‘Iskari, de gevangen koningin’ - Kristen Ciccarelli

Genre: Young Adult
Uitgever: Blossom Books
ISBN: 9789463491310
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina’s: 348
Uitgave: oktober 2018

Ik ontving van Blossom Books het tweede deel van de Iskari-trilogie, De gevangen koningin. Hiervoor mijn welgemeende dank.

Het verhaal
In dit tweede deel van de Iskari-trilogie gaan we verder waar het verhaal van deel één stopt. We volgen in deel twee het verhaal van Roa. Deze jongedame uit het struikland is getrouwd met koning Dax en wil er voor zorgen dat de struiklanders en de skrals (die jarenlang slaaf zijn geweest) het weer beter krijgen. 

Maar ze twijfelt of Dax zich aan zijn beloften gaat houden. Dat hij verantwoordelijk is voor de dood van haar zusje, jaren geleden, werkt ook niet mee. Dan biedt zich een kans aan om haar gevolg veiligheid te geven en haar zusje te wreken. Maar tegen welke prijs?

Mijn mening
Iskari, de gevangen koningin is een perfect vervolg op Iskari, de laatste Namsara. Zoals uitgeefster Myrthe Spiteri aangeeft aan het begin van het boek, kom je in dit tweede deel minder draken tegen dan in deel één. Ze zijn er wel, maar minder prominent. Het verhaal doet echter niet onder voor deel één. Ik schreef in mijn recensie van deel één: “Je gaat houden van Asha en Torwin. De andere personages hadden nog iets beter gekund, ik hoop daarom ook dat Dax, Safira, Roa en anderen in de volgende delen zeker terug komen.”

En mijn verlangen is uitgekomen. Roa, Dax en Safira komen in dit boek goed naar voren. Vooral Roa en Dax ontwikkelen zich gedurende dit verhaal. Je gaat van beide personages houden. Ik wilde een paar keer het boek weggooien. Mijn hersenen konden het gewoonweg niet aan dat er zoveel frictie was tussen die twee en dat het niet liep zoals ik dat wilde.

Ook dit tweede deel bevat achter de omslag van de cover weer een prachtige poster trouwens!

Het einde was bevredigend en spectaculair. Pas tijdens één van de laatste hoofdstukken had ik door dat dit het einde zou gaan worden. Blij was ik dat bij dit einde ook Asha en Torwin werden betrokken. Beide kom je in dit boek niet veel tegen, alleen aan het einde. Ciccarelli heeft naar mijn idee met dit tweede boek uit de Iskari-trilogie een pareltje geschapen. Ik kan niet wachten op deel drie! Ik geef Iskari, de gevangen koningin 5 sterren.

Marc-Jan van Dam - recensent De Perfecte Buren

Lees HIER het eerste deel 'Iskari, de laatste Namsara'

‘EdgeZero’ - De beste Nederlandse genreverhalen van 2017.

 

Genre: science fiction/fantasy/horror

Uitgever: EdgeZero

ISBN: 9789081826594

Uitvoering: paperback

Aantal pagina's: 262

Uitgave: 9 oktober 2018

Met dank aan Sophia Drenth en Uitgeverij EdgeZero voor het recensie-exemplaar.

"EdgeZero is een initiatief van Peter Kaptein en Mike Jansen om de beste, meest spraakmakende en interessante verhalen van 2017 van Nederlandstalige schrijvers onder de aandacht van een zo groot mogelijk publiek te brengen."

(Bron: www.edge-zero.com).

De derde editie van EdgeZero geeft je de mooiste verhalen die in 2017 zijn gepubliceerd of hebben meegedaan aan fantastische verhalenwedstrijden. Een vakkundige jury van schrijvers, uitgevers, redacteurs en recensenten heeft zich voor deze editie over meer dan 150 verhalen gebogen en een top 15 geselecteerd van gerenommeerde auteurs en aanstormend talent. (Flaptekst EdgeZero)

Ik heb zo genoten van alle verhalen in deze bundel. Wát een niveau! En elk verhaal weer totaal anders dan het andere. De bundel heeft mij zeer aangenaam verrast. Zoals bij elke verhalenbundel heb je als lezer je voorkeuren, hoe objectief je ze ook probeert te lezen. Per verhaal (die qua lengte variëren) geef ik een korte samenvatting en mijn mening er over.

1. Heidelberg, mon amour - Jaap Boekestein en Tais Teng

Jonathan en Esmee zijn al jarenlang beste vrienden als ze Mariska ontmoeten. Ze zijn beide onder de indruk van haar verschijning en worden beiden verliefd op Mariska. Mariska kiest er echter uiteindelijk voor om met Jonathan een relatie te beginnen. Maar Esmee laat zich niet zomaar uit het veld slaan en probeert met een AI de liefde van Mariska te winnen. De schrijvers brengen dit verhaal over een driehoeksverhouding op intrigerende manier: tijdreizen.

2. De vrouw van een halve eeuw - Anaïd Haen

Implantaten om bijvoorbeeld je zicht te verbeteren of om wifi via je schedel te ontvangen zijn in dit toekomstverhaal de gewoonste zaak van de wereld geworden. Iedereen heeft de vrijheid om zijn lichaam aan te passen naar eigen wensen. Martina vindt dit geweldige aanpassingen. Helaas denkt haar partner er anders over. Een indrukwekkend verhaal dat zich afspeelt in de toekomst. Het is vol liefde, egoïsme en onbegrip. Ik moest echt even slikken na het lezen van dit verhaal, het kwam hard binnen toen ik eenmaal aan het eind van het verhaal de zeer passende titel begreep.

3. De beste bedoelingen - Wouter van Gorp

Balthamon is een demon en getrouwd met Lucinda, een succubus. Zij wonen in de hel. Balthamon heeft door de menselijke vooruitgang jarenlang gezworven door het internet, vroeger sprong hij van mens naar mens. Dit om de grootste angsten van de mensheid te zoeken. Het verhaal is beeldend geschreven. Het leven van demonen in de Hel, zoekend naar de grootste angsten van mensen om hen te kwellen. De mensheid is apathisch geworden na alle rampen en aanslagen en de demonen willen dit veranderen. Het is een fantasierijk verhaal dat zich afspeelt in de Hel en waarin onze 21e eeuw een grote rol speelt. Balthamon is een demon die een geweten aan het ontwikkelen is en begint te twijfelen aan zijn bestaan. Ik vond dit een erg indrukwekkend verhaal, vanwege de relatie tussen Hel en onze wereld. "Alles wat in Hel gebeurt, vindt zijn weerslag op aarde."

