WIN ACTIE ‘Huisje Boompje Beest’ van Roos Schlikker dankzij Uitgeverij Atlas Contact.

Drie donderdagen in augustus kon je dit boek winnen en helaas is dit je laatste kans.

Het eerste exemplaar is ondertussen bij Mariska van Westen-Langhorst in de bus belandt en nummer twee is onderweg naar Dennis van der Sande.

Word jij nummer drie die ‘Huisje Boompje Beest’ binnenkort mag lezen? Doe dan NU mee en grijp je kans.

Lees Karin haar recensie (link onderaan) en vind het antwoord op de volgende vraag: 

Welke quote uit het boek citeert Karin in de recensie?

Mail het antwoord voor zondagavond 3 september 20.00u naar perfecteburen@gmail.com met in het onderwerp ‘HBB’ en wie weet komt het boek dan wel jouw richting uit.

GO GO GO !!!

Het zou heel gaaf zijn als je na het lezen van dit boek een korte review schrijft en die deelt op Hebban, Goodreads, Bol, je eigen tijdlijn of ander sociale media, ………

LINK recensie van Karin

Nog geen lid? Zo gefikst door HIER te klikken. 

´Koninklijk Complot´ - Linda Udo

Genre: roman
Uitgever: NAU
ISBN: 9789491535970
Uitvoering: Paperback
Aantal pagina’s: 464
Uitgave: augustus 2014

Cover

Vind ik heel mooi, koninklijk blauwe kleur en een halve foto waaraan je ook onmiddellijk Diana herkent. Kortom een cover die past met een koningshuis en dit boek. Ik geef dit 9 punten

Samenvatting van het verhaal

Het verhaal begint al in 1991 als er een zeer hoog geplaatste figuur in de regeringskringen een gesprek heeft met niemand minder dan Dodi Fayed.

Er ontstaat het complot met de naam “Mission Escape” waarbij Dodi een plan moet maken en waar de Prinses is bij betrokken. Dit alles is topgeheim en de mensen die er voor worden uitgekozen zijn zeer getalenteerd in hun vak.

Diana heeft op dat moment al huwelijksproblemen en weet zeer goed dat ze Charles niet van Camilla kan weghouden. Ze leven eigenlijk al apart, hij is altijd in zijn residentie Highgrove House waar hij dicht bij zijn maîtresse is. Diana is heel eenzaam en ze wordt langs alle kanten in het oog gehouden, ook binnen de paleismuren want daar is de ‘Charles Clan’ die zich daar ook mee bezighoudt. Evenals haar schoonvader Prins Philip die vindt dat ze een enorme lastpak is voor de koninklijke familie.

Buitenshuis is het een ware hel voor Diana want ze wordt constant achtervolgd door de paparazzi die maar al te graag foto’s nemen en daar ook een pak geld mee verdienen. Dit heeft allemaal een zeer zware impact op haar gezondheid, zo slikt ze antidepressiva en heeft ook nog een eetstoornis.

Ze vormt een grote bedreiging voor haar man en zijn familie maar ze wil de monarchie niet omverwerpen, het is ook immers de toekomst van haar twee zonen. Met ‘mission escape’ kan ze weer vrij zijn en een normaal leven leiden en vooral gewoon zichzelf zijn.

In februari 1992 hebben Charles en Diana een staatsbezoek aan Indië af te leggen, en aan ons allen wel bekend is de foto van Diana alleen aan de Taj Mahal. Ook de kus die Charles Diana wil geven achter een polowedstrijd bevestigt dat het inderdaad rommelt in hun huwelijk. De pers smijt zich op dit verhaal. Ondertussen werkt Diana samen met Andrew Morton in het geheim aan een boek dat over haar leven zal gaan en dat in juni van dat jaar ook zal verschijnen. Het boek krijgt de titel: “Diana, haar eigen verhaal”.

Het is ook algemeen bekend dat Charles zijn liefde voor Camilla Parker Bowles niet verstopt. Ze kennen elkaar al van in 1972 maar toch heeft Charles haar niet ten huwelijk gevraagd.

Diana’s vader overlijdt als ze met de kids in Lech is voor een skivakantie. Het verlies van haar vader geeft haar veel verdriet en dit kan ze niet delen met Charles.

In november 1992 reis ze voor de allerlaatste keer met Charles naar Korea en de pers smijt zich erop nu ze het beiden niet meer kunnen verstoppen dat hun huwelijk gedaan is. Diana laat de Queen weten dat ze een scheiding “van tafel en bed” wil. Op 9 december kondigt John Major dit af in het Lagerhuis. Gans de UK is geschokt.

In 1993 verandert Diana aanzienlijk en is ze blij met haar zoons, ook verandert ze volledig de inrichting van Kensington Palace en haar staf. In dit jaar komt ook het “Camilla gate” aan de oppervlakte waarbij pikante en erotische gesprekken van de Prins en zijn maîtresse naar boven komen. Dit zijn gesprekken die in 1989 zijn opgenomen en wat het bewijs is dat Charles toen al Diana bedroog. Dit schandaal komt Charles absoluut niet ten goede.

Na het uitlekken van foto’s van haar in de fitnessclub wordt het haar gewoon allemaal teveel. Dit is absoluut geen leven meer voor haar. Ze wordt constant gefotografeerd en heeft niets van privacy meer. Op 3 december 1993 tijdens een benefietlunch voor hersenletselpatiënten maakt ze bekend dat ze uit het publieke leven treedt. De druk is nauwelijks te dragen en ze kan zich niet meer voor de volle 100% geven.

Ondertussen wordt er zeer hard gewerkt in Parijs en London om “Mission Escape” voor te bereiden. Deze bijeenkomsten volgen elkaar snel op. Gesprekken worden wederom op een hoger niveau gevoerd.

In december 1995 geeft de Queen aan dat ze hun huwelijk moeten laten ontbinden. Op 12 juli 1996 laten Charles en Diana gezamenlijk weten dat ze het eens zijn over de officiële scheiding. De onderhandelingen hebben ruim een half jaar geduurd en op 28 augustus 1996 is de scheiding bekrachtigd door een speciale rechtbank in London.

In juli 1997 reist ze samen met haar zoons William en Harry naar de Côte d’Azur. Dit zal hun laatste vakantie samen zijn. Ze is hier op uitnodiging van Mohammed Al-Fayed. Ze spenderen hun vakantie in zijn chique vakantiehuis en ook op zijn jacht. Ze kunnen echter niet volop genieten van hun vakantie aangezien de paparazzi overal op de uitkijk staan om foto’s te nemen van haar en haar kinderen. Er duiken ook foto’s op van haar en Dodi Fayed. Ze benadert zelf de meute fotografen in een bootje en vraagt hen uitdrukkelijk om hen met rust te laten.

De laatste weken van haar leven heeft ze nu ook een relatie met Dodi. Voor hun part mag gans de wereld het weten wat niet weg neemt dat ze nu nog meer achtervolgd worden door de paparazzi. Zo een leven moeten leiden is gewoonweg niet meer menselijk. Het wordt er echt grimmiger op, ik zou absoluut niet met haar hebben willen ruilen! Vanuit de koninklijke familie volgt er ook een hevig protest want het kan immers niet dat de troonopvolger een stiefvader krijgt die islamitisch is.

