt zich thuis te voelen in onderwerpen die een mens kwetsbaar maken. Ook nu heeft ze gekozen voor een thema dat je vol in het hart raakt. Ze schrijft integer, open en heel benaderbaar het proces van Claire en haar gezin. Ondanks dat het fictie is kun je merken dat er veel genegenheid en toewijding in het verhaal zitten. Met respect het bespreekbaar maken van wellicht nog steeds een taboe? Het zou in ieder geval niet zo moeten zijn. Wat Claire meemaakt is dagelijkse kost voor veel gezinnen en dat is heel verdrietig. Het is een mensonwaardig proces dat nu toch met heel mooie en bijzondere momenten is verwerkt in deze prachtige roman.

Nancy: Rowan heeft in dit boek sterke karakters neergepend die een voor een hun eigen problemen hebben maar die wel mooi samenvloeien als een geheel. Het is niet alleen verdriet dat je leest, er zitten best wel grappige momenten in dit boek geweven en dat heeft ze goed genuanceerd. Enig minpuntje zijn de soms ellenlange zinnen die in het begin van het boek staan. Bij momenten moest ik die zinnen meerdere keren lezen. Naarmate het boek vorderde werden deze minder.

Patrice: Toch een klein puntje van kritiek. Ondanks dat het verhaal echt heel mooi is en heerlijk wegleest zijn niet alle gebeurtenissen even realistisch, ze zijn zelf haast ondenkbaar. Wel zijn dit de momenten die het grappigste zijn, dus dat maakt het enigszins weer goed. Ook zijn er momenten die niet volledig uit de verf komen. Dat kan met de vertaling van de typisch Britse humor naar het Nederlands te maken hebben. Dat gezegd hebbende krijgt ‘Boek voor mijn dochters’ vier stralende sterren! Het is echt een aanrader en een heerlijk boek om bij te lachen én een traan weg te pinken.

Nancy: Ik heb echt genoten van dit boek en het heeft bij mij veel emoties teweeg gebracht, gelukkige en verdrietige gevoelens maar bovenal het gevoel van liefhebben. Het verhaal gaat over onvoorwaardelijke liefde, verbondenheid en de kracht om met deze ziekte om te gaan. Zoals in haar vorig boek ‘Twintig regels liefde’ heeft Rowan iets met brieven, ze blijven je ontroeren. Ze heeft het wederom gepresteerd om een mooie roman te schrijven. 4 sterren voor dit aangrijpend verhaal.