4. Fragmenten - Sophia Drenth

Anthoon, de vierjarige zoon van Martine en Eduard is overleden aan een hardnekkige buikloop. Zijn ouders willen graag nog een laatste foto laten maken van hem, zodat ze hun zoon liefdevol kunnen herinneren. Het verdriet om het verlies van hun kind is groot. Je leest daarna over hoe Eduard Martine heeft leren kennen. Sophia Drenth heeft mij enorm weten te verrassen met dit mooie, emotionele en bijna fragiel aanvoelende verhaal vol liefde en afscheid, dat zich in de negentiende eeuw afspeelt. Wat een prachtige schrijfstijl, die je bij de keel grijpt en niet meer loslaat.

5. Rassenhaat in 5 gangen - Tijs de Jong

Chef Tunne heeft in de afgelopen vijf jaar met zijn kookkunsten en het gebruik van magie tijdens het bereiden van zijn maaltijden een restaurant opgebouwd dat bekend staat om zijn professionalisme en populariteit. Likani Tunne gebruikt magie tijdens het koken als een vorm van kunst. Hij heeft een leerling Zeniek, een jonge Ursulai en niet elke Likani staat daarvoor open. Tunne is echter van mening dat politiek en vooroordelen niet thuis horen in zijn restaurant. Het thema racisme wordt in dit verhaal op een originele manier beschreven. Het is een meeslepend verhaal. Tunne is een vriendelijke, wat naïeve man, die van tevoren niet de consequenties overziet als hij besluit Zeniek op te leiden als chef.

6. Iets over slapende draken en wekken - Sander de Leeuw

Draken werden vroeger verafgood, ze werden gezien als beschermers, goden en zelfs als verwoesters. Tegenwoordig, in de moderne tijd, zijn ze voornamelijk tot last. Ze vliegen bijvoorbeeld flatgebouwen omver of botsen in de lucht tegen vliegtuigen aan. Om dit op te lossen werden er wereldwijd mensen gezocht die de zeldzame gave hebben om met draken te praten en hen op een vreedzame wijze over te halen dit gedrag te staken.

Als er een draak landt op het dak van het belastingkantoor in Steilburg, gebeurt er iets onverwachts: een drakenspreekster wordt door de draak ontvoerd.

Eén van de gevaarlijkste draken ooit dreigt te ontwaken en zij moet dat zien te voorkomen. Het verhaal leest aangenaam en wordt met humor verteld, een aangename combinatie. Het leuke is dat dit verhaal anders verloopt dan je in eerste instantie zou verwachten.

7. Onzekere Anna - Joost Uitdehaag

Anna is een zeer onzekere vrouw, die met behulp van therapie daar vanaf probeert te komen. Op haar verjaardag krijgt ze van haar oom een roodmetalen kubusje, dat een AI blijkt te zijn. Volgens hem is het een cadeau dat al haar problemen zal oplossen. De AI zal haar helpen bij haar besluiten. Elk gesprek oefent ze van tevoren met de AI en dit geeft haar inderdaad het nodige zelfvertrouwen dat ze al die tijd miste. Een intrigerend verhaal over hoever iemand te veel op een uitvinding gaat vertrouwen en zich laat meeslepen. Grenzen van wat nog sociaal acceptabel is, vervagen en de consequenties hiervan zijn enorm. Ik vond dit een indrukwekkend verhaal.

8. Het gelukkige land - Jack Schlimazlnik

Als het begint te waaien rent de veertienjarige Mu met velen anderen uit de wijken indom de Eeuwige Tempel om de spullen die de wind met zich meebrengt, zoals plastic flessen, te verzamelen voor de priesters in ruil voor geld, zodat hij kan voorzien in het onderhoud van het gezin. Hij heeft al vroeg geleerd dit snel te doen, om "te oogsten als de wind" en daarna te maken dat hij wegkomt, voordat 'ze' zouden komen. De woestijn is namelijk het terrein van taboes, waar 'ze' zijn, gevaarlijke wezens. Het zusje van Mu is erg ziek en Mu besluit verder de woestijn in de trekken, naar gebieden waar niemand over spreekt in de hoop genoeg plastic te vinden voor een geneesmiddel. Het verhaal gaat over onderdrukking, de wens om een beter leven te hebben, je angsten en de waarheid onder ogen zien en moedig zijn.

9. Vaaltgieren - Tom Thys

Twee jonge bannelingen wonen in een flat in een armoedige wijk tussen andere armoedzaaiers en uitschot. Ze brengen hun tijd voornamelijk door in de afvalruimte op de benedenverdieping van de flat. Zij zoeken daar naar waardevolle spullen. Roy heeft anderhalf jaar daarvoor zijn zesjarige broertje verloren, Andy verdween plotseling nadat ze met z'n drieën op zoek waren geweest naar schatten tussen het afval. Roy heeft dit zichzelf nooit vergeven. Terwijl ze in de afvalruimte zitten, wordt er een transistorradio bij het vuil gegooid. De twee jongens zijn euforisch, maar dit duurt niet lang als ze een vreemde en bizarre uitzending ontvangen. Dit verhaal is zeer beeldend geschreven, vooral de afvalruimte, je voelt bijna de viezigheid. De sfeer is ijzersterk neergezet. Het is een rauw verhaal, dat je een gevoel van onbehagen geeft. Nadat de jongens de transistorradio hadden gevonden, volgt de ene enge en bizarre gebeurtenis na de andere. Ik kreeg er letterlijk kippenvel van. "Vaaltgieren" is een indrukwekkend en duister verhaal.

10. De patch - Frank Roger

De hond van de zevenjarige Stephanie is overleden en ze heeft moeite met dit verlies. Ze wil geen nieuwe hond, ze wil haar oude hond terug. Het bedrijf Reality+ beweert de juiste oplossing te hebben om Stephanie te helpen en haar vader verdiept zich in hun dienstverlening. Ze beweren via patches dé oplossing te hebben voor persoonlijke problemen. Het omgaan met verlies is hard, helemaal als het om bijvoorbeeld je hond gaat. Zowel kinderen als volwassenen kunnen ontroostbaar zijn. Dit verhaal geeft een kijkje in een toekomst, waarbij het omgaan met tegenslagen en verlies vrijwel geheel wordt weggenomen. Het lijkt een verleidelijke wereld, maar verlies en verdriet hoort nu eenmaal bij het leven, hoe erg het ook is.

11. Tegenpolen - Debby Willems

Jannes Uil sterft door een stom ongeluk en komt terecht in een gewitte wachtkamer verlicht door tl-buizen, het voelt aan als de hel. Daar wordt hij opgevangen en begeleid naar de Na-Wereld waar hij aan het werk wordt gezet. Dit werk is compleet anders dan hij ooit had kunnen denken. Hij moet mensen overhalen zich slecht te gedragen, het spreekwoordelijke duiveltje op je schouder. Het verhaal heeft een bijzondere openingszin: "De avond van mijn dood begon als een normale dinsdagavond, die ik doorbracht in mijn appartementje in De Haag." Het verhaal heeft een aangename speelse toon, ondanks de bizarre gebeurtenissen. Het einde was verrassend en ontroerend.