En zoals we allemaal weten sterft Diana samen met Dodi op 31 augustus 1997. De begrafenis is op 6 september 1997 en wordt wereldwijd bekeken. Diana werd begraven in Althorp, op een meer in het midden van het landgoed van de familie Spencer.

Claudia stelt zich voor

Nadat ik mee heb gedaan aan een leesclub georganiseerd door de geweldige meiden van De Perfecte Buren, werd mij gevraagd of ik lid wilde worden van het vaste recensententeam. Tegen zo’n aanbod zeg je natuurlijk geen nee, waardoor nu dus ook de tijd is gekomen om mezelf even voor te stellen.

Mijn naam is Claudia van Koolwijk, 26 jaar jong en geboren in het land van Maas en Waal, waar ik tot op heden nog steeds samen met mijn ouders en beestenboel woon. In het dagelijks leven studeer ik medische biologie aan de Radboud Universiteit in Nijmegen en ik hoop snel mijn bachelor te hebben afgerond. Naast het recenseren ben ik penningmeester van een buurtvereniging, geef ik af en toe bijles en werk ik alweer tien jaar parttime bij de visspeciaalzaak bij ons in het dorp. Als ik het zo achter elkaar lees vraag ik me af waar ik de tijd vandaan haal om te lezen, maar met gemiddeld 100 boeken per jaar blijkt maar weer dat er voor lezen altijd wel een gaatje te vinden is.

Lezen is mij met de paplepel ingegoten en ik was dan ook al op zeer jonge leeftijd regelmatig in de bibliotheek te vinden. Een favoriet genre heb ik eigenlijk niet en mijn leesstapel is dan ook zeer divers. Je kunt mij blij maken met een chicklit vol clichés, maar ook met een spannende thriller of een waargebeurde oorlogsroman. Ik hoop dan ook dat ik met mijn recensies iedere soort lezer kan verblijden en misschien probeer je weleens iets buiten je comfortzone.

Naast lezen heb ik ook nog verschillende andere hobby’s. Je kunt mij regelmatig in het theater terugvinden tijdens een musicalbezoek en ik houd ontzettend van koken en bakken en experimenteer dan ook regelmatig in de keuken. Tot slot prikkel ik regelmatig mijn creatieve geest door borduren, kaarten maken, diamond painting en puzzelen en mijn lijst van tv-series is ongeveer net zo lang als mijn leesstapel.

Zoals je kunt lezen ben ik iemand die weinig stil zit en mijn grootste moment van rust is dan ook het lezen, vooral voor het slapen gaan. Ik hoop een gezellige tijd te hebben met het team, maar natuurlijk ook met de lezers, waarvan er gelukkig al heel veel lid zijn van de Facebook-pagina.

Claudia van Koolwijk

'En nu ik!' - Peter Römer & Annet Hock

Genre: literaire thriller

Uitgever: A.W. Bruna

ISBN: 978 94 005 0869 9

Uitvoering: paperback

Aantal pagina's: 280

Uitgave: voorjaar 2017

Met dank aan A.W. Bruna voor dit recensie-exemplaar.

Korte inhoud:

Na een periode van zakelijke en persoonlijke tegenslag lijkt het tij te keren voor Pien Verschuur en haar gezin. Haar beide kinderen zijn klaar om hun vleugels uit te slaan. Piens yogastudio is sinds de recente opening een succes. En het nieuwe project van haar man Johan lijkt een eerdere, mislukte investering voldoende te compenseren. De plotselinge terugkeer naar Aerdenhout van Edmond Pieket, een oude bekende, zorgt echter voor grote onrust. In de weken die volgen stapelen de problemen zich op. Leugens en bedrog maken van vroegere vrienden vijanden. Piens zorgvuldig opgebouwde wereld wordt bedreigd. En wanneer iedereen om haar heen er een eigen agenda op na blijkt te houden… wie kan ze dan nog vertrouwen?

Het verhaal begint met een proloog die je direct nieuwsgierig maakt. Op amper twee bladzijden slagen de auteurs erin om je kennis te laten maken met de belangrijkste hoofdpersonages. Je voelt onmiddellijk dat er 'meer' is.

Na de proloog springt het verhaal een jaar in de tijd....... Pien Verschuur opent in de tuin van haar riante villa een yogastudio. Haar man Johan worstelt met zijn faillissement en ziet geen uitweg hoe hij dit kan oplossen. Dochter Lou zit op kamers maar komt op regelmatige tijdstippen naar huis en zoon Rick leeft zijn eigen leventje in zijn wereld. Ieder van hen kampt met individuele problemen en probeert die op te lossen.

'P.I.D.' - Bronja Hoffschlag

Genre: roman
Uitgever: Agemo
ISBN: 9789082137071
Uitvoering: paperback
Aantal pagina's: 316
Uitgave: juli 2017 

De jonge Rotterdamse schrijfster Bronja Hoffschlag is bij het grote publiek nog steeds relatief onbekend. En dat is volkomen, maar dan ook volkomen onterecht!

Haar debuut in 2013 met de lijvige thriller “De dode kamer”, deel 1 van een trilogie, verbijsterde de kenners. Een uiterst originele plot, ge- en beschreven in prachtige, volstrekt eigen stijl.

De obsessief nieuwgierige lezer –een andere geestesgesteldheid was na lezing van het boek nauwelijks mogelijk- moest daarna tot 2015 wachten op het geweldige vervolg “De Skinner methode”, een psychologische thriller zonder weerga.

In 2014 kwam er een tussendoortje met het boekje “Snuff”, dat weliswaar klein was maar voor de liefhebber een groots verhaal herbergde.

Dat Bronja van vele markten thuis is, bewijst ze dit jaar met haar roman met de mysterieuze titel “P.I.D.” Dit boek is geen thriller maar een roman met een zeer oorspronkelijke inhoud bestaande uit een uitgebalanceerde combinatie van fictie en feiten.

Het verhaal draait om Thomas Fremont. Hij is liefhebber van popmuziek en doet in 1967 een verbijsterende ontdekking inzake de toentertijd mateloos populaire Liverpoolse popgroep The Beatles. Thomas documenteert zijn bevindingen op ongekend diepgaande wijze. Hij komt in contact met Dennis Wilson van de Beach Boys en de mysterieuze Charlie die een uit de geschiedenis bekend menselijk monster blijkt te zijn; de ouderen kennen het drama van Sharon Tate. Als Thomas zijn ideeën publiekelijk maakt, begaat hij een grote fout die hem duur komt te staan. In 1969 verdwijnt hij, slechts opgemerkt door zijn zevenjarige buurmeisje Judy.

Deze gebeurtenissen vormen de aanzet tot een bizarre plot, waarover niet veel meer kan worden gezegd vanwege het spoilergevaar.

Vanaf het jaar 1999 komen diverse intrigerende personages op het toneel. Thomas’ ouders Beth en Robert, de buurjongen Syd Whitlock, diens moeder Judith, de leerling-verpleegster Kirstie Asher, haar mentrix Mary-Ann Laing, en oud-verpleegster Celia Graham zijn stuk voor stuk prachtige karakters in het verhaal die door Bronja Hoffschlag moeiteloos tot leven worden gewekt. Voeg daarbij een ontluikende liefde, en ziedaar alle ingrediënten voor een fraaie roman.