12. Kielzog - Maarten Luikhoven

Robate heeft een gesprek met zijn kloonmoeder Nessaja. Hij wil graag de originele Oude Aarde gaan zoeken. Hij wil weten waar ze vandaan komen en waarom ze vertrokken zijn. De "Oude Aarde" heeft hij al bezocht: Robate kwam er achter dat er wel drie dozijn oude werelden waren die bekend staan als de "Oude wereld". Robate ontmoette andere ruimte varende rassen, afstammelingen van de Oude Wereld. Kielzog is een boeiend en fantasievol sciencefiction verhaal. Het is filosofisch van aard en zette mij aan het denken na het lezen van het intrigerende einde.

13. Vergeten getallen in een ver verleden - Jorrit de Klerk

Tijdreizen is mogelijk, echter alleen via zogenaamde knooppunten. Het is niet mogelijk om naar een willekeurig gekozen tijdstip te reizen. Agent Eén is gesprongen naar de Tweede Wereldoorlog en is vermist geraakt. Agent Twee wordt opgeroepen om nummer Eén op te sporen. Na enkele sprongen komt agent Twee terecht in Frankrijk op D-Day, midden in de oorlog. Dit verhaal is naast dat het liefdevol en ontroerend is, ook spannend. De beschrijving van de gebeurtenissen tijdens D-Day worden goed beschreven. De spanning is extra groot, omdat je je afvraagt of de zoektocht goed afloopt. Het einde is zó anders dan ik had verwacht, heel bijzonder.

14. Lirander van Windmare een Stervende Aarde verhaal - Tais Teng

Lirander is zes jaar oud en de stoerste kleuter uit Ascolais. Hij vraagt aan Prinses Morgenster om nog eens over zijn vader te vertellen. Hoe ouder hij wordt, des te meer gaat Lirander op zijn vader lijken en dit zint hem helemaal niet. Hij besluit om achter zijn vader aan te gaan. Het verhaal begint sprookjesachtig op de eerste pagina en werd op de tweede pagina wat harder van taal. Ik moest even glimlachen om die plotselinge en onverwachte verandering. Je volgt met sprongen het leven van Lirander, zijn verlangens en de confrontatie met zijn vader.

15. Fluxloos - Mike Jansen

Door de jaren heen ontmoet Tanmee regelmatig Akrim die van stam naar stam trekt. Hij vertelt over de wereld die ooit een paradijs was, over tijden voor de Verwildering toen mensen nog in huizen woonden en zonder bescherming konden rondreizen in voertuigen. Tanmee neemt al deze kennis in zich op. Bij zijn laatste bezoek geeft Akrim aan Tanmee hoogtechnologische voorwerpen. Tanmee woont op het eiland Hilversum. Mensen dragen een fluxer, om zich te beschermen. Zonder word je levend verslonden door bijvoorbeeld nanomachines. Tanmee besluit de voorwerpen die zij kreeg te onderzoeken en komt er al snel achter dat het onderdelen zijn van een apparaat dat van levensbelang is. Ze wil Hilversum verlaten om meer informatie te verzamelen. Zodra de stamhoofden achter haar idee komen, verbieden zij het Tanmee omdat ze te waardevol is voor de stam vanwege haar kennis over de oude techniek. Toch weet Tanmee te vluchten. Tijdens haar reis maakt Tanmee bizarre zaken mee.

De wereld die Mike Jansen neerzet is boeiend, intrigerend. De schrijver laat je een mogelijke toekomst zien. Tijdens de reis van Tanmee krijg je een goed beeld van hoe zwaar het leven is en hoe erg de vroegere generaties de wereld waarin Tanmee nu leeft, hebben verandert. Het verhaal is beeldend geschreven, je ziet de bizarre wereld duidelijk voor je. De dingen waarmee Tanmee in aanraking komt, zijn soms ronduit beangstigend. Fluxloos is een spannend en intrigerend verhaal met een bijzonder einde.

Ik geef deze verhalenbundel graag 4 sterren.

Jeanine Feunekes-Both - Recensente De Perfecte Buren

Boek van de Maand - In gesprek met ... Toni Coppers

Roelant ontmoet Toni Coppers in Antwerpen

Op de boekenbeurs in Antwerpen had Toni Coppers, tussen het signeren door, even tijd om wat vragen te beantwoorden. Hij had enkele dagen tevoren de Hercule Poirot prijs 2018 ontvangen. Allereerst feliciteerde ik hem met zijn prijs.

Toni: ‘Twee prijzen in vier dagen krijgen is echt geweldig. Naast de Hercule Poirot prijs ook de “Lang zullen we lezen” trofee. Deze laatste is een nieuwe prijs georganiseerd door de VRT. En dan ook nog precies een week voor de boekenbeurs. Fantastische timing!

Ik ben niet vanaf het begin een grote bestseller geweest. Ik ben gegroeid van boek, naar boek, naar boek. Ik ben inmiddels tien jaar bezig. Ondanks de krimpende boekenmarkt ben ik blijven groeien. Omdat het zo rustig en gradueel is gegaan, heb ik een grote fan-base opgebouwd. En dat is nú mijn grote geluk. Mensen komen en kijken niet eens op de achterflap. Er is een nieuw boek van Coppers; dat moeten we hebben.’

Roelant: ‘Is dat ook niet het voordeel van een serie?’

Toni: ‘Tuurlijk. Er zijn nadelen van een serie, maar ook ontegenzeggelijk voordelen. Een nadeel is dat je in een soort keurslijf zit met je personage. Je moet alles vanuit dat ene personage schrijven. Ik kan niet ineens een verhaal bedenken over een zwerver in Buenes Aires, tenzij het een Antwerpenaar betreft die Liese dan moet gaan zoeken. [gelach] Maar die gebondenheid aan die personages geeft het voordeel dat het een enorme herkenbaarheid geeft. Ik merk het ook aan mijzelf. Er zijn enkele reeksen die ik volg: Donna Leon met haar commissaris in Venetië, Fred Vargas met haar rare commissaris in Parijs. Dat soort verhalen volg ik omdat ik de levens van die mensen wil volgen. Niet alleen het verhaal en de plot vind ik dan belangrijk, ook het verloop van die levens, hoe het met die mensen verder gaat.’

Roelant: ‘Een van uw twee hoofdpersonen, Masson, drinkt whisky. Doet u dat ook?’

Toni: ‘Nee, mijn lichaam verdraagt geen sterke alcohol. Maar Masson, de man die van bibliotheken houdt, van leer en van oude boeken, vind ik een type die van whisky moet houden. En dan heb ik voor hem het vrij onbekende merk Talisker genomen vanwege de turfsmaak die daar in zit. Maar in mijn nieuwe boek heb ik hem laten overstappen op een ander merk. Om Masson een alcoholist te noemen, gaat mij te ver. Hij drinkt veel, dat wel, maar niet omdat hij ’s ochtends al dat shot nodig heeft, maar omdat hij zonder een beetje alcohol in zijn lichaam de lelijkheid van de wereld niet aan kan. Hij heeft een klein beetje van die verdoving nodig omdat het anders veel te scherp en pijnlijk voor hem is. Hij staat heel moeilijk in het leven. Hij trekt zich alles heel erg aan. Dan heeft hij die alcohol nodig omdat hij anders niet goed meer kan functioneren. Je zou hem een atypische dronkaard kunnen noemen. Ikzelf ben een wijnliefhebber. Maar Liese laat ik gewoon bier drinken. Het is mij te cliché om van haar een witte wijn drinkster te maken.’

Roelant: ‘Als we teruggaan naar uw jeugd. U bent in Antwerpen, waar uw boeken zich afspelen, geboren?’

Toni: ‘Nee, ik ben geboren in Belgisch Limburg in een klein dorpje, Sint Truiden. Eén broer, drie jaar ouder. Ik kom uit een klein arbeidersgezin waar boeken totaal niet belangrijk waren. Ik was geen al te makkelijk kind, geen makkelijke student. Heel veel problemen op school gehad, op mijn zestiende van school gegaan. Als vrijwilliger naar het leger gegaan. Na twee weken ben ik daar gedeserteerd, net voordat ik mijn contract moest tekenen. Op mijn zestiende! Toen naar een technische school gegaan waar mijn ouders mij op een opleiding Haartooi gezet hebben. Ik moest leren kapper te worden. Op die school ben ik door een lerares Nederlands eruit gepikt. Die zag dat ik daar niet op mijn plaats zat. Jij moet Nederlands gaan doen zei ze. Mijn ouders hebben haar gelukkig geloofd. Zij heeft mij aan het lezen gezet. Daarvoor had ik nog nooit een boek gelezen. Mijn ouders lazen ook niet. Voor hen was die tijd een kwestie van overleven. Nu op zijn 86-ste leest mijn vader heel veel. Toen ik voor het eerst naar een bibliotheek ging, brak er een wereld voor me open. Ik begon alles te lezen, Reve, Mulisch etcetera. Over een bankier in Buenos Aires, een zwemmer in Sidney, noem maar op. Dat waren dingen die in dat kleine dorpje waar ik vandaan kwam totaal niet bestonden. Mijn wereld werd zoveel groter. Daar heb ik een passie voor lezen ontwikkeld die nooit meer is weggegaan. Ook voor het leren kreeg ik de smaak te pakken. Ik wilde zelfs naar de universiteit. Dan zou ik de eerste in de hele familie zijn die dat zou gaan doen. Maar een maand voordat ik daar zou beginnen, ben ik omvergereden door een auto. Een half jaar in het ziekenhuis gelegen in comateuze toestand. Toen ik daar uiteindelijk uit kwam, was dat in een rolstoel. Dat was definitief zeiden ze in het ziekenhuis. Maar diezelfde mevrouw die mij op mijn zestiende uit de klas had gehaald om te gaan lezen, kwam bij me en zei: ik pik dit niet, dit kan niet. Die vrouw was letterlijk een engel. Daarom is dit boek ook aan haar opgedragen. [Hij wijst op een van de grote stapels van zijn boeken die op de kraam voor en naast hem liggen; dat boek heeft als titel Engel ] Elke dag kwam die vrouw, voor of nadat ze moest lesgeven bij ons thuis, zodat mijn ouders eens boodschappen konden doen ofzo. Zodra mijn ouders de hoek van de straat om waren, zei ze: en nu gaan we oefenen. Van de dokters mocht ik helemaal niets met dat been doen, maar zij dwong mij uit de rolstoel en ik moest gaan oefenen. Dat had natuurlijk ook fout kunnen aflopen, maar dat deed het niet. Weer zes maanden verder zei de medische staf: he, jij maakt calcium aan, die benen beginnen terug te groeien; er zit beweging en leven in. Na een paar maanden mocht ik met twee krukken lopen. Ik ben dus dankzij die vrouw na anderhalf jaar uit de rolstoel gekomen. Maar die universitaire studie is er toen niet meer gekomen. Mijn ouders hadden hun laatste centjes aan de medische stand gegeven. Toen besloot ik om een leraren opleiding te gaan doen en daarnaast vier nachten per week in een café werken om het te kunnen betalen. Af en toe groggy van de slaap in de les gezeten, maar het is gelukt. Ik haalde mijn diploma. Mijn ouders supertrots. Ik had een baan, maar gaf deze na een maand al op omdat ik bij de redactie van de VRT (radio) kon komen werken. Daar ben ik blijven werken en heb er van alles gedaan binnen dat bedrijf. Acht jaar geleden leerde ik mijn huidige vrouw kennen. Ze is veel jonger dan ik. Zat ik opnieuw met pre-pubers, pubers, post-pubers, het hele scala. En ik heb al twee oudere dochters. Een samengesteld gezin zoals men zegt.’

Roelant: ‘Daar schrijft u ook iets over in uw boek, De Jongen in het Graf, ik citeer: “Thuis zitten twee zeurende, dwarse pubers en een echtgenoot.” [gelach alom]. ‘Ik denk nou, dat moet autobiografisch zijn.’

  

Toni: ‘Ja, tuurlijk. Ik heb alle verhalen meegemaakt, alle smoesjes. Maar dat is logisch ook. Het echte leven sijpelt altijd binnen in je boeken. Dat kan niet anders. Maar ook omgekeerd. Voor mij en ook voor mijn vrouw is Liese iets echts. We lopen door Antwerpen in een winkeltje of in een kroeg en dan kunnen we spontaan tegen elkaar zeggen: dat zou Liese leuk vinden. En dat menen wij op dat moment ook. Het hele gezin leeft mee met mijn boeken. Dagelijkse kost aan de keukentafel is met elkaar een leuke manier verzinnen om iemand te vermoorden. Je zou ons gezin een happy fabriekje van verhalen kunnen noemen.’

Roelant: ‘Wordt Liese in die tien jaar ook steeds ouder?’