Die wordt extra bijzonder door de eigen stijl van de schrijfster. Haar woordgebruik is even vlot als voortreffelijk. De gebeurtenissen worden beeldend beschreven en de vele dialogen -en ook monologen (!)- zijn ijzersterk.

Kortom, (ook) “P.I.D.” is voor de lezer een weldadig meesterwerk dat zich nauwelijks laat wegleggen voor het uit is. De wat oudere lezer heeft vele malen een gevoel van herkenning van feiten uit het verleden. Hoffschlag is geboren in 1981, ruimschoots na het Beatles-tijdperk. Zij heeft zich derhalve veel kennis eigen moeten maken, en heeft dat met verve gedaan. Anachronismen en feitelijke onjuistheden zijn niet te bespeuren.

Het boek is nagenoeg foutloos, en dat is een compliment waard.

Eén mineur puntje van kritiek: de niet-rokende lezer en vooral de lezer met een echte hekel aan roken zal zich lichtelijk storen aan het veelvuldig beschreven roken van sigaretten door vooral maar niet alleen Syd. Dat mag best wat minder, en zou niets afdoen aan de immense kracht van het verhaal.

Het moge duidelijk zijn: “P.I.D.” krijgt vijf flonkerende sterren.  

Charles Kuijpers – recensent De Perfecte Buren

Boek van de Maand 'In gesprek met' Bronja Hoffschlag

Ik val maar meteen met de deur in huis; Je hebt dit verhaal al 16 jaar in je achterhoofd. Waarom wil je dit verhaal per se vertellen? En waarom nu?
Ik wilde het vooral vertellen omdat het nog nooit écht verteld is. Natuurlijk komt het gegeven P.I.D. wel voor in sommige biografieën over de Beatles, waarin het standaard wordt afgedaan als een hoax. In andere boeken wordt het volledig doodgezwegen. Ongeacht of het nu waar is of niet, is de theorie dat Paul McCartney is overleden en vervangen door een lookalike natuurlijk totaal bizar en spreekt het tot de verbeelding. Het idee dat iemand zoiets ontdekt dan wel bij elkaar verzint, heeft me nooit losgelaten. Na 16 jaar research zou ik een encyclopedie kunnen vullen met alle bewijzen die de theorie onderbouwen of juist ontkrachten, maar als auteur werd ik vooral getrokken door het kleine verhaal erachter. Ik vroeg me af wat een dergelijke overtuiging doet met iemand en met zijn omgeving. Dat was het verhaal dat ik wilde schrijven.

Het ‘waarom nu?’ is een samenloop van omstandigheden geweest. Na 3 thrillers zat ik op een dood spoor en belandde ik in een depressie. Toen ik daar uit begon te krabbelen, wilde ik iets totaal anders, helemaal back to basics: schrijven voor mezelf en dat kon alleen als niemand wist waar ik mee bezig was. Op internet kwam ik een uitspraak tgen van Junot Díaz: “In order to write the book you want to write, in the end you have to become the person you need to become to write that book.”. Het was een eye-opener, een soort startschot. Ik had al mijn research op orde, alle connecties en documenten die ik nodig had, en als mens en auteur de nodige ontwikkeling doorgemaakt om eindelijk iets met dit verhaal te kunnen. Daar kwam bij dat mijn belangrijkste informatiebronnen destijds 89 en 81 jaar oud waren, dus het was letterlijk ‘nu of nooit’.

Zelf ben ik geboren eind jaren ’60, jij bent nog jonger. Hoe is P.I.D. op je pad gekomen, ik had er zelf nog nooit van gehoord. Wat intrigeert jou zo?
Als tiener was ik al geïntrigeerd door de obscure verhalen achter de music-scene. Er zijn er honderden, zo niet duizenden. P.I.D. kwam toevallig op mijn pad. Ik was op een feestje in Engeland. Door een kennis werd ik voorgesteld aan een oude man, die in de jaren ’60 en ’70 bodyguard was geweest voor de Rolling Stones. Ik was pas 17 en zat vanaf de eerste minuut met mijn oren te klapperen, wat hij waarschijnlijk heel schattig vond en wat hem aanmoedigde om steeds meer te vertellen. Via de Stones en Marianne Faithfull kwam het gesprek op de Beatles en hij vroeg me of ik wel wist dat Paul een bedrieger was. In de eerste instantie dacht ik dat hij gek was, net als iedereen die het voor het eerst hoort, maar het liet me niet los. Toen ik echt ging zoeken ontdekte ik dat er twee kampen zijn: de believers en de non-believers en dat ze allebei even fanatiek zijn. Deze mensen zijn nog altijd dagelijks bezig anderen te overtuigen van hun gelijk. Dat vond ik eigenlijk nog interessanter dan het vraagstuk of Paul nu wel of niet dood is.

De titel heeft me kopzorgen bezorgd. Pas nadat ik het heb opgezocht werd het me duidelijk. Ik ben vervolgens van de ene verbazing in de andere gevallen en de twijfelmodus draaide overuren. Het ‘pakt’ je wel, want wie kent de Beatles nou niet? Hoe denk je zelf over dit fenomeen? Zou het echt zo zijn?
Ik heb 16 jaar research gedaan in beide kampen, de believers en de non-believers, zonder een kant te kiezen. Zolang je onderzoek loopt moet je alle opties openhouden. Het is ook niet mijn bedoeling om mensen met mijn boek te overtuigen van het een of het ander. Ik wil ze laten nadenken over complotdenkers en over het isolement waarin die mensen leven, maar ook over de invloed van zo’n theorie op hun omgeving. Zelf heb ik pas mijn mening gevormd toen ik bijna klaar was met het manuscript. Ik heb beide kanten gehoord en tot op de kleinste details nageplozen, zelfs foto’s voorgelegd aan plastisch chirurgen, en onder de streep zijn voor mij de bewijzen van het Paul-Is-Dead-kamp uiteindelijk overtuigender dan die van het Hoax-kamp.

Na het lezen had ik zoiets van ‘Wauw’. En meteen kwam de gedachte naar boven dat je met dit boek de publiciteit wel moet vinden én dat je het gerucht weer nieuw leven in zou kunnen blazen. Hoe denk je daar zelf over, wat hoop je?
Misschien raar, maar daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht voordat je me deze vraag stelde. Tijdens het schrijven ben ik sowieso niet bezig met de vraag of een manuscript publiciteit kan opleveren of niet. Ik wil gewoon een mooi verhaal vertellen, of eigenlijk een wereldje creëren voor mezelf, waarin ik me af en toe kan verstoppen. Pas als een manuscript bij de drukker ligt, sta ik mezelf toe erover na te denken wat de lezers ervan zouden kunnen vinden. Publiciteit is iets dat erbij komt kijken, want zonder publiciteit weet de lezer niet dat het boek er is. Het hoort erbij. Aandacht voor mijn boeken vind ik geweldig, maar aandacht voor mezelf vind ik ingewikkeld en spotlights al helemaal. Ik probeer er niet over na te denken wat dit boek qua media wel of niet teweeg kan brengen. Wat ik wel erg leuk vind is dat lezers me berichtjes sturen dat ze aan het googelen zijn geslagen na het lezen van ‘P.I.D.’. 