Toni: ‘Dat is het gekke; dat heeft nog nooit iemand mij gevraagd. Toen ik haar creëerde was ze 35. In die eerste boeken heb ik haar heel braaf telkens een jaar ouder laten worden tot ze 38, 39 was. En toen heb ik daar zedig over gezwegen. Dus nu is ze al zeven jaar lang, Suske en Wiske gewijs, eind dertig. Er is niemand die daar iets van zegt, dus laat ik het ook zo. Eind dertig is ook een mooie leeftijd. Genoeg kilometers op de teller, eelt op de ziel, maar ook aantrekkelijk. Ideale leeftijd.

‘Vijf jaar geleden werd ik vijftig. Beetje identiteitscrisis. Toen zei mijn vrouw: ‘Laten we er maar mee stoppen.’ [Met dat werk bedoelde ze!] ‘Ik heb een baan, we zullen altijd te eten hebben. Volg je droom, doe dat, durf, spring; ga jij lekker fulltime schrijven. Ik geloof niet in bovennatuurlijke dingen en zo, maar ik ben er wel van overtuigd dat er iets is, dat je een kracht losmaakt. Dat ergens als je je daarop focust mogelijkheden schept. Je moet het geluk ook durven toelaten, je moet het de mogelijkheid geven om tot bij jou te geraken. Daar ben ik vast van overtuigd. Want nog geen twee weken nadat ik ontslag genomen had, kreeg ik bericht van de Belgische Omroep dat ze van mijn boeken een serie wilden maken met mijn naam erop. Dat had tot gevolg dat ik nu van mijn pen kan leven. Dat is heel bijzonder, daar ben ik erg dankbaar voor.’ 

Toni praat gemakkelijk en vol passie. Zijn levensverhaal is bijzonder en hij beseft dat ook. Een televisie serie naar zijn boeken, vijf prijzen gehad in de afgelopen tien jaar en zijn verkoopcijfers blijven maar stijgen. Maar waar is hij het meest trots op?

Toni: ‘De oude bibliotheek van mijn geboortestad is enkele jaren geleden verbouwd. Zonder die bibliotheek zou ik nooit schrijver zijn geworden. Toen hij weer geopend werd, hebben ze mijn naam aan die bibliotheek gegeven. Dat is toch fantastisch! Als mijn vader een ommetje gaat maken in zijn stad dan belt hij mij op een gegeven moment op. ‘Raad eens waar ik nu ben? Jij kunt niet geloven waar ik nu sta’, is het dan altijd. ‘Ik sta voor de bibliotheek! Is dat niks?’. (Dat is een uitdrukking) Ja pa, dat is wel iets. Die bibliotheek naar mij vernoemen is het mooiste cadeau dat ooit iemand mij had kunnen geven. Dat is zo’n bekroning!’

Hartelijk dank voor dit gezellige interview.

Roelant de By – Vliegende reporter voor de Perfecte Buren.

De winnaars met de goede oplossingen van de puzzel zijn: 

Proficiat Caroline Kuiper & Linda Deslé. Jullie hadden allebei de puzzel helemaal goed en winnen elk een exemplaar van De genezer van Toni Coppers. Nogmaals proficiat en het boek komt zo snel mogelijk jullie kant uit!

De juiste oplossing/covers:

De zomer van de doden

De genezer

De vleermuis moorden

In naam van de vader

De zaak Magritte

Nooit meer alleen

De jongen in het graf

Zwerfvuil 

Niets is ooit

‘Blauw gras’ – Elly Godijn

 

Genre: non-fictie
Uitgever: Godijn Publishing
ISBN: 9789492115799
Uitvoering: paperback
Aantal pagina's: 346
Uitgave: november 2018

Met dank aan uitgeverij Godijn Publishing voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.

Blauw gras is eigenlijk een dagboek, geschreven door een moeder die vijftien weken te vroeg beviel van haar dochter. Halverwege het boek benoemd Godijn ook dat ze een dagboek bij wil gaan houden om zo een boek met een positief gevoel uit te kunnen gaan brengen over een situatie als deze. Hoe ze al die eerdere weken ook zo per dag heeft kunnen beschrijven, weet ik niet. Misschien schreef ze af en toe toch al wat op?

Waar ik mij meestal goed kan inleven in een ander en diens situatie, denk ik dat je zelf een soortgelijke ervaring moet hebben om helemaal in het boek te komen. Heb je deze ervaring, dan geloof ik meteen dat er veel herkenning is en dat het enorm fijn is om hierover te lezen. Zelf heb ik deze ervaring gelukkig niet, maar dit zorgt er ook voor dat ik tijdens het lezen van dit persoonlijke document echt een toeschouwer bleef. Juist doordat dit zo’n persoonlijk verhaal is en ik niet kan voelen wat Godijn in die tijd voelde, vind ik het erg moeilijk om dit boek te beoordelen.

Doordat het boek volledig in dagboekvorm is, en zij logischerwijs in een soort bubbel leefde op dat moment, leest het boek voor mij wat traag. Er zijn veel herhalingen, deels omdat Lotus verschillende keren aan de beademing moest of omdat de verzorging en het buidelen toch iedere keer terugkomt, maar ook omdat Godijn veel woorden uitlegt. Nu is het fijn om af en toe uitleg te krijgen zodat je ook als buitenstaander ook weet waar het over gaat, maar door de keuze van Godijn om deze uitleg steeds in het verhaal te plaatsen, lees je verschillende keren eigenlijk dezelfde uitleg. Dit had voorkomen kunnen worden door deze woorden en hun uitleg achterin het boek te bundelen en hier naar te verwijzen.

Verder heb je in een dagboek alle ruimte om je gevoel per dag op te schrijven en omdat het dan iets voor jezelf is, zal dit niet storend zijn. Hoewel ik het moeilijk vind om toe te geven, dacht ik persoonlijk soms ‘ja nu weten we het wel’. Ik begrijp echt dat in een zware periode je ook vaak dezelfde gevoelens hebt, maar een boek is uiteindelijk toch iets heel anders dan een dagboek die je puur voor jezelf schrijft. Wel geef ik meteen toe dat dit waarschijnlijk anders al zijn voor mensen die een soortgelijke ervaring hebben. Door de herkenning die je dan hebt, zal de openheid van Godijn alleen maar prettig zijn.