Ik hoop dat meer mensen er serieus naar gaan kijken, niet zozeer omdat ik wil dat het gerucht aangewakkerd wordt, maar vooral omdat ik de mensen uit het Paul-Is-Dead-kamp met wie ik gewerkt heb het voordeel van de twijfel zo ontzettend gun, open mindedness, zonder dat ze meteen het stempel ‘gek’ op hun voorhoofd geplakt krijgen. Tijdens mijn research merkte ik dat er binnen het Hoax-kamp een enorme eensgezindheid heerst, maar dat het andere kamp bestaat uit eenzame eilandjes. Ze zijn het roerend met elkaar eens, maar omdat ze in hun omgeving geen aansluiting vinden, lijken ze ook geen contact te kunnen leggen met elkaar. Dat vond ik heel triest en soms best lastig om mee om te gaan: mensen die zo dankbaar zijn, alleen maar omdat je naar ze wilt luisteren.

De personages in dit boek zijn heel divers, je hebt echt uitersten opgezocht. Zo is een van de karakters bijvoorbeeld hoogsensitief. Waarom, en dat doe je in al je boeken, zoek je/komen moeilijke en complexe karakters in je verhalen voor? Is dat intrige of een stukje van jezelf? Hoe werk je dat uit tot een geloofwaardig persoon? Kun je iets over die ontwikkeling vertellen?
Ik weet niet of ik bewust voor complexe karakters kies. Het zijn personages die passen bij het verhaal dat ik wil vertellen. Met een karakter bij wie het leven vrolijk voortkabbelt kan ik niet zoveel. Het echte leven is ook geen sprookje, waarin we allemaal nog lang en gelukkig leven. Dat is niet mijn realiteit, dus ik denk niet dat ik dat geloofwaardig zou kunnen neerzetten. Ieder leven kent ups en downs, het ene alleen wat meer dan het andere.

In mijn fictieboeken geef ik de hoofdpersonages altijd een klein detail van mezelf mee, iets waarin ik mezelf kan herkennen en waar ik de overige 99% van het karakter aan kan hangen, een soort kapstok. Muziek is daarbij mijn belangrijkste gereedschap. Ieder personage heeft zijn of haar eigen soundtrack, muziek die past bij het karakter of de stemming, soms bij de sfeer van een bepaalde scene. Ik zoek een vocabulaire dat bij het personage past. De twee broers uit mijn trilogie hebben een totaal verschillende achtergrond en dat komt terug in hun woordkeuze, reacties, houding en lichaamstaal. Ik vind het belangrijk dat personages een eigen identiteit hebben en dat ze niet inwisselbaar zijn. Bij ‘P.I.D.’ zijn de meeste karakters gebaseerd op bestaande personen, dus nu was het grotendeels een kwestie van luisteren, observeren, analyseren en doorgronden.

We sluiten deze ´Boek van de maand´ af met een winnaar. In de Bookflash stond de prijsvraag vermeld. De juiste antwoorden op de vragen zie je hieronder alsmede de winnaar.

Wat betekent P.I.D.? Paul is dead/ Paul is dood
Wat is de naam en leeftijd van Tom's buurmeisje? Judy, 7 jaar ...... en de winnaar is.......Joke Zwier, van harte gefeliciteerd!! P.I.D. komt zo snel mogelijk gesigneerd jouw kant op!
Alle andere deelnemers bedankt voor de enthousiaste en massale deelname! De volgende keer gewoon weer een kans wagen hoor!

‘Het testament’ – Jara Lee

Genre: roman

Uitgever: Elikser Uitgeverij

ISBN: 9789089549686

Uitvoering: paperback

Aantal pagina’s: 345

Uitgave: 21 juli 2017

Dank aan Jan en Rachel van der Lee en Uitgeverij Elikser voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.

Het leven van William Wilton wordt beheerst door de enorme erfenis die hij van zijn vader George zal krijgen als die komt te overlijden. Zijn oudere zus Christine heeft volgens eeuwenoude familietradities nergens recht op. Hun moeder Joan, die al jaren van George gescheiden is, beweegt hemel en aarde om alles naar haar eigen hand te zetten omdat zij vindt dat ze ook rechten heeft. Maar als George daadwerkelijk komt te overlijden blijkt hij alles tot in de puntjes te hebben geregeld op een manier die niemand van tevoren had kunnen bedenken.

Maakt geld nou echt gelukkig? Volgens Joan, de moeder van William Wilton is dat zelfs het enige dat gelukkig kan maken. Ze heeft sinds hun scheiding nooit het einddoel uit oog verloren en al jaren haar zinnen gezet op de rijkdom en het landgoed van haar ex-man, de vader van haar kinderen….. Hun zoon stoomt ze klaar om landheer te worden, geheel in de lijn van de tradities, er is niets anders dat belangrijker is dan dat. William zal de nieuwe heer des huizes worden en daarmee onmetelijk rijk. Dat hun dochter daar zwaar onder lijdt neemt Joan dan ook voor lief. Joan is niet de vrouw die enige emotie toont of zaken in overweging neemt, ze lijdt aan tunnelvisie wanneer het op ‘haar’ rechten aankomt. Wanneer George onverwacht komt te overlijden ziet Joan haar kansen dan ook schoon.

‘Vrije val’ – Pierre Lemaitre

Genre: thriller
Uitgever: Xander Uitgevers
ISBN: 9789401607353
Uitvoering: paperback
Aantal pagina's: 381
Uitgave: augustus 2017 

Met dank aan Xander Uitgevers voor het recensie-exemplaar

In de zwarte thriller “Vrije val” is Alain Delambre de ik-figuur. Hij is al jaren niet meer werkzaam op zijn vakgebied Human Resources. Alain verricht parttime uiterst simpel werk voor een karige beloning bij Messageries Pharmeutiques. Als hij een conflict krijgt met zijn chef Mehmet Pehlivan, moet hij stante pede op zoek naar nieuw werk. Dat dient zich aan met een via het recruitmentbedrijf BLC-Consulting van Bertrand Lacoste opengestelde droombaan in de HR bij het grote bedrijf Exxyal.

Rond de sollicitatieprocedure rijgen de intriges zich aaneen. Uit informatie van Olenka Zbikowski, een stagiaire, komt Alain te weten dat hij weliswaar wordt uitgenodigd voor een gesprek doch dat de functie al is vergeven aan Juliette Rivet, een andere sollicitant. Alain doet vooraf grondig onderzoek.

Ter plaatse ontstaat een opmerkelijke situatie in een als rollenspel bedoelde actie waarin Alain –terdege voorbereid als hij is- zeer ver gaat om zijn doel te bereiken. Hij schiet daarbij letterlijk en figuurlijk door en komt in ernstige problemen.

Alains gezin met echtgenote Nicole en dochters Mathilde en Lucie speelt een belangrijke rol in het verhaal. Lucie is advocate en helpt haar vader in benauwde omstandigheden. Het verhaal draait om frustratie en de kloof tussen niets ontziende topmanagers en het lagere “plebs” in het bedrijfsleven.

De plot is even bijzonder als onwaarschijnlijk. De rol van Alains vriend Charles in de nogal bizarre actiescène waarin Alain opgejaagd wild is, tegen het einde van het verhaal is wel uiterst opmerkelijk.