Ik vind het dan ook een dappere keuze om zo’n persoonlijk document te publiceren. Je stelt je dan erg kwetsbaar op en dat moet je durven. Ieder persoon is anders en soms ligt dit je wel of juist niet. Zo heb ik niet veel met spiritualiteit en vond ik het boek soms te zweverig. Ook vroeg ik me soms af hoe het (dag)boek eruit had gezien wanneer de afloop anders was geweest. Ik geloof dat Godijn een positief ingesteld iemand is en ook snap ik de frustratie wanneer dokters of verpleegkundigen je erop blijven wijzen dat het mis kan gaan, maar soms heb ik toch moeite met haar houding. Ze is er zo van overtuigd dat Lotus zal blijven leven, dat ze af en toe afgeeft op de medische staf. Ze schrijft ook dat ze heus wel weet dat het anders kan, maar ze is overtuigd van Lotus haar kunnen. Dat is alleen maar bewonderenswaardig, maar om dan zo af te geven op de medische staf die haar waarschijnlijk vooral een realistische kijk willen mee geven vind ik lastig. Hetzelfde in een situatie waarin een andere moeder erg verdrietig is wanneer ze haar kind niet vast mag houden. Dit kind is een stuk ouder dan Lotus en Godijn vindt duidelijk dat die moeder minder reden heeft tot verdriet omdat dat kind ouder is en zijzelf nog minder kan met Lotus. Wat goed is voor het kind gaat voor en dat moet die moeder toch begrijpen. Gelukkig schrijft ze ook nog dat ze niet zo moet oordelen over anderen en daar ben ik het volledig mee eens.

Later in het boek, wanneer Lotus in een andere couveuse in een hoekje ligt en Godijn een moment heeft met haar dochter zonder dat anderen op haar letten, maakt zij toch ook de keuze om Lotus meer aan te raken dan eigenlijk mag op dat moment. Eigenlijk doet zij dan ook waar zij de andere moeder op afrekende. Menselijk, maar ook een voorbeeld dat oordelen over een ander wel heel makkelijk is.

Zo zijn er wel meer dingen die genoemd worden waarvan ik overtuigd ben dat het de pure gevoelens zijn van Godijn op dat moment. Waarbij ik als lezer een wenkbrauw optrek, maar tegelijk ook snap dat je dat op zo’n moment kunt ervaren. Wel zijn zulke momenten voor mij een extra twijfel of je zo’n dagboek wel zou moeten publiceren omdat het allemaal zo persoonlijk en in een kwetsbare tijd geschreven is.

Dit boek is niet aan mij besteed, maar ik snap dat het voor degenen met een zelfde ervaring juist een heel fijn en herkenbaar boek kan zijn. Dat is ook de reden waarom ik met mijn score het gemiddelde wil nemen en toch 3 sterren geef.

Annelien Kruithof – recensent De Perfecte Buren

Annemarie plukt de dag

Handtas of hutkoffer?

Gisteren zijn we met ons gezin naar een verjaardag in Brabant geweest. Het is steeds weer de vraag welke tas ik meeneem maar besloot uiteindelijk de tas te kiezen met vrolijk gekleurde opdruk met vooral heel veel ruimte. Een tas zonder grote vakken waardoor het eerder lijkt op een bodemloze put. Maar omdat er nog al eens gevraagd wordt of ik nog plaats in mijn tas heb was deze keuze min of meer bewust. Met een goed gevulde tas reden we richting de Lichtstad. Zeg nu zelf, een grote tas waar niets in zit ziet niet uit.... Zolang je niets nodig hebt is er niets aan de hand maar op het moment dat mijn zus mij vraagt of ik papieren zakdoekjes bij me heb ga ik met mijn hand in de tas alsof het een grabbelton is waar ik op gevoel hoop het mooiste cadeautje uit te vissen. Het duurt even maar op het moment dat ik bijna besluit mijn hele tas om te kiepen voel ik iets voorbij komen dat veel weg heeft van een pakje zakdoekjes. Al die tijd zit mijn zus met haar handen omhoog. Tja, als ijs zo lekker is dat je er je vingers bij aflikt.....

Als je nagaat hoe dik een portemonnee is die met allerlei pasjes is gevuld. Een pasje voor je rijbewijs, ID, bank- en verzekeringspasjes en dan heb ik het nog niet eens over bonus- en klantenkaarten. Ook zoiets, die klantenkaarten. 'Mevrouw, heeft u een klantenkaart (pasje) van ons', wordt mij regelmatig gevraagd als ik ergens aan de kassa sta. 'Hoe ziet jullie pasje eruit', is mijn bijna geprogrammeerde antwoord. Dit bespaart mij tijd en een hoop ergernis van klanten die achter mij staan.

En dan denk ik soms toch met wat heimwee terug aan vroeger. Aan de 'platte' handtas van ons mam. Echt een hand-tas zonder extra band om over de schouder te hangen. Een tas waarin alleen het hoognodige zat. Een portemonnee zonder overbodige pasjes, een katoenen zakdoekje dat naar 4711 rook met een geborduurde R erop. Eau de Cologne oftewel echt Keuls water. Een sleuteletuitje met de sleutels van de voor- en achterdeur. Geen I-Phone waarmee je 24/7 bereikbaar bent, geen verplicht identiteitsbewijs waarmee je je ten alle tijden moet kunnen identificeren. In mijn beleving was het toch een relaxtere tijd.

Misschien dat ik bij een volgend uitstapje een kleinere tas meeneem en overbodige ballast lekker thuis laat. 

Annemarie

‘Loopgravenhel(d)’ – Sandra J. Paul & Marc Geyens

Genre: roman

Uitgever: Het Punt

ISBN: 9789460794094

Uitvoering: paperback

Aantal pagina’s: 284

Uitgave: augustus 2018

Met dank aan uitgeverij Het Punt en Sandra J. Paul voor dit recensie-exemplaar.

Schaamte

Schaamte aan hen
die van jonge mensen
ongewilde moordenaars maken 
die aan hun plichten
als waardige machthebbers
met volle verstand verzaken

Schaamte aan hen …

Heden

August Vermeersch is samen met zijn echtgenote een cursus ‘Internet voor senioren’ aan het volgen. Beiden hebben ze de leeftijd van negenentachtig jaar bereikt en hun kleinzonen vinden het fantastisch dat ze dit doen. Echter, opa wil maar één ding en dat is dingen en mensen opzoeken die WOI hebben meegemaakt. En daar heeft opa August zo zijn redenen voor. Hij begint te vertellen over die periode en in het bijzonder over zijn vader Victor; Lukas luistert heel geboeid hoe zijn overgrootvader Victor een oorlogsheld was. Als August een kistje bovenhaalt met een dagboek erin van Victor wil Lukas die heel graag lezen. Opa wil dat zijn kleinzoon dit leest zodat hij kan beseffen hoe het leven toen was. Zodoende begint Lukas het verhaal van zijn overgrootvader te lezen ….