Pierre Lemaitre is een gelauwerde Franse schrijver. Hij heeft een aantal boeken op zijn naam waaronder thrillers en literaire romans.

Zijn taalgebruik is goed, zinsbouw en woordgebruik doorstaan elke toets der kritiek. De belangrijkste karakters komen op soms subtiele wijze tot leven. De bijzondere verhoudingen in het gezin Delambre zijn daarop geen uitzondering.

Het boek wordt gepresenteerd als een thriller, doch de voor een thriller kenmerkende, al dan niet onderhuidse, spanning is tamelijk ver te zoeken. Het verhaal is veeleer een aanklacht tegen de soms meedogenloze praktijken in de top van het bedrijfsleven. De schrijver heeft daar een weliswaar bijzondere, maar toch ook wel vergezochte uitwerking aan gegeven.

Opvallend is dat het onderhavige boek in 2011 ook al is verschenen, toen onder de titel “Rollenspel” bij een andere uitgever. Wat Xander Uitgevers tot deze heruitgave heeft bewogen, is (mij) niet bekend.

“Vrije val” is vooral voor de liefhebbers van verregaande intriges in het bedrijfsleven lezenswaardig. Het verhaal draagt evenwel enkele onwaarschijnlijkheden in zich en heeft nauwelijks de spanning die de lezer van een thriller verwacht. De plot is zeker bijzonder maar ook wel enigszins onwerkelijk.

Het boek krijgt drie sterren, die zoals altijd gewoonweg staan voor een goed boek.  

Charles Kuijpers – recensent De Perfecte Buren

Charles over taalverloedering

TAALVERLOEDERING (2)


Het Kuijpje van 24 mei 2017 citeerde de taalkundige Jan Stroop die beweert dat taalverloedering niet bestaat. In zijn beleving kunnen moedertaalsprekers helemaal geen taalfouten maken. Als steeds meer mensen “hun hebben” hanteren –en dan niet in de uitdrukking “hun hebben en houden” als “hun” daarin bezittelijk voornaamwoord is- dan is dat volgens de rekkelijken als Stroop en ook Bennis (de directeur van de Taalunie) niet fout maar gewoonweg een taal in ontwikkeling. Er wordt beweerd dat zelfs taalpuristen zich hieraan zouden bezondigen.
Dat lijkt me toch wel erg sterk, want een taalpurist doet dat juist qualitate qua (!) niet op straffe van afvalligheid en verlies van de kwalificatie “purist”. En daar houdt hij juist zo van.


Het is wel een interessante en vernieuwende redenering waarmee je in ieder geval als wetenschapper in de kijker komt. En voor veel wetenschappers is dat immers een hoofddoel van wetenschapsbeoefening. Als het aan hen ligt, mag je daar eigenlijk niets tegenin brengen want dan ben je zo’n verfoeide taalfetisjist die hecht aan vastgeroeste regels.
Hoe gemakkelijk is het, zoals dat ook hier gebeurt, te stellen dat er een psychologische verklaring is voor het bestaan van zovele taalverbeteraars in de betekenis van correctoren van andermans taalgebruik. “We vinden het heel fijn om mensen op fouten te betrappen.”, zei Stroop in een interview. Dat is in opmerkelijke tegenspraak met zijn stelling dat het maken van taalfouten onmogelijk is. Want als dat zo is valt er ook niets te betrappen, en zeker niet door “we” (lees: ons).
De nieuwlichterij van Stroop en Bennis is niet zo nieuw als je zou denken. Al veel eerder gingen stemmen op met dit soort stellingnames, maar die werden nog vrij gemakkelijk genegeerd of weggehoond.


We staan thans aan het begin van een naar verwachting ten minste eeuwigdurende (😊) discussie tussen twee uitersten. De strikten die hechten aan vaste patronen en consistente, duidelijke regels in de taal, en de rekkelijken die variëren van “wat gemakkelijker” tot “alles mag”.
Eén ding staat als een paal boven water: als de rekkelijken steeds meer gehoor gaan vinden, zal er een keihard schisma binnen de moerstaalgebruikers ontstaan. Een rasechte taaloorlog is aanstaande.


Rekkelijk in de taal, dat nooit ! Dan liever de lucht in…..

Lees HIER het eerste Kuijpje over taalverloedering.

Inge dichtbij

Inge van der Krabben is hard aan het werk. Na haar debuut 'Tot waar we kijken kunnen' is ze nu met 'boek twee' bezig. Ze deelt haar gedachten, nieuwtjes, frustraties en overdenkingen met ons. Een exclusief kijkje in het proces dat schrijven heet.

In de tussenwereld


Ik merk steeds vaker dat er een wereld van verschil zit tussen hetgeen ik denk – specifieker gezegd: mijn gedachten over hoe iets zal zijn – en hoe iets daadwerkelijk ís. Zonder hier een of ander filosofisch punt te willen maken (al zou ik dat best willen kunnen, maar ik ben helaas geen filosoof), loop ik daar in de praktijk keer op keer tegenaan. Ik noem dit voor het gemak even de ‘tussenwereld’; de wereld tussen je ‘denkwereld’ (in je hoofd) en je ‘leefwereld’ (buiten je hoofd). Een kort intermezzo is hier op zijn plaats want ik verras mezelf met het begin van deze blog. Een begin waarover ik niet had nagedacht. Ik ging zitten, schreef en het was er. Welk punt ik dan wel wil maken? Geef me een minuutje.

Wat ik weet is dat ik een minuut geleden aan mijn tweede boek werkte en dat dit begin daar dus hoogstwaarschijnlijk aan te linken is; mijn tweede boek waarvan ik dacht dat het schrijven ervan gemakkelijker zou zijn dan mijn eerste boek (een gedachte gebaseerd op de aanname dat als je eenmaal iets gedaan hebt, als eenmaal iets gelukt is, het daarna nog wel een keer zal lukken. Sterker nog, het daarna gemakkelijker zal gaan omdat we tenslotte lerende wezens zijn). En precies daar gaat het mis. Ik ploeter me de pleuris! (excuzes-moi)

Dat is niet erg, laat ik dat vooropstellen. Want ook door te ploeteren kom je ergens, misschien wel beter dan de eerste keer, misschien ook niet. Nu ik erover schrijf zonder dat ik nog weet wat mijn punt is, merk ik hoe lekker dat eigenlijk is; schrijven zonder dat je weet wát je precies gaat schrijven. Ik had het net ook bij mijn manuscript. Ik liet de ouders na een zoektocht in Marokko arriveren op Schiphol waar de kinderen op hen staan te wachten. Pa en ma zijn helemaal opgeladen, omringd door hun kroost op eentje na. Die dochter is zwaar in mineur en bekijkt het tafereel van een afstand. Ik had helemaal geen scene gepland op Schiphol, ik had een scene gepland thuis, waar ouders en dochter zouden bijpraten. Maar ik schreef zonder te denken en bleef hangen op het vliegveld. Schiphol is wat dat betreft ook een soort tussenwereld, een plek waar het alle kanten op kan gaan. Met al die mensen om je heen die vertrekken en aankomen, waar iedereen blij is om weg te gaan of juist warm onthaald worden omdat ze gemist werden, dat is een interessantere plek voor conflict dan veilig thuis.

Soms denk dat ik het mezelf te moeilijk heb gemaakt. Om het verhaal te willen vertellen vanuit een Marokkaans gezin, vanuit oma, moeder, dochter én sinds vandaag vanuit de verloren zoon. Dan denk ik dat het niet goed wordt, dat ik het helemaal niet kan, dat ik daarom zo ploeter. Denken, denken, denken… gelukkig heb ik wel de drive om door te schrijven, om uit dat denken te gaan en te blijven schrijven. Wellicht is het schrijven zelf een soort tussenwereld, daar waar zinnen ontstaan uit woorden en woorden uit letters, letters die mijn vingers vanzelf vinden op het toetsenbord. Een beetje zoals lezers lezen, die weten ook niet welke zin er volgt op de voorafgaande.

Even groter trekken. Dus als ik bijvoorbeeld bedenk dat mijn boek slecht wordt (om allerlei smoezerige redenen waarachter ik me wil verbergen uit wat voor onzichtbare, onbewuste angsten dan ook), en ik toch doorschrijf (want het is me al een keer gelukt dus wie weet lukt het nog een keer) en niet te veel nadenk of te ver vooruit kijk, dan heb ik aan het eind iets, een boek, dat heel anders is dan ik van tevoren had bedacht. Huh? Maar het ís er wel, het boek.
Lekker vaag Ing, heb je nog een punt te maken?
Dus eigenlijk moet ik niet zoveel denken (het mag wel, zolang het me niet belemmert), moet ik wél veel schrijven en dan maar kijken wat er aan het eind, na de laatste punt, uit is gekomen. Pas als ik het hele verhaal heb staan kan ik zorgen dat het goed wordt (door feedback, door schrappen en schaven, afijn… de hele rataplan). Oké, dus eigenlijk moet ik me vooral in die tussenwereld begeven, als schrijver en als mens: daar waar iets uit niets ontstaat, daar waar het onbekend is, waar het een beetje eng is, waar het ploeteren is én waar het vloeit en stroomt.


Bovenstaande is (in een andere context) al eens bezongen door de meidengroep Frizzle Sizzle: ‘Een beetje vanne dit en een beetje vanne dat, een beetje zus en een beetje zo. Een beetje vanne hier en een beetje vanne daar, dan is het alweer piekfijn voor mekaar.’ Punt.

‘Het Zomerhuis’ - Ann Brashares

Genre: Young Adult
Uitgever: Uitgeverij De Fontein
ISBN: 9789026143397
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 336
Uitgave: juni 2017

Dank aan uitgeverij De Fontein voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.

Sinds hun geboorte delen Sasha en Ray drie halfzussen, een zomerhuis en één slaapkamer. Sasha's vader was ooit getrouwd met Rays moeder, maar sinds hun scheiding ontlopen ze elkaar. In hun zomerhuis komen ze nu met hun nieuwe gezinnen, maar nooit tegelijk. Zo komt het dat Ray en Sasha in hetzelfde bed slapen, zonder elkaar ooit ontmoet te hebben. Toch intrigeert die andere kant van de familie.

Door een onverwachte ontmoeting, een explosief familiefeest en een lang verzwegen geheim wordt alles op zijn kop gezet. Kan er uit deze chaos ook iets moois ontstaan?

Welk meisje (of jongen) is er niet opgegroeid met de belevenissen van de vier vriendinnen die samen 1 spijkerbroek deelden. Ann Brashares brak door met deze boeken en heeft nu de young adult roman ‘Het Zomerhuis’ geschreven. Zodra je het boek in handen krijgt, komt het zomers gevoel al tevoorschijn. De vrolijke tint geel geeft, samen met de tube zonnebrand die voorop staat afgebeeld, een warm en vrolijk gevoel.

Voordat het boek begint staat er een opsomming van hoe de families precies in elkaar steken en dit is vooral in het begin erg prettig om even naar terug te bladeren. Het gegeven is dus dat twee ouders gescheiden zijn en beide een nieuwe liefde en gezin hebben. Er is slechts een kleine kanttekening, de gescheiden Robert en Lila kunnen elkaar niet luchten of zien, maar delen nog steeds samen een vakantiehuis.

Win actie 'huisje boompje beest' dankzij uitgeverij Atlas

En alweer een toffe winactie dankzij Uitgeverij Atlas Contact.

Drie donderdagen in augustus kans om te winnen. Hoe gaaf is dat ?!

Het eerste exemplaar is ondertussen onderweg naar Mariska van Westen-Langhorst. 

Zou jij ook graag een exemplaar van ‘Huisje Boompje Beest’, de eerste roman van Roos Schlikker winnen? Grijp dan nu je kans.

Lees Karin haar recensie (link onderaan) en vind het antwoord op de volgende vraag: 

Hoe heet Joris zijn vrouw?

Mail het antwoord voor zondagavond 27 augustus 20.00u naar perfecteburen@gmail.com met in het onderwerp ‘Joris’ en wie weet komt het boek dan wel jouw richting uit.

GO GO GO !!!

Het zou heel gaaf zijn als je na het lezen van dit boek een korte review schrijft en die deelt op Hebban, Goodreads, Bol, je eigen tijdlijn of ander sociale media, ………

Hou ons blog, Facebookpagina en Twitter zeker in het oog, want volgende week geven wij er nog eentje weg.

LINK recensie van Karin

Nog geen lid? Zo gefikst door HIER te klikken. 

‘Deze NU’ – Pascal Rijnja

 

Genre: Sciencethriller

Uitgever: Uitgeverij Literatum

ISBN: 9789082684803

Uitvoering: paperback

Aantal pagina's: 558

Uitgave: april 2017

Met dank aan Pascal Rijnja voor het recensie-exemplaar.

Gedane zaken nemen geen keer.

Zeggen ze.

Cover

Je ziet een jongen op straat staan. Er staan twee verkeersborden, aan weerszijden van hem. Hij kan naar links of naar rechts gaan. De weg vooruit (in feite de toekomst) is mistig en onduidelijk. De afbeelding geeft de kern van het verhaal weer: op het moment dat je een beslissing neemt, sta je op een kruispunt. Je kunt als het ware linksaf of rechtsaf gaan. De keus die je maakt beïnvloedt je toekomst. De titel “Deze NU” staat duidelijk vermeld op de cover. Tevens staat er duidelijk vermeld dat het om een sciencethriller gaat, een niet onbelangrijk detail voor het lezen van het boek.

Samenvatting van het verhaal

Een aantal studenten volgen een college over het hebben van spijt en dat elke keuze die je maakt consequenties heeft en niet ongedaan gemaakt kan worden. Volgens de professor zijn er twee zekerheden: je leeft en je gaat dood. Al het andere wordt volgens hem bepaald door keuzes en elke keuze heeft dus een consequentie. Er is geen links of rechts, alleen oorzaak en gevolg. De studenten zijn het echter niet helemaal met hem eens. Tijdens een avond filosoferen de studenten over wat tijd (verleden, heden, toekomst) nou precies is. Bij het idee over het maken van verkeerde keuzes en de daarbij behorende spijt, komen ze op het idee dat als er parallelle werelden zouden bestaan, je in die wereld misschien de andere en de juiste keuze zou kunnen hebben gemaakt, eentje waar je achteraf geen spijt van krijgt. 