Verleden

Anno 1913: De familie Vermeersch woont in Sint-Amands, een heel landelijk dorp in Klein-Brabant. Frederik, de oudste zoon, is achttien jaar en heeft zijn legerdienst beëindigd. Nu vertrekt hij naar Gent om voor arts te studeren. Victor is veertien jaar en kijkt enorm op naar zijn broer en hij zal hem hard missen. Dit is een gelukkig gezin met meer dan voldoende financiële middelen om een goed leven te leiden en ze mogen absoluut niet klagen. Frederik en Victor zijn daardoor gezegend dat ze naar school kunnen gaan en kunnen verder studeren. Eind juli komt Frederik onverwacht naar huis, Gent staat al in rep en roer en Duitsland kan elk moment België binnenvallen. Ook kunnen alle soldaten opgeroepen worden om hun land te dienen. Frederik, als oudste, wordt meteen naar West-Vlaanderen gestuurd en meer bepaald naar De Westhoek. Omwille van Victor ’s leeftijd blijft hij gespaard en moet hij het leger niet in.

Anno 1916: Victor wordt, op zeventienjarige leeftijd, van een veld geplukt door officieren die het land doorkruisen om jongens en mannen te vinden en hen te laten opdraven als kanonnenvlees. Plots speelt leeftijd geen verschil meer. Het wordt een ware hel in de loopgraven: niet alleen de gevechten zijn erg, maar er heerst ook een overheersende stank van rottende lijken, beesten, afval. Het is een ware horror, niets telt nog mee behalve overleven. Victor overleeft deze veldslag maar hoe zal hij uit deze oorlog komen? En hoe gaat zijn toekomst eruit zien?

Conclusie

November is een maand waarin we de doden herdenken. Deze maand stond ook in het teken van de Eerste Wereldoorlog, het is exact 100 jaar geleden. Vooral in de Westhoek vonden vele herdenkingen plaats. Ook voor deze gedachtenis hebben beide auteurs hun creatieve brein gebundeld en hieruit is dit mooie boek ontstaan.

Dit is een verhaal van vier generaties van de familie Vermeersch. Het verhaal begint in het heden en de auteur neemt ons mee naar 1913 waar het leven van Victor wordt verteld. Vanuit Victor‘s perspectief wordt het verhaal van WOI verteld. Het blijft niet alleen bij WOI maar het relaas strekt zich ook uit tot WOII. Sandra J. Paul heeft dit bewust doorgetrokken omdat in WOII er andere dingen aan bod kwamen dan in De Grote Oorlog. Alhoewel dit verhaal fictief is, heeft zij veel informatie gevonden over waargebeurde feiten tijdens deze twee donkere periodes uit onze geschiedenis.

Dit verhaal is echt pakkend en de auteur schuwt niet om er harde feiten in te verwerken. Goed dat ze dit gedaan heeft zodat elke lezer zich bewust kan worden dat er in die periode geen menslievendheid bestond in de loopgraven. Het blijft maar duren, het is meedogenloos en wat voor nut heeft het eigenlijk? Het was een ware hel op aarde en dat heeft ze heel goed beschreven! Ik blijf het herhalen: boeken zoals deze zouden verplichte schoolkost moeten zijn. Jongeren moeten weten hoe gruwelijk de oorlog was en hoe hun voorouders gestreden hebben om ons een toekomst te bieden! Zulke dingen mogen nooit meer vergeten worden!

Dit boek bestaat uit twaalf hoofdstukken en bij elk hoofdstuk is er een gedicht vooraf geschreven door Marc Geyens. Elk gedicht weerspiegelt het tijdsbeeld waarin het hoofdstuk zich afspeelt. In totaal staan er 39 gedichten in, die een voor een pakkend en prachtig zijn. Na zijn laatste bezoek aan Ieper heeft de auteur al zijn gedachten op papier gezet wat resulteert in deze aangrijpende gedichten. Ik heb twee gedichten in mijn recensie verwerkt die sprekend zijn voor dit boek.

Wat tof om te lezen was, was ook de regio waar de familie Vermeersch woonde. Ik ben namelijk een streekgenoot van Sandra en voor mij was het dan ook boeiend om te lezen wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Boeken zoals deze blijven heftig maar ook dit verhaal heb ik in een ruk uitgelezen. Het is ook voor alle leeftijden geschikt en een mustread omdat het zo’n sterk verhaal is. Samengevat is het een ijzingwekkend verhaal dat gepaard gaat met ontroerende gedichten. 5 sterren!

Nancy – Team De Perfecte Buren

Wanneer?...

Zoveel zwijgend graven getuigen
van pijnzame dood en zinloos geweld
wanneer leert de mens eindelijk leven
zonder macht en zonder geld?

Wanneer groeien en bloeien de klaprozen
op de vruchtbare Vlaamse velden
in blijvende vrede, vrij gekozen
voor potentiële helden?

‘Cornelia & de Sint’ – Maurits van Huijstee met illustraties van Laura Neuhaus

 

Genre: prentenboek
Uitgever: Maurits Huijstee
ISBN: 9789491475115
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina's: 34
Uitgave: november 2016

Met dank aan Maurits Huijstee voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.

In Cornelia & de Sint heeft het verhaal de vorm van een sprookje gekregen. Leuk! Daarnaast vind ik het mooi dat het dit keer niet om allemaal cadeautjes en gekkigheid draait, dat maakt dit boek een welkome afwisseling met veel andere boeken die over Sinterklaas gaan.

Cornelia is dienstmeid van de koning, koningin en de prinses. Haar ouders hebben een boerderij maar niet genoeg geld, waardoor Cornelia in het kasteel terechtkwam. Dit is geen pretje, ze slaapt tussen de varkens in de stal en de koning, koningin en prinses zijn niet bepaald aardig.

Wanneer ze op een avond Sint, Piet en hun paard helpt omdat ze verdwaald zijn, weet Sinterklaas tot haar verrassing precies wat zij graag zou willen. Zo kan het gebeuren dat Cornelia voor één dag zelf de prinses is en de eigenlijke koning, koningin en prinses haar bedienden. Cornelia is enorm gemeen tegen hen omdat zij haar ook altijd zo behandelen. Gelukkig komt ze er achter dat het helemaal niet leuk is om zo gemeen te doen. Uit het prinses zijn haalt ze niet het geluk dat zij verwacht had. Ze beseft dat ze eigenlijk gewoon bij haar ouders wil kunnen wonen. Zoals passend bij sprookjes komt dit op een mysterieuze wijze ook uit. De koning geeft haar ouders drie koeien waardoor ze weer eten en drinken hebben en ook wat kunnen verkopen, Cornelia kan weer bij haar ouders gaan wonen.

Sprookjes vallen hier sowieso wel goed in de smaak. Het mystieke stukje dat Sinterklaas de naam van Cornelia weet én wat ze graag zou willen, spreken absoluut tot de verbeelding. Dat vind ik zelf ook wel mooi en passend in het Sinterklaas thema. Ook leert Cornelia waar het allemaal echt om draait en dat gemeen doen tegen iemand misschien wel fijn lijkt, maar eigenlijk toch niet leuk is. Een mooie les die nog vele mensen zouden kunnen (moeten?) leren. Cornelia & de Sint is een mooi, sprookjesachtig verhaal gericht op kinderen maar ook met een diepere boodschap. Van ons krijgt het 4 sterren!