Ze komen zo op het idee dat het principe tijd en het gaan naar een parallelle wereld veel waard kunnen zijn voor mensen die een verkeerde keus hebben gemaakt en er veel, zo niet alles, voor over zouden hebben om deze keus ongedaan te maken. Ze besluiten via internet en eigen berekeningen op onderzoek te gaan wat de mogelijkheden zijn om dit te realiseren. Dit is echter niet zonder gevolgen. Hun activiteiten op internet trekken de aandacht van een bedrijf dat wereldwijd mogelijke bedreigingen in de gaten houdt. Een organisatie genaamd UATA (United Anti Terrorist Agency) komt hen op het spoor. Daarnaast zijn ook terroristen achter hun plannen gekomen en worden de studenten van twee kanten belaagd en achtervolgd met de bedoeling hun ideeën en informatie over parallelle werelden afhandig te maken. Ze moeten vluchten omdat ze niet meer zeker van hun leven zijn.

‘Soep Van Boom’ – Wendy Van Boom

Genre: roman

Uitgever: uitgeverij C. de Vries-Brouwers

ISBN: 9789059275249

Uitvoering: paperback

Aantal pagina's: 414

Uitgave: juni 2017

Met dank aan uitgeverij C. de Vries-Brouwers voor dit recensie-exemplaar.

Over de auteur
Wendy Van Boom (achterkleindochter van ‘moemoe’) is geboren in 1975 in Deurne, Antwerpen. Ze zit in het derde jaar van de opleiding Literaire Creatie in het deeltijds kunstonderwijs en dit is haar eerste roman.

Achterflap

In dit boek belicht de auteur - in romanvorm - de geschiedenis van het legendarische soepbedrijf dat haar overgrootmoeder Lie Van Huyk tijdens de Eerste Wereldoorlog samen met haar man Jef Van Boom oprichtte.
Als Lie niet langer passief kan toekijken hoe haar buurt honger lijdt, zet ze haar trots opzij en trekt ze met rammelende maag en vier kinderen, zwanger van het vijfde, naar het Antwerpse stadsbestuur. Met de 250 frank die ze krijgt, koopt ze een soeppot en schenkels. Vanaf dan verkoopt ze in hun beenhouwerij voedzame bouillon tegen een lage prijs. Als ze enkele maanden later bij het stadsbestuur aanklopt om het geld terug te betalen, laat dit zo'n diepe indruk na - het was immers een schenking, geen lening - dat ze voortaan mag leveren aan scholen. Soep Van Boom is een feit.
In de decennia die volgen groeit Soep Van Boom niet alleen uit tot een waar soepimperium dat in de wijde omtrek soep verkoopt, maar zetten Lie, 'moemoe', en haar flamboyante kroost geregeld ook de buurt (2060) op stelten. Met hun tombola's, bierzolder en fanatieke deelname aan de wedstrijd voor 'de vette os' brengen ze leven in de wijk. Toch treft het noodlot de familie meerdere malen. Maar het is altijd moemoe die zich staande houdt en met taaie volharding en een enorme wilskracht het onmogelijke weet te bereiken. Het boek is rijkelijk voorzien van foto's uit het familiearchief van Boom.

Toen ik bijna 20 jaar geleden in Vremde kwam wonen, kwam ik voor de eerste keer in contact met ‘Soep Van Boom’. Meer bepaald door mensen die me vertelden ‘daar staat de villa van Soep Van Boom’. Het was toen al duidelijk dat het een begrip was.

Het boek was dan ook een mooie manier om meer te weten te komen over deze Antwerpse legende. Al van bij de eerste pagina’s voelt het aan alsof je mee in het leven stapt van de Familie Van Boom. Soep Van Boom heeft als familiebedrijf duidelijk zijn stempel gedrukt op de wijk, op Antwerpen en op de gemeenschap.

Het boek leest zeer vlot en geeft een mooie inkijk in het leven van Soep Van Boom, die zeker als legendarisch bestempeld mag worden. Enerzijds is er de wilskracht en de volharding van moemoe Eulalie, die er telkens opnieuw in slaagt haar bedrijf en haar kroost onder controle te houden. Daarnaast zijn er ook de inventiviteit en de creativiteit van Jules die het bedrijf groot hebben gemaakt.

Het verhaal wordt aangevuld met een groot aantal foto’s. Deze hebben een zeer grote toegevoegde waarde voor het boek, voor het verhaal, voor de legende. Het lezen van het boek is alsof je mee aan tafel zit op een nieuwjaarsfeest van de Familie Van Boom, anekdotes met een lach en een traan volgen elkaar snel op en ook het familiealbum is steeds in de buurt. De ‘weet je nog’ lijkt nooit ver weg. Af en toe zorgt dit er wel voor dat de hoofdstukken rommelig lijken, maar ach ja, ook bij familiefeestjes zijn er momenten dat iedereen tegelijk lijkt te praten. Je merkt ook verschil in het niveau van detail waarmee de gebeurtenissen beschreven worden. Van sommige zaken is er nog veel meer geweten, andere zaken zijn zeker het vermelden waard, maar blijven eerder oppervlakkig.

Wat wel jammer was, is dat er nergens een stamboom in het boek geplaatst is. Dit zou een mooi overzicht geven van de familie Van Boom. Het is misschien het overwegen waard om deze als bladwijzer aan het boek toe te voegen. Dan kan je tijdens het lezen hierop terugvallen indien nodig. De laatste pagina’s geven een super extra dimensie aan het boek, mooi om hiermee het verhaal te eindigen en eigenlijk de cirkel rond te maken.

Sterren toekennen aan dit boek vind ik niet opportuun. Het zou het boek oneer aandoen. Ik zou het boek niet bestempelen als een literaire hoogvlieger, maar ik raad het boek met stip aan voor iedereen die van ver of van dichtbij bekend is met Soep Van Boom. Het is een hoogvlieger in het beschrijven van een familiekroniek en het houdt de echte Antwerpse legende ‘Soep Van Boom’ levend!

Peggy Van Aert - recensente De Perfecte Buren

Boek van de Maand: 'P.I.D.'- Bronja Hoffschlag

P.I.D.
Genre: roman
Uitgever: Agemo
ISBN: 9789082137071
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 316
Uitgave: 17 juli 2017

Dank aan Uitgeverij Agemo voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar voor de verschijningsdatum.

1967. Nadat de achttienjarige Thomas Fremont een nieuwe foto van de Beatles ziet, raakt hij ervan overtuigd dat Paul McCartney om het leven is gekomen en vervangen door een bedrieger. Met ieder album dat verschijnt stapelen de aanwijzingen die hij ontdekt in de covers en liedteksten zich op, maar niemand hoort of ziet wat voor Thomas zo overduidelijk is. Hij besluit de waarheid aan het licht te brengen, een keuze met verstrekkende gevolgen.
1999. Beth denkt nog vaak terug aan de nacht, waarop haar enige zoon verdween. Thomas kwam nooit meer thuis. Dertig jaar heeft ze berust in het feit dat ze hem nooit meer zal zien, totdat ze in een kastje van haar man, Robert, een stapel documenten vindt en ontdekt wat Robert al die jaren angstvallig voor haar heeft verzwegen. Beth neemt een beslissing: ze moet en zal haar zoon terugzien. Hoe dan ook.

Een ontroerende en volstrekt originele roman over verschillende vormen van eenzaamheid en de kracht van onwaarschijnlijke vriendschappen, waarin feiten naadloos worden verweven met fictie....

Het is flower power all over the planet. De jeugd is in de ban van muziek, drugs en vrijheid. Het is 1967 en niets is te gek. Thomas woont nog thuis en is een groot muziekliefhebber, hij leest en beluistert alles wat aangeboden wordt. Vooral The Beatles hebben zijn hart geraakt. Wanneer hij iets opmerkelijks ziet en in alle redelijkheid zijn bevindingen naast elkaar legt kan hij niet geloven wat hij ziet. Thomas is buitengewoon nieuwsgierig van aard en verdiept zich in de materie waarmee hij in aanraking is gekomen. Alles bij elkaar opgeteld raakt hij steeds meer overtuigd dat dit zomaar een bizarre waarheid kan zijn en hij besluit om alles zorgvuldig te documenteren. Dit moet de wereld weten, dit is onvoorstelbaar, dit kan toch niet!? Hij weet het zeker, er is iets serieus gaande met de immens populaire boyband ever, The Beatles. Hij wil zijn bevindingen delen, bevestigd krijgen dat anderen ook zien wat hij ziet. Maar daar maakt hij onbewust een cruciale fout. Zijn theorie stuit op dusdanig veel weerstand dat Thomas, zo jong als hij is, keuzes moet maken die zijn leven voorgoed zullen veranderen. En dat hij daarmee ongewild zijn moeder met een gebroken hart moet achterlaten. Maar dat is pas het begin……

‘Leugenaar’ - Sarah Naughton

Genre: thriller
Uitgever: De Boekerij
ISBN: 9789022580745
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 384
Uitgave: juni 2017

Dank aan uitgeverij De Boekerij voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.

Op een dag verandert Jody's leven voorgoed. Ze heeft zich afgesloten voor de buitenwereld, achtervolgd door herinneringen en niet in staat om ook maar iemand te vertrouwen. Maar dan ontmoet ze haar buurman Abe, de perfecte man, en opeens lijkt haar leven vol mogelijkheden en hoop.

Op een dag verandert Mags' leven voorgoed. Na jaren van verwijdering tussen haar en haar familie, ontvangt ze een alarmerend telefoontje. Haar broer Abe ligt in het ziekenhuis en niemand weet wat er met hem is gebeurd. Ze ontmoet zijn verloofde Jody en beetje bij beetje vallen de puzzelstukjes van het leven dat Mags ontvluchtte op zijn plek. Maar niet alle puzzelstukjes lijken te passen…

‘Leugenaar’ is het debuut van schrijfster Sarah Naughton en zij werd door de pers al bestempeld als een nieuwe ster in de boekenwereld. Tijd dus om zelf eens te ondervinden of deze opmerking terecht is.

Het verhaal wordt afwisselend verteld door Jody en Mag, twee vrouwen die beiden op hun eigen manier worstelen met de nasleep van het ongeluk waardoor Abe in het ziekenhuis ligt. Zowel Mag als Jody worstelen met hun verleden en dit wordt gedurende het verhaal steeds duidelijker. Naast de verhaallijnen van deze twee vrouwen is er nog een derde persoon die aan het woord komt, Mira. Mira is een medebewoner in het pand van Mag en Abe en blijkt dingen achter te houden uit angst voor haar man.

'Het vorige meisje' - J.P. Delaney

 

Genre: thriller
Uitgever: Cargo
ISBN: 9789023466963
Uitvoering: paperback
Aantal pagina's: 398
Uitgave: augustus 2017 

Met dank aan Uitgeverij Cargo voor het recensie-exemplaar

J.P. Delaney is het pseudoniem van een Amerikaanse auteur, aldus de achterflap van het boek “Het vorige meisje”. Wie het is, wordt ook bij enig googelen niet duidelijk.

Het boek is voorzien van aanbevelingen van niemand minder dan Lee Child (“een vrijwel perfecte psychologische thriller”) en Lisa Gardner (“een van de indrukwekkendste thrillers in jaren”), en dat is niet gering. Zijn die lovende woorden terecht? Het antwoord is een volmondig “ja”.

In alternerende hoofdstukken met telkenmale de titel “Toen: Emma” en “Nu: Jane” (en als uitsmijter het laatste hoofdstuk “Nu: Astrid”) wordt in een aangenaam tempo een ijzingwekkende onderhuidse spanning opgebouwd.

Jane Cavendish is na een traumatische ervaring op zoek naar een woning in Londen met makelaar Camilla. Daarbij komt de architectonisch zeer bijzondere, minimalistisch ingerichte en van de modernste technische snufjes voorziene woning Folgate Street 1 in beeld. De eigenaar is Edward Monkford, een man met alle kenmerken van een narcistische sociopaat. Hij is tevens de architect van de woning en van andere projecten met afwijkende kenmerken. Aan de komende huurder stelt hij een hele serie bezwarende voorwaarden die nogal wat inschikkelijkheid van de huurder eisen. Jane gaat erop in en krijgt tot eigen verbazing een huurcontract.

De geschiedenis van Emma Matthews en haar vriend Simon draait eveneens om de woning. Emma was de vorige bewoonster en maakte diverse heftige gebeurtenissen mee. De domotica in de woning spelen een niet onbelangrijke rol in de opbouw van de spanning.

Het lijkt erop dat voor Edward Monkford alles in het leven en de relaties draait om macht en controle. Dit thema staat in het verhaal prominent voorop.

Als Jane verneemt dat de vorige bewoner Emma in het huis onder verdachte omstandigheden om het leven is gekomen, volgt er een intrigerende zoektocht naar de waarheid. Een zwangerschap maakt de situatie extra gecompliceerd……

J.P. Delaney heeft met “Het vorige meisje” een ijzersterk verhaal geschreven. Zijn taalgebruik is voorbeeldig, beeldend, kernachtig en foutloos. De korte hoofdstukken met steeds wisselend perspectief houden de lezer volledig in de ban. De personages en de beschrijvingen van omgeving en gebeurtenissen komen uitstekend en passend tot wasdom in de verhaallijnen.

Gruwelijkheden ontbreken, het boek is een rasechte psychologische thriller. De spanning wordt langzaam maar onverbiddelijk opgebouwd en komt bij de onthulling van de verrassende plot tot een mooi hoogtepunt.

De psychopathische stoornis van Monkford wordt zeer deskundig uitgewerkt. Het ziektebeeld en de gevaren van een narcistische sociopaat zijn even onopvallend als ernstig, dat weten de kenners. De schrijver heeft duidelijk ofwel diepgaand onderzoek gedaan ofwel een grote eigen kennis van deze materie.

“Het vorige meisje” is een buitengewoon intrigerende thriller, knap geschreven en origineel opgebouwd. Slechts enkele kleine, enigszins onwaarschijnlijke punten in het verhaal verhinderen een maximale waardering. En dat voor een debuut! Een echt schrijfdebuut is het overigens zeker niet want de onbekende schrijver heeft reeds andersoortig werk op zijn “naam”.  

Het boek is een absolute aanrader en verdient vier uiterst helder stralende sterren.

Charles Kuijpers – recensent De Perfecte Buren