Annelien Kruithof – recensent De Perfecte Buren

‘Beste Obama’ - Jeanne Marie Laskas

Genre: non fictie
Uitgever: HarperCollins
ISBN: 9789402729306
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina’s: 448
Uitgave: september 2018

Dank aan Uitgeverij HarperCollins voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.

Barack Hussein Obama II was de 44e president van de Verenigde Staten. In meerdere opzichten een opzienbarende man. Hij was vanaf januari 2009 acht jaar in functie. De eerste Amerikaanse president van Afrikaanse afkomst. Hij beloofde met zijn leus YES we can, de honger naar verandering te stillen. In een land dat tot op het bot verdeeld was, stond hem de, ondankbare, taak te wachten om in het door hem geliefde VS het tij te keren.

Vanaf het moment dat de Amerikanen weten dat Obama de nieuwe president zal worden, voelen miljoenen zich geroepen hem te schrijven. Republikeinen en democraten, tegen- of voorstanders, blank of gekleurd, jong of oud, dat doet er niet toe. Ze spreken hun frustraties uit, schreeuwen om hulp, maken Obama deelgenoot van hun leven, positief maar zeker ook kritisch en negatief. Niet alleen op de persoon Obama maar vooral ook op de omstandigheden in de VS destijds. In dit indringende boek krijg je een goed beeld van de gedachten en de belevingswereld van de Amerikanen.

Iedere dag dat Obama in Washington was, kreeg hij in de namiddag tien brieven te lezen waarop hij een antwoord gaf. Een overzicht van de diversiteit van die brieven, en bij sommigen het verhaal daar achter, zijn te lezen in Beste Obama. Hardwerkende mensen, vaak middenklasse, doen een oproep aan hun president, meestal gevoed door zorgen uit een ongekende diversiteit. Schrijnend, emotioneel en confronterend, maar wel de realiteit van dát moment. De zorgen om de economie, werk en financiën, huisvesting, gezondheidszorg, terrorisme, milieu, immigratie, wapenwet, islamisering en de wereldpolitiek. Ouders van zieke kinderen die ten onder gaan aan de zorgkosten, gepensioneerden die door de recessie hun zuurverdiende spaarcentjes hebben zien verdwijnen, nabestaanden van 9/11 die zich niet gehoord voelen, thuisblijvers met soldaten in het Midden Oosten, mensen die ondanks twee banen de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen en de vele werkzoekenden. De zorgen van de bevolking gaan echter nog veel verder en dat lees je allemaal in dit fascinerende verhaal c.q. naslagwerk.

‘Laat maar komen!’ – Kim Postma en René Wokke

 

Genre: mens&maatschappij
Uitgever: Scriptum
ISBN: 9789463191340
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina's: 144
Uitgave: oktober 2018

Met dank aan uitgeverij Scriptum voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.

Een boek over crisisopvang van (op een uitzondering na) tieners, dat sprak mij meteen aan. Het is een kwetsbare groep en wordt door de buitenwereld vaak gezien als een moeilijke groep. Er wordt nog weleens vergeten dat er ook een uniek persoon zit achter het label dat iemand krijgt.

Kim en René hebben ruim tien jaar lang crisisopvang geboden aan verschillende jongeren, met ontzettend veel vertrouwen naar zowel de jongeren als de organisatie die de jongeren bij hen plaatste, dat zal ongetwijfeld een deel van hun succes zijn. Ik noem dit succes omdat in het boek duidelijk wordt dat veel van deze jongeren in het boek aangeven dat ze het prettig vonden bij Kim en René en nog altijd (af en toe) contact met hen hebben. Al moet ik over René helaas zeggen hadden. Meteen aan het begin van het boek wordt duidelijk dat René op 29 juli 2018 omgekomen is bij een aanslag in Tadzjikistan. Dat maakte meteen indruk. Tijdens het lezen spat de passie, nuchterheid en de goedheid van de bladzijdes terwijl je als lezer weet dat René inmiddels niet meer leeft. Daarnaast wil ik dan ook genoemd hebben dat ik het knap vind van Kim dat dit boek er toch is gekomen en haar hier tegelijk voor bedanken. Het is echt een mooi en oprecht document geworden van Kim, René en de jongeren samen.

Omdat ik uit nieuwsgierigheid ben begonnen met wat door het boek heen te bladeren, zag ik achterin het boek al een tijdlijn staan. Niet de verhalen van alle kinderen konden een plekje krijgen in het boek, maar ze zijn allemaal belangrijk en moesten wel genoemd worden. Voor de lezer is dit ontzettend fijn om zo het verhaal beter te kunnen volgen. De verhalen die wel in het boek staan, zijn namelijk niet op chronologische volgorde verteld. Ik weet niet of andere lezers deze tijdlijn ook snel zullen ontdekken dus wat dat betreft was het misschien handiger geweest om dit voorin het boek te plaatsen.

Op zich snap ik de keuze om de verhalen niet chronologisch te vertellen, maar ik had wel even tijd nodig om hieraan te wennen. Het gaf een rommelig gevoel en ik heb vaak gebruik gemaakt van de tijdlijn.

Het boek leest ontzettend vlot en ik vond het heel warm en knap hoe eerlijk zowel Kim en René, als de kinderen, (inmiddels vaak wel een stuk ouder) die aan het woord komen, zijn. De boel wordt niet opgepoetst en je voelt ook het respect naar elkaar toe. Dingen mogen gezegd worden. Dat lijkt ook juist de manier te zijn waarop Kim en René deze opvang aangepakt hebben. Ze waren duidelijk en natuurlijk waren er regels, maar tegelijk was er ook respect en vertrouwen. Iets dat vaak nieuw was voor de jongere die bij hen kwam. Ze waren geen nummertje, bij Kim en René mochten ze er zijn inclusief fouten die gemaakt werden.

Het is een echte toevoeging dat de jongeren zelf ook aan het woord komen om zo hun verhaal te horen. Niet elk verhaal eindigt op een manier die je vooraf hoopt, maar ook dat is het echte leven. Daarnaast is crisisopvang zeker iets moois om te kunnen verzorgen, maar tegelijk is het ook vaak zwaar en van te voren weet je niet met wie je in een huis komt te zitten (of woonboot in dit geval…). Je moet hiermee kunnen omgaan, wil je crisisopvang bieden.

Ik werd erg geraakt door dit boek en raad het zeker aan! 4,5 ster is zeker op zijn plaats.

Annelien Kruithof – recensent De Perfecte Buren